Kvennablaðið - 28.03.1903, Blaðsíða 3

19
_____________________________KVENNAB
Svo eru þær fluttar 2—3 í einu, fram
hjá Le Havre eða Cherbourg til Portsmuth,
og þar er safnað saman heilum hjörðum af
man-skepnum og sendar þaðan í allar attir.
Einni konu hefir tekizt að sleppa burtu fyrir
„prófið". Önnur komst ekki hja því,
en af því hún hótaði að kæra fyrir dómstól-
unum, þá er haldið, að henni hafi verið
drekt í Signu. Það hefir aldrei orðið uppvist,
og Signa geymir á þessu svæði inörg leynd-
armál. Allir þessir aumingjar eru klæddir í
skrautlegan búning frá hvirfli til ilja, og
gömlu fötin þeirra bundin í böggla með steini
innan f og sökt svo í ána. Upp frá þessu
eru þær á annara valdi. Skuldin fyrir fatn-
aðinn er reiknuð tífalt hærri en vera ber, og
hún verður að gjaldast einungis með þeirri
„vinnu", sem þeim er fyrirlögð. Og þessi
skuld vex ár frá ári, hvar sem þær eru, með-
an þær lifa. Ekkert getur bjargað þeim, þær
verða andlega og líkamlega spiltar, og eng-
in lög geta verndað þær, eða náð sér niðri á
þessum hvítu mansölumönnum.
„Matin“ kemur með fjöldamörg dæmi um
þessa voðalegu verzlun, sem framin sé hver-
vetna í nagrenninu við París. Hvernig eiga
ungu stúlkurnar að gæta sín, þegar „veiði-
mennirnir" eru þeir menn, sem sýnast vera
viðkunnanlegustu og heiðarlegustu mennirnir?
Þar í grendinni úti á landinu býr ung-
ur, fínn, alþekktur maður, sem á fallega »villu«,
hesta og vagna. Hann lifir af því, að senda
„vinstúlku" sína, sem er jafnlagleg, skraut-
búin og fín eins og hann, til stóru verzlun
arhúsanna í París, til að ginna stúlkurnar
burtu með loforðum um framúrskarandi há
Iann í verzlunarhúsum í New-York, San P'ranc-
isko og Chicago. Þær eru sendar á fyrsta
farrými, þetta er svo sem bezta varan, og
þeim fylgir fínn „herra", sem hefir verið send-
ur frá Ameríku að sækja þær. Hann flytur
þær líka til verzlunarhúsa —en hvílíkrar verzl-
unar I
Það er orðið uppvíst, að þessi verzlun á
sér stað í hverju einasta landi Norðurálf-
unnar, nema hér á landi hefir það aldrei orð-
ið uppvíst. En það eru ekki mörg ár síðan,
LAÐIÐ.
að kvennmaður einn kom hingað frá Amer-
í íku, sem mörgum þótti fara alltortryggilega
að Hún sýndist hafa nóga peninga og hafði
þó farið þangað fátæk og verið þar örstutt-
an tíma. Hún létzt ekki eggja neinn mann
til Ameríkuferðar, en þegar hún fór, þá fór
hún aðsögn með áttastúlkur með sér, sem sagt
var, að hún hefði lánað fargjald að meiru eða
minna leyti. Vel getur verið, ao ekkert hafi
verið athugavert við þessa stúlku, en menn
geta ekki varist því, að verða tortryggir, þeg-
ar menn heyra og lesa um þessar aðfarir ann-
arstaðar
Vér viljum þvf alvarlega ráðleggja íslenzk-
um stúlkum, að hugsa sig v e 1 um og ráðg-
ast við þekt og áreiðanlegt fólk, áður en þær
tækju glæsilegum kostaboðum, sem þeim
kynni að bjóðast f útlöndum, og ekkert síð-
ur, þótt það væru íslendingar, sem væru
milligöngumenn.
Skuldadagarnir.
Kramh.
G þvl kem eg líklega einhvern tfma
af. Það ríður meira á að sjá um, að
ekki verði öllu stolið burtu. Garður-
inn er fullur af fólki. Eg rakst á
tvo stráka, sem laumuðust burtu með konjaks-
flösku".
„Eg hefði vel unt greyjunum þeirrar gleði,
að fá að halda henni", varð Magnúsi að orði.
„Eg líka“, sagði faðir hans.
„Jú, ala upp þjófnað og drykkjuskap! Karl-
son er að verða drykkjumaður, einungis af þvi,
að ekkert eftirlit er með vínföngunum".
„Eftirlit, sagði bankastjórinn hlæjandi. Það
er bara eintómt orð".
„Eg kom núna til að fá þessa peninga, sem
eg talaði um við þig, Anton".
„Þú, sem fékst 300 kr. í fyrradag. Það er
eins og að fleygja þeim í brunn".
„Það sýnist mér nú líka".
„Þér duga líklega 50 krónur.
„Það er ekki vert að tala um minna en 100
krónur. Eg er hrædd um að þú farir bráðum
ekki að eiga mikið hægra með peninga en pabbi
átti".
Orð hennar hittu viðkvæmustu tilfinningar