Kvennablaðið - 31.07.1916, Blaðsíða 6

54
KVENLNABAÐIÐ
Heillaóskir til islenzkra kvenna
frá norskum konum, með nýfengin stjórnmála-
réttindi:
Landskvindestemmeretsforeningen.
Til
Formand i Kvenrettindafélaget,
Fru Briet Bjarnhedinsdottir, Asmundsson,
Reykjavik.
Norske Kvinder samlet i Landskvinde-
stemmeretsforeningens Landsmöde önsker
sine islandske Söstre tillykke med sidste
Stemmerestseier og velkommen til Samarbeidet.
F. M. Qvam.
Kristiania 8de Juli 1916.
Thora Halvorsen,
sekretær.
Alþýðu-barnafræðsla.
Undarlegt virðist það, hvað fáir taka til
máls í blöðum vorum um fræðslumálin,
og þó einkum um barnafræðsluna. Aðeins
örfáar greinar hafa komið fram um það
mál, og efast þó enginn um að alþjóð
mundi koma það mál við meira en nokk-
urt annað mál, þar sem öll alþýðufræðsl-
an svo að segja er til þessa dags undir
því ltomin hvernig barnafræðslan er, með-
an framhaldsskólar og aðrir unglingaskól-
ar eru bæði fáir og ófullkomnir, og eng-
um skylt að nota þá fáu, sem til eru,
fremur en menn vilja.
En þótt lítið sé í hámæli talað um barna-
fræðsluna, þá er það þess meira manna á
milli. Því fer mjög fjarri, að alþýðan elski
þessa barnaskóla sína og geri alt, sem í
hennar valdi stendur, til að bæta þá og
fullkomna. Hvar sem menn bera niður
að tala um barnaskólana, þá er alstaðar
á reiðum höndum óánægjan yfir þeim
kostnaði, sem skólarnir baki borgurunum,
eftirtölur um laun kennaranna, sem fjölda
manna finnst of há, og sífeldar útásetning-
ar um árangur kenslunnar og kennarana
sjálfa.
Eitt af þvi, sem ýmsir menn nú eru
farnir að finna barnakenslunni til foráttu,
að minsta kosti í kaupstöðunum, er að of
margar konur kenni við skólana. Konurn-
ar muni ekki jafn hæfar til kenslu, að
minsta kosti þar sem margir stálpaðir
drengir séu í bekk. Þar þurfi fremur á
karlmönnum að halda, til að kenna drengj-
unum hlýðni og virðingu fyrir kennaran-
um. Einkanlega eru það þó karlmennirnir
sem líta þannig á. Þeir eiga jafnan svo
bágt með að trúa því, að konur jafnist
við þá í nokkurri grein.
Þessi skoðun hefir einnig komið fram
viða erlendis, þar sem barnafræðslan er á
háu stigi og margar konur kenna við
barnaskólana. Ýmsir hafa haldið, að með
því yrði kenslan of »kvenleg«, eitthvað
grynnri og veigaminni en hjá karbnönn-
unum.
Móti þessari skoðun hafa flestar þær
konur snúist, sem mest hafa gefið sig við
uppeldis- og kenslumálum, og ýmsir fræg-
ir uppeldisfræðingar. Hafa þeir sýnt og
sannað, að eins og konan væri nauðsynleg
á heimilunum við uppeldi barnanna, þann-
ig væri hún það einnig í skólanum til
þess með nærgætni sinni og móðureðli,
að hafa vekjandi áhrif á alt það, sem fín-
ast og bezt væri í barnseðlinu. Og á því
hefði engir meiri þörf en einmitt stálpuðu
drengirnir.
í Svíþjóð og Finnlandi hefir að undan-
förnu verið mikið rætt og ritað um laun
kennaranna, með því launafrumvörp og
launahækkun hefir þar verið á prjónun-
um handa alþýðu-skólakennurunum. Kon-
urnar, sem áður hafa verið afskiftar að
launum við alla skóla, hafa krafist að þau
væru jöfnuð, og þeim gert jafn hált undir
höfði í þeim efnum, eins og félögum þeirra
I karlmannahópnum, sem kendu við sömu
skólana jafnvel sömu námsgreinarnar og
þær, og tækju sömu kennaraprófin áður,
til undirbúnings undir skólakensluna, og
sem skilyrði fyrir henni, eins og þær yrðu
að gera. En þá hafa karlmennirnir lialdið
því fram, að þeir væru færari til kensl-
unnar. Árangurinn yrði betri hjá þeim.
Auk þess sem þeir ættu að hafa meiri
laun af því þeir hefðu fyrir lieimili að sjá.