Kvennablaðið - 31.05.1915, Blaðsíða 4

KVENNABLAÐIÐ
36
að sök, því að eg efast ekki um, að þeir
vilji kenna nemendum sínum hyggindi þau
er í liag koma og geta orðið þeim til
blessunar í lífsbaráttunni. Nei, við eigum
því miður mikla sök á þessu. Eitthvert
óeðlilegt los er komið á heimili okkar, er
mæður okkar og ömmur urðu ekki varar
við; eitthvert hreint og kærleiksríkt band
vantar, til þess að tengja unga fólkið við
ættaróðul sin, einhverja varanlega gleði-
uppsprettu vantar á heimili okkar, svo að
þráin eftir oft miður sæmilegum gleðskap
í kauptúnum og sjóþorpum, verði ekki eins
rík og nú virðist eiga sér stað hjá unga
fólkinu. þeir, sem tekið hafa eftir börn-
um, hafa hlotið að verða þess varir, hve
ræktarsemin við heimilin (ættjarðarástin)
er samgróin eðli þeirra. Alt virðast þau
vilja gera fyrir þann blett jarðar, er þau
fyrst verða vör við tilveru sína á. Blómin,
smákvistirnir í haganum og skeljarnar,
þar sem þær er að fá, — alt er reytt heim
í búið til pabba og mömmu, heim á litla
leikvöllinn, litlu ættjörðina. Það þarf meira
er lítið öfugstreymi að komast að í eðli
barnsins til þess að breyta þessu í gagn-
stæða átt eftir því, sem barnið þroskast að
viti og aldri. En hver eru þá meðulin til
þess, að þessi viðkvæma tilhneiging dafni
og þroskist í rétta átt? Þau mega ekki
vera óeðlileg eða á nokkurn hátt þving-
andi, »því frjáls fæðist maðurinn, frjáls
er hans gerð, þótt fæðist und járnfargi
hlekkja«. Eg fyrir mitt leyti álít, að bezt
sé að sækja þau í skaut náttúrunnar, en
til þess þurfum við að bera sem bezt skyn
á eiginleika hennar og kröfur, þurfum,
eins og áður en sagt í grein þessari, að
bera sem allra bezt skyn á landbúnaðinn
í sem allra víðtækastri merkingu.
Sem mæður og húsmæður eigum við að
innræta börnum okkar og ungdómi þeim,
sem- við eigum yfir að ráða, ást og virð-
ingu fyrir öllu því, er lýtur að ræktun
landsins og velmegun. Ávalt og alstaðar
getum við komið því við: í starfstímun*
um, í hvíldartímunum og skemtitimunum.
Þegar við t. d. göngum með börnunum okk-
ar meðfram grasigróinni breiðu, skreyttri
ýmiskonar blómum, sem vanalega er yndi
og eftirlæti barnanna, hve gott tækifæri
höfum við þá ekki til þess að sýna þeim
fram á, hve mikill unaður það sé fyrir
þau, að hjálpa til að skrýða landið sem
fegurstum skrúða, og í starfstímunum inn-
ræta þeim virðingu fyrir vinnunni og live
nauðsynlegt og eðlilegt það sé, að fram-
leiða sem flest gæði úr skauti náttúrunnar
og hve mannlegt og fagurt það sé, að neyta
síns brauðs í sveita síns andlitis, neyta
allra sinna krafta til þess ítrasta. Og í
hvíldartímunum getum við vakið athygli
barnanna á því, hve hvíldin sé mikil nautn
þreyttum líkama; en fyrst verði maður að
starfa sig þreyttan til þess að geta notið
hvildarinnar í fullum mæli. Já, sem kenn-
arar, og ekki hvað sízt þar, getum við
mótað varanleg og djúp áhrif. Hve gott
t. d. að segja börnunum frá ýmsum mikil-
mennum þjóðanna, er töldu ræktun lands-
ins lifsskilyrði fyrir þjóðirnar, andlega og
líkamlega, og hjá okkur hafi það verið
talin gullöld, er bændur bygðu að meslu
leyti land alt. Jú, í sjálfum trúfræðistím-
unum; hvað gætu þeir ekki orðið bjartir
og hlýir eins og sólin, ef við færum að
eins og meistarinn mikli, að við notuðum
svo að segja hvert smáblóm á vegi okkar
við kensluna þá.
En þá erum við nú komin að viðkvæm-
asta og háleitasta viðfangsefni mannsand-
ans. En því þá að vera að blanda þess
háttar innan um eins konar búnaðargrein?
Jú, það er einmitt kristin gullöld, er nú
þarf að renna upp hjá okkur, til þess að
heimili okkar geti orðið þess megnug að
ala upp kynslóð, er í framtíðinni megi
treysta til þess að halda áfram landbún-
aðarstarfsemi okkar, og þess vegna að eins
festa sjónir á því verulega, er að Lhaldi
má koma til gæfu og gengis þjóðinni í
framtíðar-lífsbaráttu hennar. Trúna á guð
og föðurlandið þarf um fram alt að inn-
ræta æskulýðnum svo hreina og ómeng-
aða, að það geti aldrei komið fyrir, að
ísland, líkt og sumar af hinum kristnu