Kvennablaðið - 13.09.1905, Qupperneq 3

KVENNABLAÐIÐ.
67
»Eg lieiti ekki Jenny«, sagöi eg, »og pér
eigið ekkert með —«.
Áður en eg gat sagt meira, þá sá hann að
sér hef'ði skjátlast, sló í liestinn og var á svip-
stundu kominn langt á undan mér. Eg gekk i
híegðum mínum áfram, pví veðrið var heitt og
eg ætlaði að gæta að pvi að kjóllinn minn yrði
ekki óhreinn. En pá varð mér bylt við, pví eg tók
eí'tir pvi, að pað var komið stórt gat á liann
og eg skyldi ekkert í hvernig gatið hefði getað
rifnað á hann og pví síður livernig stykkið
hefði getað rifnað alveg burtu án minnar vit-
undar.
Mannna varð mjög glöð pegar hún sá mig.
En pegar hún sá gatið á kjólnum minum, pá
sagði hún strax.
»Eg lield pú sért farin að verða hirðulaus,
Lucy. Kjóllinn pinn er fallegur, en littu á hvað
hann er orðinn blettóttur. Og líttu á — sóð-
inn pinn! — hérna er gat á honum og stykkið
rifið alveg burtu, eins og af nagla! Hamingjan
komi til! I1 ii átt að vera reglusöm, Lucy. Ilvern-
ig líönr Cliarley?«
»IIann er i illu skapi«, sagði eg. Og svo
sagði eg frá öllu saman, pvi eg hefði komið
til hennar.
»F*ú gerðir mjög órétt«, sagði móðir min,
»að segja ósatt. F’ú getur reitt pig á að Char-
ley hef'ði látið undan á endanum. F’ú hefðir
átt að standa fast á pínu máli. Hér eftir á
liann bágt með að trúa pér aftur«.
Eftir kvöldverðinn fór eg lieim aftur. En
Mr. Tarrant sá eg ni’i ekki, og sneri eg mér
pó stöku sinnum við pegar eg lieyrði jódyn.
En pað var ekki hann. Eg veit hreint ekki
pvi eg var að hugsa um hann. Ilvað vildi eg
lionum? Hvernig gat hann pekt mig? Hann
hlaut að hafa séð mig cinhverntíma við Car-
dewe Manor, imynda eg mér, eins og eg hafði
séð hann.
Leslin kom heldur seint. Og pegar eg sá
Cbarley á járnbrautarstéttinni, pá pótli mér
vænt um að Tarrant var ekki með, eða liafði
hitt mig eftir petta. F“egar við hittumst, pá
sagði Charley:
»IIvernig stóð á að pú hvarfst svona alt í
einu, Lucy?«
»Ekki svo sem af neinu sérstöku. Eg hvarl'
ails ekki, eg fór bara að flnna hana mömmu
mína«.
»Ef pú liefðir sagt mér frá pvi, pá skyldi
eg hafa fylgt pér. Hvernig líður móður pinni?
Hittir pú nokkurn sérstakan?«
»Nei, engan sérsjakan«, sagði eg og roðn-
aði litið eitt við — eg veit ekki hvers vegna. —
»Mamma var alein heima. F’ví spyr pú að
pessu?«
i.f/ »Af pví að mr. Nemphill kom með pessari
lest«, sagði Charley, »og —«.
»Heyrðu Cliarley, pú lofaðir mér að kvelja
mig ekki lengur með lionum. Eg hefi ekki
séð honum bregða fj:rir síðan við töluðum
saman seinast. Látlu pér nægja petta«.
»Jæja, gott og vel«, sagði hann. »En eg
ímynda mér að pú haflr ckki heyrt fréttirnar«.
Charles leit hvast á mig pegar hann sagði petta.
»Nei«, sagðí eg, »eg heii hvorki lesið blöð
eða símskeyti«.
»Blessaður sakleysinginn!« sagði Cliarley og
liló stóran kuldahlátur. »Hefir pú ekki heyrt
um innbrotspjófnaðinn?«
»Inntirotspjóf’naðinn!« kallaði eg.upp yfir
mig. »Hvaða innbrot cr pað? — Áttu við á
lierragarðinum?«
»Pú ert mjög góð að getá«, sagði hann.
»Já, einmitt á herragarðinum. Demöntunum
hennar mrs. Cardewe hefir verið slolið«.
Stolið!« át eg eftir og fölnaði upp.
»Já, stolið — pcir eru allir liorfnir. Og
pað er bara einn einasti hlutur, sem getur benl
a, hver pað hefir gert«.
»Hvaða bending er pað?«, sagði eg fljótf.
»Æ, segðu mér pað slrax. O, eg vildi að eg
lief'ði ekki farið neitt í burtu! Ilvenær liefir
stuldurínn verið framinn?«
»Fyrir tveimur kvöldum«, sagði hann. »Og
bendingin um, hver pað hali gert, er lítil, hvít
lli]ia af »barage«-kjol, alveg eins og pinum
kjol«.
Fíipa af »barage« — gat — stykki úr kjól.
Eg varð náföl. Pað var gat á mínum kjól.
Móðir min hafði tekið eftir pvi og reynt að
laga rifuna. Hg blóðroðnaði. Charley sá,
livernig eg skit'ti litum.
»Svo pú hefir bá verið með i pessu laglega
verki!« sagði liann hás af geðshræringu. »Vertu
pá sæl, Luey Mendjp. Pú liefir dregið mig
svívirðilega a tálar. Eg skal láta rettvisina
fara sinu fram!«
Pað var árangurslaust að eg bað liann og
grátbændi — árangurslaust að eg reyndi að
sannfæra liann um sakleysi mitt. Hann var
alveg óbeygjanlegur. Eg hafði játað, að eg
hefði verið í garðinum sama kvöldið sem de-
möntunum var stolið. Eg ein vissi um leyni-
skápinn i veggnum, — flipa úr minum kjól
hafði fundist! Charley var ekki i neinum efa
um pað, hver væri bjófurinn.
»Vertu sæl, frökcn innbrotspjófur,« sagði
Charley. »Pú laugst að mer. Eg get ekki trú-
að pér aftur. Vertu sæl!« Framh.
-------m a «a—-----
(Niðurl.)
Ef þér látið dætur yðar alast upp í iðjuleysi,
af því þér haflð þá skökku trú að vegna þess
að þér hafið orðið að strita og erfiða, þá skuli
þær að eins njóta lífsins, þá alið þér þær upp
til að verða óhæfar til alls, og engum til gagns,
en sjálfum sér til byrði.
Kennið bæði sonum yðar og dætrum að
þau rnegi ekki halda að lifið bjóði þeim að