Kvennablaðið - 10.08.1911, Blaðsíða 3

KVENNABLAÐIÐ
51
skakkar hugmyndir um hitt kynið. Ég
held nærri því að sumir búi sér til í hug-
anum nokkurs konar mót, og hugsi sér
að þeir sem séu mátulegir í þetta mótið,
séu »sannir« karlmenn og þeir sem séu
mátulegir í hitt »sannar« konur! Hugs-
um okkur allar þær skökku lýsingar á
kvenfólkinu, sem við höfum heyrt! Alt
hjalið um hvað konur gætu gert eða ekki.
En þegar litlu efnin í »sönnu« kon-
urnar og karlmennina koma saman í skóla,
þar sem alt er sameiginlegt fyrir þau: sömu
námsgreinar, sömu félögin og áhugamáljn,
þegar þau fara að vinna þar saman þá
sjá þau einmitt svo vel, hvað er sam-
eiginlegt í lundarfari beggja kynjanna og
hvað er sérkennilegt. Þá þurfa þau ekki
að hlusta á neinar sögusagnir um það
hvernig liitt sé. Þau vita það af eigin
reynslu. — Sumir eru altaf svo hræddir um
að stúlkurnar verði ókvenlegar, ef þær eru
með piltum. En ef kvenleikinn er það
dýpsta í konunni, hennar insta eðli, þá
er engin hætta á því að hún missi hann
svo fljótt.
Þegar piltarnir sjá að stúlkurnar geta
verið góðir félagar í skólanum, því skyldu
þeir þá efast um að þær yrðu það í þjóð-
félaginu?
Og svo eitt enn.
Ég held að til séu þeir, sem séu smeikir
við samskólana, af því að þeir haldi að
hætt sé við daðri á milli piltanna og
stúlknanna þar.
Þar er ég á annari skoðun.
Hvernig stendur á því að uppeldis-
systkin giftast svo sjaldan?
Af því þau þekkjast svo vel.
Unglingar, sem koma saman á ferm-
ingaraldri í mentaskólanum og eru þar til
tvítugs, vaxa og þroskast saman. Þau
munu yfirleitt þekkjast of vel, til þess að
fara að verða skotin hvort í öðru.
Einmitt af þessari ástæðu finst mér
óheppilegra, að stúlkur, sem ætla að taka
stúdentapróf, taki gagnfræðapróf viðkvenna-
skóla og haldi svo áfram í lærdómsdeild-
inni svo nefndu. Því þá eru þær orðnar
eldri, og verður erfiðara að kynnast
skólabræðrum sínum.
Þessi félagsskapur skólasystkina er svo
saklaus og eðlilegur, sem hugsast má.
En þegar drengjum og telpum er stíað
í sundur í uppvextinum, eins og algengt er;
— í Reykjavík þykir það ókarlmannlegt fyrir
drengi að leika sér með telpum. í barnaskól-
anum þar hafa drengir og telpur altaf leik-
ið sér sitt á hvorum helmingi leiksviðsins —
og gera víst enn, og ég man að þegar
ég var í neðri bekkjum barnaskólans, og
telpur sátu saman og drengir sér, þá var
það algeng hegning lijá suinum kennurun-
um, að láta drengi og telpur sitja saman,
þegar þau he/ðu eitthvað af sér broiið!
Þegar þannig er farið með börnin og
unglingana, þá er náttúrlegt að forvitni
vakni hjá þeim um að vita hvernig hitt er,
þegar þau fara að vaxa upp. En hvar
geta þau kynst? — Á böllum, kaffihús-
um og götunni. Og oft held ég að
þau kynnist þar hvort öðru í dulargerfi,
ef svo mætti segja, og lítill tími verði
til þess að kynna sér livort annað í raun
og veru á slíkum stöðum.
En í skólanum, þar sjáum við á bak
við gerfin. Stúlkunum hættir altaf við
að hafa oftrú á karlmönnunum og of litla
trú hver á annari, en í skólanum sjáum
við að blessaðir piltarnir eru engin ofur-
menni. Þar blekkjum við ekki hvort ann-
að með utanað lærðum spakmælum og
hnittiyrðum og við sjáum með undrun að
oft getur búið ruddaskapur undir snyrti-
menskukápunni og að sá, sem er klaufa-
legur á mannamótum getur þó verið mesta
prúðmenni.
Nei, ég held ekki að stúlkum verði
hættara í mentaskólanum, að þessu leyti,
en í kvennaskólanum.
Þátttaka stúlkna í mentaskólanum
er enn í byrjun. Alt er erfiðast fyrst,
en betur gæti skólinn auðvitað verið snið-
inn eftir stúlkunum og gott væri að
hafa kvenkennara við skólann. En lilýtt
og gott samband getur verið á inilli náms-
stúlkna og kennara þólt það sé karlmaður.