Kvennablaðið - 31.07.1916, Blaðsíða 3

K.YHNNABLAÐIÐ
Si
irnir að taka tillit til þess, sem þær krefjast.
þá eru þær orðnar kjósendur, sem með
atkvæðum sínum geta velt löggjöfum og
stjórn frá völdum, þegar þeim ekki líkar
framkoma þeirra. Það vita þingmenn vorir
og stjórn jafnvel og þing og stjórnir annara
þjóða. Og þegar vér sækjum alþingiskosn-
ingarnar, þá erum vér einmitt að sýna
hverja löggjafa vér viljum hafa, og um leið
verðum vér þá einnig að setja þeim þau
skilyrði, sem vér viljum gera, fyrir stuðn-
ingi vorum þeim til handa til þingsætanna.
Nú hafa engir stjórnmálafundir verið
haldnir, en eflaust verður það gert fyrir
kjördæmakosningarnar i haust. Þá ættu
konur að fjölmenna, og á hverjum slíkum
fundi að hafa sér formælendur, sem bæri
upp kröfur þær, sem þær vildu gera til
þingmannaefnanna. Þar ætti áhugi kvenna
eða áhugaleysi að koma fram. Vér trúum
því tæplega, að konurnar eigi engin áhuga-
mál, sem þeim sé ant um að komist í
framkvæmt með tilstyrk þings og lands-
stjórnar. En þá verða þær sjálfar að hreyfa
þeim fyrst í blöðunum og þar næst á þing-
málafundunum. Kvennablaðið tekur fúslega
við greinum um öll þau efni, sem oss
konum geta verið til gagns og framfara og
yfir höfuð geta á einbvern hátt vérið til
umbóta. — Hér í blaðinu hefir verið leitað
fyrir sér, hver væru áhugamál íslenzku
kvennanna. Víða hefir verið borið niður:
hjónabandslöggjöf, barnalöggjöf, pólitísk
réttindi, uppeldismél, skólamál o. íl. o. fl.
— Alt þetta hefir verið tekið til umræðu,
og öllum konum landsins verið boðið orðið
En það hefir hingað til verið eins og að
tala ofan í tóma tunnu. Enginn hefir svarað.
En því kynlegar víkur því við að heyra
Kvbl. borið það á brýn, að það vilji ekki
flylja aðsendar ritgerðir um landsmál, og tek-
ið til sem dæmi, að það hafi einu sinni neit-
að fyrirleslri upptöku í blaðið. Kvbl. hefir
flutt ritstjórnargreinar um fjöldamörg mál,
sem konur varða bæði persónulega og í
sambandi við ýmsar þjóðfélagslegar fram-
farir. Það hefir einnig oftsinnis skorað á
konur, að rita í blaðið; útgef. hefir marg-
oft skrifað ýmsum konum víðsvegar um
land, og mælst til þess, að þær rituðu í
blaðið, sendu því fréttir, t. d. um hluttöku
kvenna í sveita-, héraða- og kirkjumálum
o. s. frv., en sama þögnin hefir oftast nær
verið, hvar sem borið hefir verið niður.
Þær fáu konur sem í blaðið hafa ritað, eru
hreinar undantekningar. Væri þetta vegna
stefnumismunar í þjóðfélagsmálum, þá
mætti eigi að síður rita í blaðið og and-
æfa þeim skoðunum blaðsins, sem menn
væru ósamþykkir. Gæti það bæði verið
réttmætt og gert líf í blaðinu og meðal
kvenna. Ef konur hefðu eitthvað á móti
blaðinu sjálfu, þá gætu þær einnig fengið
greinar sinar teknar upp í önnur blöð. En
því fcr svo fjarri, að þær riti heldur í þau,
að teljandi sé. Og þá sjaldan að þær gera
það, þá rita flestar þeirra nafnlaust. Jafn-
vel í svo meinlausu máli og landsspítala-
samskotin eru, hafa þær fáu konur, sem
um það hafa ritað, sjaldnast treyst sér til
þess að láta nafns síns getið. Auðvitað er
það líka hægra og áhættuminna, ef menn
ætla sér að hnýta í aðra, að gera það úr
skúmaskoti nafnleysisins, en að standa
beint frammi fyrir mönnum í fullri dags-
ins birtu, takandi á sig þá ábyrgð og ónot
með nafni sínu, sem aðfinslum og ákúrum
í blaðamenskunni fylgja. En drengilegra er
það, að þora að vega beint framan að
mönnum, en laumast að baki þeirra.
Kvennablaðið væntir þess, að þær kon-
ur, sem áhuga hafa fyrir einhverjum mál-
um, sem snerta konur sjálfar eða þjóðfé-
lagið i heild sinni, ræði þau í Kvbl., og
geta þar komið fram mismunandi skoðanir
og tillögur, sem ættu að geta stuðlað að
þvi, að málin yrðu rædd frá ýmsum hlið-
um. Vér höfum sofið alt of lengi og látið
aðra sjá um alla hagsmuni vora. Nú ætt-
um vér að fara að taka við umsjóninni
sjálfar yfir vorri persónulegu og þjóðfélags-
legu velferð, með því að gera oss ljóst
hvað það er, sem á vantar, og hvernig
vér viljum bæta það. Land vort er stijál-
bygt og samgöngur allar ógreiðar og dýrar.
Blöðin eru samgöngutæki. Með þeim get-