Kvennablaðið - 31.05.1915, Blaðsíða 6

3«
KVENNABLAÐIÐ
aði hermanna, annars voru pau komin undir
náð vinnuveitenda. Enn fremur er verið að
koma á nefnd, sem á að búa til reglugerð um
laun á vinnu þeirri fyrir herinn, sem ekki hefir
enn verið lcomið skipulagi á.
Loks hefir frumvarp um reglugerð fyrir
heimavinnu verið sampykt af pinginu við
fyrstu umræðu. Höfðum vér áður barist fyrir
péssu árum saman.
Ofriðurinn hefir haft neyð og örvinglun í för
með sér, en ef til vill verður hann líka til pess,
að færa konunum eitthvað af peim réttarbót-
um, sem pær hafa beðið svo lengi eftir.
(C. Dncheene í Jus Sufiragii).
Pýtt af l. v.
Ken ning.
Pýtt.
»Jú, petta er dálagleg saga!«
Með pessum orðum peytti Hermann bróðir
minn einkennishúfunni sinni frá sér ofan á
stofuborðið, með svo miklum krafti, að tveir
ljósmjmdarammar, sem stóðu par, fuku um koll
og ultu ofan á gólfið, og á peim priðja brotn-
aði glerið.
»Hvað — hvað í ósköpunum gengur á?« varð
mér að orði um leið og ég leit alveg forviða á
hann, par sem hann með reglulegasta prumu-
svip og stórum skrefum æddi fram og aftur
um §ólfið í dyngju minni.
wPvílíkur andskotans karlfjandiw, lautaði hann
við sjálfan sig og krepti hnefana, og um leið
brunnu fallegu brúnu augun hans af gremju.
»En góði Hermann, stiltu pig og segðu mér,
hvað um er að vera, heldur en að pjóta svona
aftur á bak og áframa, sagði ég um leið og ég
ýtti gætilega uýja fína saumaborðinu mínu nær
glugganum, til pess að bjarga pví frá pessu
æðiskasti hans.
»Sti 11 a mig!« Hann staðnæmdist alt í einu
frammi fyrir mér. »Já, pað mundir pú varla
heimta af mér, ef pú vissir hvað fyrir hefir
komið«, og aftur paut hann á stað með flugferð.
»Já, en lofaðu mér pá í öllum bænum að fá
að vita hvað að er! Þú gerir mig alveg hjart-
veika«. Hann nam aftur staðar frammi fyrir
mér.
»Hvað pað er? — Bað er hengingar-kandi-
datinn hann Hellgren bruggari---------«.
Mér varð bylt við. Ég vissi, að pessi heið-
ursmaður var Krösus pessa litla heræfingabæjar,
og hann meðal sinna ríkulegu árstekna mátti
telja sér átakanlega háu renturnar, sem hann
heimtaði fyrir pau »vinsemis-hót«, sem hann
endur og sinnum sýndi hinum ungu liðsfor-
ingjum, sem lifðu glaðara lífi en samrýmanlegt
var við peirra léttu peningapyngju.
»IIermann!« sagði ég einungis. En hann las
auðsjáanlega hugsanir mínar út úr mínu ótta-
slegna andliti.
»Nei, Louisa, pað er ekkert svoleiðis, — pað
er að segja, ekki eiginlega, — pótt pað reyndar
standi í sambandi við pað«. — Hann stappaði
fótunum alt í einu í gólfið. — »IIvern fjand-
ann á ég að taka til bragðs?! Ég vil ekki —
ég get ekki verið með í pessu!« sagði hann og
starði út i loflið svo örvæntingarfullur, að
kvíði minn varð að skelfingu.
»Hermann, pú hræðir mig! Segðu mér undir
eins hvað petta er — strax!«
»Pú veizt«, bætti ég við, til pess að stilla
bæði hann og mig, »að gamla systir pín hefir
stundum ráðið fram úr pvi, sem pú hefir ekki
séð nokkurn veg til að komast út úr. — Vertu
nú svo vænn að setjast hérna«, — ég benti hon-
um á tágastólinn liinumegin við borðið — »og
segðu mér nú alt saman eins og pað er; svo
skaltu sanna, að við björgum okkur út úr pví
öllu saman«.
Hann fleygði sér ofan í stólinn.
»Ég er trúlofaður — henni Gretu Hellgren,—
ef pig fýsir að vita pað«, kom pað í dimmum,
sorglegum grafarróm, eftir stundarpögn.
»Henni — Gretu Hellgren — pú?!« stamaði
ég alveg orðlaus og forviða. Og ég sá frammi
fyrir mér í huganum litla, ljóshærða, tilkomu-
litla stúlku, einustu dóttur og erfingja Hell-
grens bruggara, og pess vegna mjög eftirsótta
af ungum mönnum bæjarins, og einnig að vissu
leyti af herforingjunum við herdeildina, sem
var nýkomin hingað, en sem mig hafði hingað
til aldrei dreymt um að yrði min mágkona.
Ég hafði hugsað talsvert hærra fyrir minn unga
höfðinglega bróður.
»Pú varst forviða, sýnist mér?« Og Hermann
gat ekki að sér gert að brosa, prátt fyrir pess-
ar mæðulegu kringumstæður, líklega að minum
talandi svipbreytingura. »Pú getur að minsta
kosti varla verið meira hissa en ég sjálfur«, —
bætti hann við.
»En hvernig í dauðanum hefir petta orðið?«
spurði ég, pegar ég hafði náð mér svo mikið,
að ég gat stunið upp nokkru orði.
»Já, pað er von pú spyrjir að pví«, svaraði
Heruiann; »pað kom að mér alveg óvörum —
pað er satt«, sagði hann ákaft og barði hnef-
anum í borðið, svo að tvinnakeflin, skærin og
fingurbjörgin léku á reiðiskjálfi.
»Er pað gamli maðurinn, sem hefir komið