Dagskrá - 28.09.1897, Side 6

2()ð
„Vatn! vatn! Komið þið með vatn!“ var hrópað
allt í kring. „Nei!“ svaraði gamla konan, „það hefur
ekki liðið yfir hana, það þarf ekki". „Það þarf ekki“,
gullu við ótal raddir. „Verið þjer kyrl verið þjer kyr
þjer megið ekki taka yður þetta svona nærri, það er
einungis leikur, það er engin alvara", mælti gamla kon- í
an, en ágætlega leikur frú Naso“. „Verið. þjer kyr“,
hrópaði Petra líka og horfði á munk einn sem tók sverð
og ætlaði að skera í sundur klæði, er hann ljet elsk-
endurna halda á milli sín.
Grátandi konur tóku rauða blómvöndinn af brúð-
urinn, og fengu henni annan hvítan og átti hann að
vera merki þess að hún væri helguð klaustrinu til dauða-
dags. Sá sem hún elskaði og elskaði hana heitara en
allt annað átti að v'ta af henni lifandi hinu aumkunar-
legasta lífi fyrir innan klaustursveggina, en aldrei að fá
að sjá hana eða ná fundi hennar upp frá þessari stundu.
Þau urðu að kveðjast. í allra, allra síðasta skipti og
hvernig var hægt að hugsa sjer sárari skilnað en þenna?
„O, guð minn góður!“ hrópaði Petra. „Hvað erþetta?"
mælti gamla konan, „verið þjer róleg! þjer megið ekki
gjöra yður hlægilega. Þetta er einungis kona leikstjór-
ans“, Petra leit stórum augum á gömlu konuna; og
hún hjelt að hún væri vitlaus, og það hafði gamla kon-
an fyrir löngu haldið um Petru. Þær hjeldu hvor um
sig, að hin væri vitlaus og litu hálf hræddar hvor á
aðra öðru hvoru.
þegar tjaldið var dregið upp aptur, gat Petra ekki
sjeð hvað fram fór á leiksviðinu, því brúðurin inni í
klaustrinu og brúðguminn syrgjandi fyrir utan voru
henni fyrir hugskotssjónum, hún leið með þeim, og bað
fyrir þeim, en allt, sem í raun og veru fór fram á leik-
sviðinu var eins og þoka fyrir auguin hennar.
Allt í einu varð sú breytmg á, að ekkert heyrðist
nema aðeins til klukkunnar, sem sló tólf; eptir litia
stund drynur í hvelfingunni, múrarnir skjálfa; Olafur
helgi hefur risið upp úr skríni sínu í líkklæðunum; hann
er hár vexti og tilkomumikill, svipur hans er ægilegur,
og eldar brenna úr augum hans; hann brunar áfram
með spjót í hendi, varðliðið flýr, þruma ríður af og
konungurinn rekur munkinn í gegn með spjótinu; að
því búnu gjörist allt dimmt, og ekkert sjest nema ösku-
hrúga þar, sem munkurinn hafði verið og eldingunni
sló niður. Petra hafði haldið sjer dauðahaldi í gömlu
konuna, án þess að hún vissi áf því; gamla konan var
dauðhrædd og mælti með ákafa:
»Guð hjálpi yður barn; þetta er ekkert annað, en
hann Knútsen, hann getur ekkert leikið annað, en þett-
a, því hann hefur svo dimman róm«. —• »Nei, nei, nei,
nei, jeg sá loga í kring um hann« sagði Petra, »og
kirkjan skalf við hvert spor er hann stje«. »Þegi þið
nú!« hrópuðu fjöldamargir í scnn, »þegi þið nú!
skulum reka alla þá út, sem ekki geta þagað! »Þegi
þið« tók undir í öllu leikhúsinu. Petra hrökk saman af
hræðslu. Nú sjer hún aptur elskendurna, eldingin hef-
ur rofið múrinn og þau hafa fundist aptur; þau ætla að
flýja; þau fallast í faðma. »Guð minn góður verndaðu
þau nú!« hugsaði Petra. Ailt í einu lýstur upp ópi og
gjaila 'lúðrar, hann er siitinn úr faðmi unnustu sinnar,
hann verst sem hann má, hann er særður banasári og
stynur upp hinni síðustu kveðju til ástmeyjar sinnar áð-
ur en hann gefur upp andann. Brúðurin kemur inn og
gengur hægt og stillilega, hún lítur á líkið; það er e.ns
og allar hörmungar, sem mannleg sál getur hugsað sjer
sjeu skráðar í andlit hennar og eptir litla stund segir
hún: »Lofið mjer að deyja með ástvini mínum!« Him-
ininn opnast uppi yfir henni«, hún sjer þar brúðarsalinn
og líður þangað ti! elskhuga síns, semfariner á undan.
— Petra sat grafkyr; hún hafði styrkst andlegum
krapti; hún var hafin upp yfir allt lítilfjörlegt; hún var
hafin upp yfir ótta og hörmungar, hún leit með gleði-
brosi til alira; allir voru bræður hennar og systur, allt
hið illa, sem aðskilur mennina var horfið, það hafði
eyðilagtst í eldingunni. Allir hlógu aptur framan í
hana, því það var hún, sem þeir höfðu mest gaman af,
en hún tók ekki eptir öðru, en að þeir hlæju af sam-
fögnuði yfir sigri þeim, sem orðið hafði og í þeirri trú
hjelt hún áfram að hlæja framan í þá.
Þegar farið var út úr leikhúsinu, barst hún með
straumnum niður tröppurnar og allir voru skellihlæjandi
í kring um hana. Þegar hún kom heim spurði hún
hvað þetta hefði verið, kepptist þá hver við annan að
gjöra henni það skiljanlegt, og þegar hún hafði fengið
nokkurn veginn rjetta hugmynd um hvað sjónleikir væru
og hversu nákvæmlega góðir leikendur gætu líkt eptir
þeim er þeir stældu, þá sagði hún: þetta er mikilfeng-
legast af öllu í heiminum! þetta vil jeg vera!«
Því næst gekk hún út ein saman; hún gat ekki
verið inni. Plún gekk út fyrir borgina, og fram á
höfða nokkurn. Hvassviðri var mikið og æstar öldur
bárust að björgunum og brotnuðu á þeim með drunum
og dynkum.
Bærinn var beggja-megin víkurinnar vafinn grárri
þoku. Hún horfði út á ólgandi hafið hugsandi og
kvíðafull; framtíðin var eins og reginhaf í augum hcnn-
ar þar, sem hvergi grillti í land; henni fannst, sem hún
bærist eptir því á skipsfleka og ætti engrar hjálpar von;
hún hafði liðið skipbrot á hamingju sinni; líklega fyrir
fullt og allt.
Hún sat þarna stundarkorn þangað til henni yar
orðið dauðkallt, þá stóð hún upp og hjelt heiinleiðis.
Framh.
Ivíisprentað í Dagskrá slðast. 4. bls. 2. d. 3. 1. a. n.
skipin les: skýin. og 6. bls. 2. d. 21. 1. a. n. heitt les: hreint.