Kvennablaðið - 31.07.1918, Blaðsíða 2

50
KVENNABLAÐIÐ
tekin af alþjóð kjósenda nema vér séum
með. Hefðu sambandslögin 1909 gengið
fram, urðum vér að sitja hjá, og sjá ef
til vill karlmennina »semja af sér«, eða
greiða atkvæði þvert á móti vorum vilja
og sannfæringu.
Þessi réttindi, sem vér nú höfum öðlast, að
vera sjálfar með að ákveða réttartakmörkin
milli vor og Danmerkur, þeim fylgir einn-
ig ábyrgð og skyldur. Ábyrgð á því að
nota þessi réttindi vel, og skylda til að
skera úr málinu með atkvæði voru. Vér
höfum ástæðu til að vera óumræðilega
glaðar yfir þvi að fá þessi réttindi einmitt
þegar þ5rðingarmesta máli lands vors og
þjóðar á að ráða til lykta, og þegar feng-
ist hafa sérstaklega góð úrslit á þvi. Sæmd
vor kvennanna íslenzku liggur við, að vér
allar, sem erum nú kjósendur, tökum þátt í
þessari alkvæðagreiðslu í haust. Bætum þá
upp það ófyrirgefanlega kæruleysi, sem vér
sýndum við kosningarnar 1916 að ekki
kaus nema 10°/o af öllum kosningarbærum
konum. Nú í vor kusu 75°/o af öllum
kosningabærum dönskum konum við þing-
kosningar þar í landi. Sambandsmálið er
oss þó enn þá meira vert en einfaldar al-
þingiskosningar, þegar ekki er kosið um nein
sérstök stórmál. Látum nú sjá í haust að
»íslendingar vilj um vér konur allar líka vera«,
tökum sterkan og ákveðinn þátt í atkvæða-
greiðslunnimeðkarlmönnunum.Núværiblátt
áfram pólitisk dauðasynd að sýna kæru-
leysi, þegar um sjálfstæði lands vors og
þjóðar er að ræða. Þess óskum vér, allar
sem ein, og þvi til staðfestu greiðum vér
atkvæði vor með samningunum.
Guðbjörg í Múlakoti.
Margir af lesendum Kvennablaðsins
munu kannast við Guðbjörgu í Múlakoti í
Fljótshlíð. Blöðin hafa minst á hana og
talið hana standa framar öðrum islenzkum
sveitakonum í garðrækt og trjárækt. Við
höfum heyrt að hún hafi tilsagnarlaust
komið sér upp fallegum garði og að hún
ali þar upp litlar trjáplöntur, sem hún
miðli öðrum og að hún eigi framar öðrum
þakkir skyldar fyrir að efla áhuga á trjá-
rækt þar austur frá. Margar okkar hefir
líklega langað til að sjá þessa konu. Peirri,
sem þetta skrifar, veittist það fyrir nokkr-
um árum og varð sú stutta koma að
Múlakoti minnisstæð.
Séð hefi ég stærri og skrautlegri garða,
en engan, sem mér hefir þótt meira vert
um, því alt bar þar vott um svo mikla
alúð og umhyggju. Guðbjörg sýmdi okkur
garðinn sjálf. Hún er há og beinvaxin
kona, grönn og skarpleit, augun dökkbrún
og hlý. Þegar ég sá þau minntist ég þess
hvað blómakona ein reykvísk sagði einu
sinni, þegar hún var spurð hvernig hún
færi að því, að láta rósirnar sinar dafna
svona vel. »Ég horfi á þær« — sagði hún
og hló. Þegar maður sér hvernig Guðbjörg
horfir á plönturnar sínar og blómin, þá
er auðvelt að skilja að þær hljóti að gróa.
Hún bað okkur að ganga varlega, þvi
lítið væri um ónotað rúm í garðinum, hún
hafði meira að segja gróðursett plöntur á
torfvegginn, sem var í kringum hann.
Nú man ég ekki hve margar tegundir
voru í garðinum, en hygg að flest hafi
þar verið sem gróið getur hér i görðum.
Matjurtir sá ég þar í einu horninu —
gríðarleg salathöfuð og hreðkur, ribsrunn-
arnir lofuðu öllu fögru um góða berjatekju
að haustinu — birkihríslurnar og reyni-
viðurinn keptust við að vaxa og alstaðar
gægðust íslenzkar blómjurtir fram. Fremst
i garðinum stendur stærsta reynihrislan —
hún var þá 18 ára gömul. Fleiri hríslur
standa hjá og mynda limar þeirra laufþak.
En fyrir neðan þær vex aragrúi af ör-
litlum reyniplöntum. Guðbjörg sagði að
þetta væri »plöntuskólinn« sinn, hún safn-
aði fræunum sem féllu á haustin, og eldi
svo upp þessi fósturbörn, sem síðan væru
send í allar áttir. Fað fór vel um þau
þarna í skjólinu og engin illgresisplanta
fékk að troða sér i'inn til að ónáða þau.
Það var gaman að sjá hvað Guðbjörg tók