Kvennablaðið - 18.12.1906, Blaðsíða 1

KvennablaðiðkoBt-
ar 1 kr. 60 au. inn-
anlands, erlendis 2
kr.60 [cent vestan-
hafs) */3 verðsinB
borgiat fyrfram, en
a/s fyrir 16. júli.

Uppsögn skriflcg
bundin við ára-
mót, ógild nema
komiu bó til út-
get. fyrir 1. okt.
og kaupandi hafl
borgað að fullu.
12. ár.
Reykjavík, 18. des. 1906,
M 12.
Eftir Elsu Ek.
(Frli.J.
En þótt Agða gerði sig svona hugrakka, þá
var samt mestalt hennar gamla hugrekki á förum.
Með sjálfri sér var hún hrædd um, að barnið
mundi með tímanum gjalda þessa ólögmæta sam-
bands, og ekki hata kraft, fremur en hún, til að
taka þvl með fullkominni rósemi, þrátt fyrir allan
sannfæringarákafa hennar.
En áhyggjur móðurinnar og ömmunnar urðu
óþarfar í þessu tilliti, því barnið var svo veik-
burða og lasið að það dó skömmu eftir fæðinguna.
Agða frlskaðist seint og var lengi mjög lasin,
svo fékk hún gigthitasótt og lá lengi í henni. Og
þegar hún frískaðist loksins, þávarmaður hennar
svo hræddur við ýms eftirköst, sem íylgja þeirri
veiki venjulega, að hann vildi hún ferðaðist til
einhvers heilsubótarstaðar yfir veturinn. Það
varð úr að hún fylgdist heim með móður sinni
til Uppsala. En þar veiktist hún attur, og kom
svo ekki heim fyr enn í júnf. Þá hafði Pétur
fengið leyfi frá embættinu um tíma, svo þau
gætu fylgst að til heilsubótarhælis, upp i hárjöll-
unum í Noregi.
„Kæri Pétur, á þenna hátt veiztu varla af að
þú átt konu", sagði hún. „Mér finnst heil eilífð
síðan eg gekk um mitt hér heima. Ætli þér hafi nú
fundist þú vera hálft svo einmana og mér fannst
eg vera.
Pétur faðmaði hana og fullyrti, að hann hefði
saknað hennar. En hann var ekki neitt sérlega
ánægjulegur þegar hann sagði það.
„Lotta hefir þó líklega hugsað alminnilega
um læknirinn meðan eg var í burtu", sagði Agða
þegar vinnukonan kom með súpuna. „Hann
hefir áreiðanlega lagt af‘‘.
„O, sei, sei, nei. Vfst ekki“, sagði læknirinn.
„Eg hefi reynt það eftir því sem eg hefi haft
vit á“.
„Og maturinn hefir verið óaðfinnanlegur".
„Nei, Lotta lætur engan svelta eða líða illa,
það veit eg bezt síðan eg var sjúk. En þú þarft
hvíld“, sagði hún við mann sinn.
„Já, eg þarf að hvíla mig dálítið, og hrista
af mér smábæjarleiðindin", sagð hann.
Þau voru svo saman einn mánuð í Noregi.
En þá skipaði læknirinn við heilsuhælið Ögðu að
vera þar í tvo mánuði til. Og þótt hún mælti á
móti, þá varð hún að láta undan.
„Eg verð hér lfklega hinn ákveðna tfma“, skrif-
aði hún nokkuru síðar til Péturs, „þvf eg sé að
mér batnar heilsan daglega, svo eg verð líklega
að vera þolinmóð, svo eg geti kornið vel frísk
heim til þín“.
En veðrið var svo kalt og ilt síðasta tímann,
að heimþráin varð of sterk hjá Ögðu og hún
lagði af stað 14 dögum fyr en ákveðið var. Hún
ætlaði að koma Pétri á óvart.
Það voru mikil vonbrygði fyrir hana, að Pétur
var í læknisferð úti á landinu þegar hún kom
heim. En það var samt hreinasta ánægja að
vera heima, og finna að hún væri vel frísk og að
alt gætt nú farið að ganga með sfnu venjulega
lagi.
Ó, hvað það er indælt að vera aftur heima!
Agða settist þreytt niður f hægindastól og varð
um leið litið á Lottu, vinnukonuna. — En hvað
gengur að Lottu? Ögðu varð bilt við. — Hún
Lotta, sem var svo væn og dugleg! Var hún nú
búin að kasta sér ofan í ógæfuna! Hún reyndi að
láta sem ekkert væri, en gat það ekki.
„Nei, Lotta“, sagði hún svo alt í einu, og
tárin komu fram í augun á henni. „En hvað
mér leiðist þettal Ætlar Lotta að gifta sig?“
„Gifta mig?“ sagði Lotta og roðnaði. Nei,
svo heppin er eg nú ekki\<
»En hvernig gat Lotta þá?“ spurði Agða á-
hyggjufull. »Er hann þá giftur?"
»Ó, hvorki giftur eða ógiftur", svaraði Lotta
önuglega.
Það var eitthvað í rómnum, sem vakti athygli
Ögðu. Hún svaraði engu, en beið eftir skýring-
unni.
Ó, nei, eg má víst hypja mig héðan, sýnist
mér«, kveinaði Lotta.
Agða leit á hana undrandi án þess að skilja
neitt. „Því frúin vill víst ekki hafa mig hét lengur!"
Lotta gæti vel komið aftur þegar alt er af-
staðið", sagði Agða. Faðirinn gefur líklega með
barninu".
„Já, það kemur alt niður á lækninum, skal
eg segja frúnni, því frúin má gjarnan fá að vita
hvernig maðurinn hennar er.“
Agða sat þar alveg forviða og án þess að vita