Kvennablaðið - 28.02.1907, Blaðsíða 1

Kvennablaðiðkoat-
ar 1 kr. 60 au. inn-
anlands, erlendis 2
kr.60 [cent vestan-
hafs) */> vorðsins
borgist fyrfram, en
*/» fyrir 15. júli.
imtnalUabii).
Uppsogn skrífleg
bundin við ára-
mót, ógild nema
komin sé til út-
gel. fyrir 1. okt.
og kaupandi hafl
borgað að fullu.
13. ár.
Hann Guðm. Friðjönsson
í dómarasætinu.
Guðmundur Friðjónsson hefur skrifað nokkra
greinarkafla í ísafold um áhyggjur sínar við-
víkjandi íslenzku þjóðinni, siðferði hennar og
framtíð.
Nokkur hluti annars kaflans í 9. tbl. Isa-
foldar, snertir íslenzkt kvenfólk svo mjög, að
ekki verður hjá því komist, að drepa á hann hér.
Eftir nokkrar skáldlegar lýsingar á því,
hverjar séu mestu menningarþjóðirnar, kemst
hann að þeirri niðurstöðu, að það séu þær
þjóðir, „þar sem karlmennirnir meta kven-
fólkið, og kvenfólkið heldur fast á sœmd sinni“.
Forfeður vora á „gullöldinni" segir hann
hafa staðið svo hátt, að konur þeirra og dæt-
ur hafi lagt tii „annan og þriðja hvern þátt
í örlagavef þjóðarinnar og sögunnar“.
Og að konurnar hafi þá verið mjög vand-
ar að virðingu sinni, tekur hann konu Króka-
Refs sem dæmi, af því hún vildi ekki taka
ástarhótum hirðmanns Haralds konungs Sig-
urðssonar fram hjá manni sínum.
Hann segir enn vera til heiðarlegar kon-
ur hér á landi, sem hvervetna ávinni sér
virðingu. „En hinar eru of margar, sárgræti-
lega og svívirðilega margar“. Nú farist þeim
ekki eins vel, þegar útlendingurinn flangsi til
þeirra, eins og konu Króka-Refs.
„Nú tíökast þau breiðu spjótin, að ís-
lenzka stúlkan og konan liggur fallin fyrir
útlendingnum, ef hann kemur við hana með
flötum lófau. — — „Þannig erþjóðin stödd:
Forkólfar þjóðmálanna taka ofan höfuð sitt
í konungsgarði. — Og ofrnikill hluti kvenna
vorra verzlar með sœmd sína eins og duggara-
bandssokka,----Onnurhver stúlka í landinu
lastur útlendinginn fleka sig, þegar því er að
M 2.
skifta og þarf til þess meðaldurg og annan
verri hjð, en alls ekki betri mennu.
Þessu tii sönnunar tekur hann svo það
dæmi, að stúlka (líklega þingeyzk, eftir því
sem skilst á greininni) hafi farið norður með
strandferðabát, og samrekt skipstjóra á leið-
inni. „Hún hafi verið væn og vel gefin", og
mjög ófeimin yfir þessu háttalagi.
Lausaleikskrakka, sem fæðist í fiskiver-
unum, teíur hann aðra sönnunina. —
81íkur er mergurinn málsins, að því er
íslenzku kvennþjóðina snertir hjá Guðmundi.
Til þess að geta kveðið upp slíkan dóm,
yfir allri íslenzku kvenþjóðinni, þarf meira
en fáein dæmi af handahófi tekin, af ósiðsöm-
um stúlkum.
Þar sem „önnur hver“ íslenzk stúlka
er talin vændiskona, þá nægja slík sönnun-
argögn lítið.
Svo ódrengilegar og ærumeiðandi ásak-
anir og sleggjndómar, gera hvorki þjóðinni
gagn, né höfundinn góðfrægan.
„Sæmdmannaer fleiri enein". Þaðersitt-
hvað að vera góðfrægur og að vera frægur að
strákskap og illkvitni. Það er ekki nóg að þvo
sér upp úr sínu eigin keitukeri, til þess að verða
róttmætur dómari, sem að ósekju getur kveðið
upp sakfellingardóm yfir miklum hluta þjóð-
arinnar, en gera sig svo sjálfan sekan í sömu
viilunni og menningarleysinu.
Þvi ef það er menningarvottur karlmanna, að
meta kvenfólkið, og ef með þessu orði er átt
við að virða það, en ekki að dæma eða verð-
leggja, þá er menning Guðm. Friðjónssonar
ekki djúp.
Ennþá eru margar Króka-Refs-konur til.
Ennþá eru þær konur miklu flestar, sem hvorki
falla fyrir útlendum né innlendum „með-
aldurg, né öðrum betri mönnum, þótt því
só að skifta".
Það sannar ekkert, þótt hinar séu of marg-
Reykjavík, 28. febrúar 1907.