Dagskrá - 28.09.1897, Page 5

289
svo hægt og stillt að ekki heyrist. Það hverfur og
löngu eptir að það er farið, sjer Petra það í huga sjer;
og það er eins og hún sjái í anda aðra líka mynd frá
æskuárunum. Hún hafði einhverju sinni á vetrartíma
fylgt móður sinni yfir fjallið og allt í einu flugu upp
fram undan þeim margar rjúpur; þær voru hvítar, snjór- j
inn var hvítur og skógurinn var einnig hvítur; það var
allt hvítt eins og það, sem nú bar fyrir augu hennar.
•—- Lengi á eptir sýndist henni allt vera hvítt, sem hún j
sá. Ein af þessum hvítklæddu konum gekk fram með j
blómsveig í hendi og fjell á knje; gamli maðurinn fjell
einnig á knje og hún ávarpar hann nokkrum orðum.
Hann flytur henni boð og fær henni brjef, er hann hef-
ur verið beðinn fyrir til hennar frá einhverjum fjarlæg-
um vini; þegar hann rjettir það að henni lýsir það sjer
glöggt að hún fagnar því innilega; það er auðsjáanlega j
frá einhverjum, sem hún elskar. »En sú unun!« hugs- j
aði Petra, »hjer elskar hver maður!« Hún opnar brjef- |
ið, —- það er ekki sendibrjef, það eru eintómir söngv-
ar •— ó, hann er sjálfur brjefið — þetta er þá loksins
ungi maðurinn, og hann er sá sem hún elskar. Þau
faðmast, þau kyssast. — Petraverður eldrauð í andliti; j
hún horfir á þau og hlustar með athygii eptir hveriu
orði; hann segir henni að þau skuli giptast sem fyrst; j
hún tekur hlæjandi í skeggið á honum og segir að hann \
sje svo ógurlega ellilegur, en hann segir henni, að hún
sje svo óútmálanlega fögur; hann gefur henni hring og
lofar henni purpuraskikkju og flauelskápu, gylltum skóm
og gylltu beiti; því næst kveður hann hana himinlifandi
af gleði og ætlar til konungsins að tala um brúðkaup-
ið. Unnusta hans horfir á eptir honum með gleðibrosi;
svo hverfur hann og þá verður hún þunglyndisleg á
svipinn; hún saknar hans auðsjáanlega.
Allt 1' einu líður veggurinn niður aptur. »Skyldi
allt vera úti ?« hugsaði Petra »það endaralveg eins og það
byrjaði«. Hún var blóðrjóð, sneri sjer að gömlu kon-
unni og mælti. »Er það allt búið?« — »Nei, nei barn!
þetta var fyrsti þátturinn, þeir eru fimm svona, — þeir
eru fimm svona« endurtók hún og andvarpaði. »Um
það sainaf« mælti Petra.
»PIvað meinið þjer með því?«
»Hvort sama fólkið komi inn aptur og allt fari eins
fram og áður«.
»Þjer hafið víst aldrei verið á leikhúsi?«
»Nei«.
»Ojæja; leikhúsin eru víst ekki víða, þau eru svo
dýr«.
»En hvað er þetta?« spurði Petra með ákafa, shvaða
menn eru þetta?«
»Það er fjelag sem Naso leikstjóri hefur undir sinni
hanleiðslu; það er allra besta fjelag, hann er svo ein-
staklega lipur maður«.
»Er það hann sem finnur allt þetta upp? eða hvað?
1' allra guðanna bænum svarið mjer!«
»Vitið þjer ekki hvað sjónleikir eru, barnið gott?
hvaðan eruð þjer ?«
En þegar Petra minntist ættborgar sinnar, þá minnt-
ist hún einnig ógæfu sinnar og yfirsjónar; hún minntist
þess, að hún var flóttamaður, og svaraði engu, en stein-
þagnaði, hún þorði ekki að spyrja að einu einasta orði
eptir þetta.
Nú byrjaði annar þáttur, og þá kom konungurinn
— já það hlaut að vera konungurinn: þarna fjekk hún
þá einnig að sjá konung. Hún heyrði ekki hvað hann
sagði, hún sá ekki við hvern hann talaði; hún starði á
föt hans, látbragð og limaburði — það var eins og hún
vaknaði af svefni þegar ungi maðurinn kom inn, og nú
fóru þeir allir af stað til þess að sækja brúðurina—En
þá varð Petra að bíða með eptirvæntingu.
Á milli þáttanna hallast gamla konan áfram og
segir við hana. »Sýnist þjer þeir ekki leika ágætlega?«
Petra starði á hana steinhissa og mælti. »Leika? —
hvað meinið þjer með því?« Hún tók ekki eptir því,
að allir störðu á hana og að garnla konan hafði verið
beðin að spyrja hana að þessu, og hún heyrði ekki að
allir, sem í nánd voru hlógu að henni — Þegar konan
svaraði engu, sagði Petra. »Tala þeir ekki annað mál
en við?« »Jú náttúrlega«, svaraði konan »því þeir eru
danskir«. Nú tók hún einnig til að hlæja. Petra tók
eptir því og þagnaði hið fljótasta. — Hún starði stöð-
ugt á tjaldið.
Þegar tjaldið var dregið upp aptur, sá hún erki-
biskup. Það fór eins og áður, hún horfði stöðugt á
hann, en heyrði ekkert af því sem hann sagði, en allt
í einu heyrðist hljóðfærasláttur í fjarlægð sem nálgaðist
smámsaman. Það var leikið á allskonar hljóðfæri og
menn og konur sungu undir. Loksins kom fram stór
mannþyrping; það voru hermenn með brynþvara, söng-
piltar með reykelsisker, munkar með ljós, konungurinn
með kórónu á höfði og brúðguminn við hlið hans hvít-
klæddur — svo komu aptur hinar hvítklæddu konur
gengu framm fyrir brúðurina og báru rósir. Brúður-
in sjálf var í hvítum silkifötum með rauðan blómsveig
á höfðinu. Við hlið hennar gekk hávaxin kona ( purp-
uraskikkju með gullstjörnum, það hlaut að vera drottn-
ingin. Brúðhjónin fjellu á knje og allir aðrir í hring
umhverfis þau. Þegar vígslan átti fram að fara; hóf
erkibiskup upp staf sinn og bannaði hana, vígsla þeirra
var á móti fyrirmælum heilagrar ritningar, það var ó-
mögulegt að þau gætu náð sarnan; sagði hann — »0,
Guð minn góður, vertu þeim náðugur«, hugsaði Petra.
Brúðurinn hneig niður og Petra leið einnig niður á
bekkinn, því hún hafði staðið upp; hún rak upp ang-
istaróp.