Dagskrá - 05.10.1897, Qupperneq 7

299
»Nú jæja, þjer vitið þnð ekki; nú jæja — hvað,
hvað viljið þjer þá?«
»Jeg vil verða leikari«
»Ojæja, þjer viljið verða leikmær og vitið þó ekki
hvað er söngliðskona! ojæja, — en þjer talið mállýsku?«
»Mállýsku, hvað er það?«
»Þetta vitið þjer heldur ekki og ætlið samt að verða
leikmær; jæja, þetta er líkt Norðmönnum — Mallýska,
þ. e. að þjer talið ekki eins og vjer« —
»Jú, en jeg hefi æft mig í því í allan morgun«. —
»Þjer hafið æft yður í allan morgun! ojæja; ja sei
seil lofið mjer að heyraU. Petra setti sig í sömii stell-
ingar og brúðurin hafði verið í daginn áður og mælti í
sama tón og hún.
»Jeg heilsa þjer ástin mín, góðan daginn!«.
Leikstiórinn verður rjúkandi reiður og segir:
»Jeg held að þjer sjeuð djöfulóð, eruð þjer komnar
hingað til þess að gjöra gys að konunni minni?«. Sjóð-
andi hlátur heyrðist inni í hliðarherberginu; leikstjórinn
lauk upp dyrunum og sagði við konuna sína án þess að
muna eptir því að þau höfðu nýlega hnakkrifist og skilið
í ósátt: »Hingað er kominn norskur stelpuskratti sem
gjörir gys að þjer, komdu og sjáðu!«.
Kvennmannshöfuð gægðist inn úr dyrunum, það var
kona leikstjórans; hún var ógreidd og hálfklædd, augun
voru svört og tindrandi og munnurinn stór; hún var hlæj-
andi. Petra skundaði til hennar; henni sýndist það fyrst
vera brúðurin, en þegar hún kom nær, hjelt hún jafn-
vel öllu heldur að það væri móðir hennar. Hún horfði
á hana og mælti: »Jeg veit ekki — hvort þetta eruð
þjer -— eða hún móðir yðar«. Nú gat leikstjórinn held-
ur ekki varist hlátri. Konan var komin inn í hliðar-
herbergið aptur og rak þar upp skellihlátur.
Petra varð svo vandræðaleg á svipinn, í öllu útliti
og limaburðum að leikstjóranum varð starsýnt á hana.
Hann horfði á hana stundarkorn, tók því næst bók og
sagði:
»Takið við bókinni og lesið, stúlka mín, en lesið
þjer eins og þjer talið«.
»Hún fór jafnskjótt að lesa«.
»Nei, nei, þetta er vitlaust hlustið þjer nú ál«
Hann las fyrir hana og hún át eptir honum.
»Nei, nei, þetta er vitlaust; lesið þjer á norsku —
hvern a..........1 lesið þjer á norskuL
Petra tók að lesa eins og áður:
»Nei, segi jeg, þetta er allt saman band-hringlandi
vitlaustl. Skiljið þjer ekki hvað jeg meina? eruð þjer
vitlaus?«.
Hann reyndi hvað eptir annað að skipta um bækur.
»Hjerna er skemmtileg bók« sagði hann »það eru
kýmileikir sem allir hiæja að, lesið þjer þettal«.
Petra gjörði eins og hann sagði, en það fór á sömu
leið.
Loksins varð hann leiður á þessu.
»Nei, nei, nei, nei! h; ttið þjer sem fyrst bölvaður
kjáninn, hvað er það sem þjer ætlið að leika? hvað hald-
ið þjer að þjer getið leikið?—
»Jeg vil leika það sem jeg sá í gær.«
»Nú, jæja, það var svona; náttúrlega — og hvað
svo?«
»Já« sagði Petra og varð feimnisleg«. Mjerþótti það
svo indislegt í gær og þó hjclt jeg að það rnundi verða
enn skemtilegra í dag ef það cndaði vel og það vildi
jeg láta það gjöra«.
Já, það vilduð þjer, ojæja; það er ekkert því til
fyrirstöðu, skáldið sem skrifaði leikritið, er dautt og það
er náttúrlega ekki rjett lengur sem hann hefir skrifað svo
þjer sem hvorki kunnið að lcsa nje skrifa ætlið að laga
það — ja, þetta er norskt!«.
Petra skildi ekki eitt einasta orð af því sem hann
sagði, hún sá það einungis að crindið mundi ekki ganga
greitt og varð því kvíðafull.
»Fæ jeg ekki leyfi ti! þess?« spurði hún í hálfum
hljóðum.
»Jú, hví skylduð þjer ekki fá það? gjörið svo vel?.
»Heyrið þjer?« sagði hann, gekknær henni og breytti
málirómnum. »Þjer hafið ekki fremur vit á sjónleik en
köttur; og þjer hafið hvorki hæfilegleika til þess að leika
kýmileiki nje sorgarleiki; jeg hefi nú reynt yður f hvoru-
tveggju. — Sökum þess að þjer eruð lagleg í vexti og
fríð sýnum, hafa menn talið yður trú um að þjer getið
leikið betur en konan mín og svo ætlið þjer að gjöra
ósköpin öll, breyta öllu leikritinu og leika það
sjálf. — Já, þarna er Norðmönnum rjett lýst, það er
þjóð sem ekki er í vandræðum með það sem lítið er!«.
Petra var farin að anda ótt og mæðilega; loksins
sagði hún í hálfum hljóðum:
»Er það alveg víst að jeg fái ekki leyfi til þess?«.
Hann hafði staðið úti við gluggann og horft út,
hann þóttist þess fullviss að Petra væri farinn en sneri
sjer við steinhissa.
Þegar hann hafði horft á hana stundarkorn og sjeð
hversu alvarleg hún var á svipinn og hversu annt henni
var um að fá eitthvert endilegt svar, tekur hann bók-
ina aptur og segir:
»Lestu þá, þarna! lestu hægt og láttu mig heyra
til þín!«
En hún gat ekki lesið því hún sá ekki stafaskil á
bókinni, sökum þess að augun á henni fylltust tárum.
»Vertu ekki hnuggin!« sagði leikstjórinn.
Hún byrjaði að lesa en las án nokkurrar rjettrar
áherslu og mjög óáheyrilega.
»Lestu með meyri tilfinningu!« sagði leikstjórinn,