Kvennablaðið - 13.09.1905, Blaðsíða 4

Kvennablaðið - 13.09.1905, Blaðsíða 4
68 KVENNABLAÐIÐ. eins einstöku erfiðleika, heldur að þau megi vera viðbúin að berjast sífelt við þá. Kennið þeim að vinnan fyrir þau sjálf og aðra, sé ekki bölvun, heldur hin mesta bless- un. Reynið að gera þau farsæl og glaðvær, en kennið þeim líka að finna ánægju og ham- ingju af vinnunni og mótganginum, og að upp fylla skyldur sínar við guð og menn. Sú móðir er sannarlega farsælust kvenna, sem getur gefið sonum sínum og dætrum verulega gott uppeldi. Það eru til mörg góð hjón sem ekki hafa fengið þátt í þeirri blessun að eiga börn, og þau virðum vér að sjálfsögðu jafnmikið og aðra, sem farið hafa á mis við hin mestu gæði án þess þeim hafi verið það sjálfrátt. En þau hjón, sem sjálf forðast þá hamingju að fæða börn í heiminn, mega álítast sem huglausir liðhlaupar. Eiginkonur, sem með viljaforðastmóðurskyld- una eru óheilbrigðustu og óþægilegustu verur nútíma tízkunnar. Ef einhver er svo blind- aður að hann fái ekki séð það, þá vil eg benda honum á að lesaskáldsöguna „Unleoved Bread", gagnrýna vandlega skapferli Selmu, og hugsa um örlög þeirra þjóða sem uppeldu þannig dætur sínar. Því er ver og miður, að slíkar konur eiga ekki að eins heima í sögunum. Þær eiga líka heima hjá þjóð vorri. Þjóðmegunarskýrsl- urnar sýna oss, að hjónaskilnaðir fjölga voða- lega ár frá ári, og að hægðin við að fá hjóna- skilnað er eitur þjóðanna, og bölvun fyrir þjóðfélagið, hætta fyrir heimilin og undirrót og hvöt til ógæfusamra hjónabanda og sið- spillingar. Eg las í gær í blaði, að hjón ættu ekki að eiga meira en tvö börn, svo framarlega sem þau væru ekki auðkýfingar; til þess börnin gætu notið lífsins gæða í sem fyllstum mæli. Höfundur þessarar greinar hvetur meðbræð- urna — ekki til að ala börn sín vel upp, ekki til að rækja skyldur sínar, ekki til að senda þau út í heiminn, með sterkt hjarta og ein- beittan vilja til þess að vinna sigra fyrir sjáifa sig og þjóðfélagið, og til þess að skapa sér stöðu í lífinu, heldur hvetur haun þá til að' eignast ekki fieiri börn enn að þau geti notið ajlra lífsins gæða í ríkulegum m^eli", Forsetinn lauk ræðu sinni á þessa leið: „Störf konunnar eru ekki lótt, eins og ekkert starf, sem mikið er komið undir að vel sé gert, er létt. En meðan hún rækir þau, og þegar hún hefir iokið.þeim, þá mun hún verða gagntekin af hinni æðstu og helgustu gleði, sem mannkynið þekkir. Og þegar hún hefir lokið verki sínu þá fær hún þau laun, sem henni eru heitin í ritningunni, þvi maður hennar og börn, og allir aðrir, sem viðurkenna að iífsstarf hennar leggur hyrningarsteininn undir farsæld og mikilleik þjóðarinnar, þeir umnu rísa upp og blessa hana“. Feröamolar. x. Paö var aldimt fyrirlöngu þegareg um kvöld- ið kl. 10 kom á járnbrautarstöðina viö Biliings- fors. Eg fór að hypja mig með að taka liand- tösku mína og spenna ólunum utan um ferða- ábreiðuna, en þá heyrði eg að spurt var úti fyrir hvort frú Asmundsson væri með lestinni. Eg ilýtti mér út og liitti þar frk. Marie Wærn, bréfvinu mína, sem var þar með vagni með tveim hestum fyrir ásamt vagnstjóra til að taka á móti mér. Aldrei finna menn livað mikils- vert það er að hitta vini, sem hjóða menn vel- komna og opna heimili sin fyrir mönnum, eins og þegar menn í fyrsla sinni ferðast i útlönd- um. Mér fanst eg vera kominn til gamalla vina. Og þegar við vorum komnar upp í vagninn og farnar að spjalla saman, og einkum þegar við ókum yfir brúna sem tengir litlu eyjuna seni Billingsfors stendur á, við mcginlandið, og ókuni upptrjágöngin,heimað hinu gamla reisulega húsi, sem gægðist þar út úr skóginum, með ijós i llest- öllum gluggum á efra lofti — þá fanst mér eg vera hálft um liálft að koma heim til mín. Og sú tilfinning jókst fremur en að liún minkaði þegar við námurii staðar framan við veröndina, sem villivínviðurinn vafði sig um, og ung ljós- klædd stúlka hljóp ofan tröppurnar, tók í hönd mér og hjálpaði mér ofan úr vagninuni og bauð mig hjartanlega velkomna. Pað var bróður- dóttur frk. Wærn, sem vön er að vera hjá henni á sumrin, en annars býr hjá foreldrum sínuni í Gautaborg. Hún er eftirlæti frænlcu sinnar og gengur henni i dóttur stað þegar lnin er hjá henni. Frk. Wærn og frænka liennar létu svo taka tösku mína og fara með upp, þvi lnin kvað mig mundu þurfa að livíla mig litla stund a lierbergi mínu. Og svo fylgdi hún roér inn 1

x

Kvennablaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kvennablaðið
https://timarit.is/publication/152

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.