Kvennablaðið - 18.12.1906, Blaðsíða 2

90
KYBNN A.BLAÐIÐ.
við hvað hún átti. „Hvað á Lotta við?“ sagði
hún.
„Eg á við, að það er læknirinn, sem verður
að borga meðgjöfina með barninu, því það er
hann og enginn annar, sem á það.
Nokkrum tímum seinna, kom Pétur heim. Þá
sat Agða inni í salnum náföl og óhreyfanleg eins
og myndastytta.
Hann gekk til hennar með kvfðablendnum
svip. En þegar hann leit framan í hana, þá sá
hann að hún vissi alt.
„Þú kemur og gerir manni bilt við“, reyndi
hann að segja gamansamlega, til að vita hvort úti
væri um alt,
„Já, eg kem og geri ykkur bilt við", svaraði
hún og stóð upp.
En um leið og hún stóð upp og leit framan
í Pétur og ógæfu þá, sem henni var borin að
höndum, þá urðu geðshræringarnar og veikindin
henni yfirsterkari svo hún féll í óvit.
Pétur bar hana inni í rúmið hennar. En það
leið langur tími áður en hún fékk meðvitundina.
Þegar hún raknaði við. þá var hún svo rtlgluð og
veik, að hún sýndist ekki muna neitt af því, sem
íyrir hafði borið. Um kveldið gaf Pétur henni
inn svefnduft og féll hún þá f djúpan svefn og
svaf alla nóttina. Þegar hún vaknaði næsta dag,
þá var Lotta farin úr húsinu.
Agða lá stundarkorn og reyndi að hugsa sig
um. Svo klæddi hún sig fljótlega. Þegar hún
var alklædd, þá kom Pétur og gægðist hljóðlega
inn.
„Hvernig líður þér?“ sagðí hann hálfhikandi.
„Þú hefðir ekki átt að fara á fætur 1 dag.“
„Það gengur ekkert að mér“, sagði hún og
gekk um leið inn í hin herbergin.
„Eg er alveg örvita af sorg yfir þessu", sagði
Pétur. »Þú verður að fyrirgefa mér, Agðal Kon-
an hlýtur að geta fyrirgefið.“
Agða stóð stíf og köld og opnaði varirnar
eins og hún ætlaði að segja eitthvað. En hún gat
engu orði komið upp.
„Eg var svo einmana hérna. Og við höfum
öll okkar bresti. Og svo kom þetta fyrir á einni
óhappastund".
Agða ansaði honum engu.
»Hefðir þú komið viku seinna, eins og ráð-
gert var, þá hefði hún verið komin burtu«, sagðf
Pétur hikandi. „Eg hafði reynt að fá hana til að
fara fyrri, en hún var svo þrálynd og vitlaus".
„Það var henni varla láandi", svaraði Agða.
Hún furðaði sig á því, að hún findi enga sorg,
heldur væri svona róleg og köld.
„Hún var ein af þeim stúlkum, sem eru fyrir-
fram ákvarðaðar til hrösunarinnar — með ein-
hverjum", tautaði Pétur.
„Það hefði þó átt að vera talsverður ábyrgð-
arhluti og samvizkubyrði fyrir þann, sem hjálpaði
henni til að uppfylla þessi örlög sín«, sagði Agða
harðlega og spottandi.
»Það var eins mikið henni að kenna eins
og mér«, svaraði Pétur. „Hún varað minnsta kosti
ódrukkin. — En nú fór hún héðan í mprgun".
„Já, það getur skeð, að það hafi verið henni
til áfellis, að hún var ódrukkin", át Agða á eftir,
eins og hálfhugsandl.
Pétur þagnaði. Hann vissi ekki hvað hann
átti að gera af sér, þegar hún tók þessu með þvf-
líkum kulda.
„Minna vegna hefðir þú ekki þurft að reka
hana út«, sagði Agða eins og hún vaknaði af
svefni. „Eg gef henni auðvitað mitt sæti eftir,"
Pétur varð orðlaus af sorg og reiði.
„Hún á nú meiri kröfu til þfn en ég“, bætti
Agða við.
»Eg hélt þú mintist þess að við höfum bund-
ist heitum, sem við álitum vera jafn-bindandi og
þó þau hefðu verið gerð frammi fyrir altarinu",
sagði Pétur loðmæltur.
„Heit, sem þú hefir rofið“, sa'gði Agða.
»Eg hefi brotið gegn þeirri trygð, sem eg var
þér skyldur. En eg hefi ekki brotið móti kær-
leikanum til þín eða að hann hafi minkað, það get
eg staðfest með eiði", sagði hann með ákefð.
„Mörgum af þeim heitum, sem unnin eru frammi
fyrir altarinu er líka misboðið. En þau eru ekki
rofin fyrir það.“
„En þess konar heit, sem við gáfum hvert
öðru, verða að haldast þrefalt heilagri en þau,
sem unnin eru fyrir framan altarið. Hvað hefi
eg nú lengur að styðja mig við? Hvorki heiður,
kærleika eða trúnað, hvorki lög eða réttindi."
„Réttindi hefirðu til að styðja þig við.“
„Hvaða réttindi? Þeirrar fyrstu?" sagði hún
fyrirlitlega".
„Kallaðu þau hvaða nafni sem þú vilt“, svar-
aði hann örvæntingarfullur. „En þótt eg hafi
hrasað og brotið á móti þér, þá leysir það þig
ekki frá heitum þfnum og skyldum við mig.«
„Ekki það? Okkar samband er frjálst."
„Ekki á þann hátt", mótmælti hann.
„En barnið?" sagði Agða, eins og henni
kæmi það fyrst nú f hug. Hvað ætlar þú að gera
við það?«
»Það skal auðvitað verða séð um það«, sagði
hann.
„En nafn, heimili og faðir? Vilt þú gefa því
erfðarétt me,ð þeim börnum, sem þú viðurkennir
arfgeng?"
»Eg skal uppfylla uppeldisskyldur mínar við
það. Og svo skulum við reyna að gleyma tilveru
þess«, sagði hann, eins og hann vildi gera hana
rólega.
»Geta menn gleymt tilveru þess, sem rnenn
hafa gefið lífið? sagði hún í háðslegum spyrjandi
rómi.