Kvennablaðið - 10.08.1911, Blaðsíða 4
52
KVENNABLAÐIÐ.
Feður geta haft áhrif á dætur sínar
eins og mæður. Líkt er þvi varið með
karlkennara.
Ég vildi óska að ég gæti skrifað bet-
ur um þetta mál. Þegar ég hugsa um
skólann, dettur mér svo margt í hug —
þægileg atvik og skemtileg — i félögum,
námsstundum, frímínútum og litlum skóla-
piltaherbergjum — hvernig við höfum stælt,
rætt og bollalagt — og alt þetta, sem heflr
gert skólaveruna að lífi, í smáu auðvitað, en
þó svo, að okkur flnst að við höfum gagn af
því, þá er um framtíðina er að ræða. Mér finst
að allar kvenréttindakonur ættu að senda
dætur sínar á samskóla. — Kvenréttinda-
konurnar óska þó einskis framar en að
vinna með karlmönnum eins og góðir fé-
lagar þeirra. Þær vilja ekki að nein
óvild eða beiskja eigi sér stað á milli
kynjanna, einungis að karlmennirnir við-
urkenni kvenfólkið.
Laufey Valdimarsdóttir.
17. júní í Lnndúnnm.
Víðar var mikið um að vera 17. júní
en hér.
Þá gengu 40,000 konur í skrúðgöngu í
gegnum götur Lundúnaborgar, tii þess að
krefjast réttar sins. —
Þær gengu 5 í röð, og tók fylkingin yflr
7 enskar mílur (tæpa l1/? danska milu).
Þarna gengu konur af öllum stéttum —
aðalsfrúr, nýlendustjórafrúr, þingmannaírúr —
læknar, kennarar, prentarar,'konur, sem vinna
í verksmiðjum, og konur, sem unnu heima
hjá sér fyrir litlu kaupi.
Allar stéttir sáust þarna, en annar mis-
munur kom líka í ljós. Þar voru konur
af ölium stjórnmálaflokkum og af margs-
konar trúarbrögðum, þar voru enskar, skotskar,
velskar og írskar konur og konur frá öll-
um nýlendum hins víðlenda brezka ríkis, og
frá mörgum öðrum löDdum. Og þar voru
bæði eldri kvenréttindafélögin og bardagakon-
urnar. Múgur og margmenni stóð á báðar
hliðar til þess að sjá þessa tilkomumiklu
fylkingu.
Fremst reið „hershöfðinginn" Mrs. Drum-
mond þá kom kona klædd eins og mærin
frá Orleans, í skínandi herklæðum, reið hún
á hvítum hesti, á eftir henni reið flokkur
kvenna, „krossfarendurnir nýju“, í purpura-
litum kápum.
Þá komu „bardaga konurnar", og fyiking
700 kvenna, er setið höfðu í fangelsi vegna
málefnisins, voru þær allar hvítklæddar og
héldu á silfurör en það er fangamerki.
Þá kom skrautleg fylking, er sýndi merkar
konur sögunnar, mátti þar sjá Elísabetu
drottningu.
Svo kom hin volduga fylking, er tákna
átti brezka veldið.
Háum vagni var ekið fram sátu á hon-
um börn, er tákna áttu austur og vestur, var
merki brezka konungsins yflr höfði þeirra, en
fyrir neðan þau sátu konur, er tákna áttu
brezku nýlendurnar. Á undan og eftir vagni
þessum gengu konur er báru rósasveiga,
en rósin er merki Englands.
Þá komu skotsku konurnar í hinum ein-
kennilegu þjóðbúningum sínum, og blésu í
pípur, velsku konurnar gengu þar í gamal-
dags búningum, undir forustu hvítskeggjaðs
skálds og sungu orustusöngva á sínu máli.
írsku konurnar voru klæddar í heimaofna
dúka og stráðu blómum þeim, sem eru i
merki írlands. Og svo komu allar nýlend-
urnar undir ólíkum merkjum.
Þá mátti sjá stóra fylkingu kvenna í
háskólabúningi og í hjúkrunarkvennabúningi.
Mikla eftirtekt vakti og fylking kvenna frá
verksmiðjuhéruðum þeim, þar sem vinna
þeirra er verst launuð. — Fögur var fylking
leik-kvennanna og listakvenna þeirra er búið
höfðu til skrautlegu fánana er gengið var
undir. Mannfjöldinn, sem horfði á, lét oft
ánægju sína í ljósi, en einna mest þegar hin
gamla Mrs. Despard kom, upplitsdjörf og ó-
þreytt, með stóran liljuvönd í höndunum —
hún, sem heflr verið kölluð „góðgerðamóðir“
Lundúnar-fátæklinganna, og filla æfl hefir
barist fyrir kvenréttindum og setið í fangelsi
þeirra vegna. Hún er fyrir Kvenfrelsis-