Lögberg-Heimskringla - 03.01.1963, Blaðsíða 7

LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 3. JANÚAR 1963
7
The Doer Of Deeds
By Gus Sigurdson
The following is respectfully dedicated to the ever living
memory of a great humanitarian: Dr. Sig. Jul. Johannesson,
,who was a doer of deeds in so many fields of human
endeavour that it would be impossible to do him justice in
anything less than a detailed factual biography. May we
however, as so many others did before and after his death
offer our small tribute at the footstool of this great man’s
memory.
Humanitarian, doer of deeds
So many and vast beyond measure,
Doctor and writer, and sower of seeds
That every good man must treasure,
One of God’s noblemen, trusted and true
Oh, what a pleasure remembering you . . .
His memory lives, he was gentle but quick
With abundance of fire and drive.
In fighting disease and attending the sick
His job was to keep men alive.
This chosen profession he handled with skill,
Bringing in sunshine and conquering ill.
A lover of children, and who be the child
Now grown who cannot recall,
The smiling bright eyes and the manner so mild
Of the doctor who answered to all.
In the district of Lundar he served in so long,
Giving strength to the weak and good will to the strong.
Here is one tale we have often heard,
Though we cannot vouch lor its every word,
We know its essence is true indeed,
Of this great good man of the Viking breed
Who dared to live as his heart believed,
And by so doing his life achieved,
The true blue color that actions speak
Louder than words in a life unique . . .
On a cold and stormy winters day
He was called to a farm that was miles away
From the town of Lundar. This tidy trip
Had to be made at a handsome clip.
So horses and cutter and man to drive
He hired at once, to keep alive,
, His patients no matter what the cost
Or else, to himself his soul.was lost.
So off they sped through the miles of snow
And the temperature fell to ten b'elow.
The doctor dressed in furcoat and cap
With his little black bag upon his lap
Felt only the storm in its vague relation,
. To the job at hand at his destination.
His thoughts were only to do what he could
Give all his best as a doctor should.
The doctor knocked on the farm house door
And entered the house. Need we say more,
Than the misery that is found inside,
Where poverty, hunger and disease abide
Is enough for an army to set a-right,
‘Till all is well and shining bright,
But the doctor did all with his many graces
His payment in full — their shining faces.
The doctor came out of the house into
The frost and the snow and the wind that blew
Crazily up and down the yard.
His furcoat buttoned, walked fast and hard
Towards the farmer doing his chores,
A man who had been through many wars
Now looked like a scarecrow dressed in rags
With a half dead look and a suol that sags.
The doctors eyes grew soft but grim
And his gentle soul showed through in him
As he bid the farmer a kind farewell
And told him softly that all was well.
He took off his coat and said “put it on,
The charge is nothing and I am gone”
Stepped into the cutter in business suit
And gave the poor farmer a fond salute.
The wind blew wild and the frost it fell
Further below than we dare to tell;
As the doctor sat with bag in hand
And gazed at the fury cross the land
And the gallant horses who swiftly sped
Onward and homwards. ’Twas later said
That the doctor was warm in his suit so thin,
From a glowing fire that burned within.
Cullinan demanlurinn
Frá bls. 2.
hann glóði, enda þótt hann
væri ófágaður. Menn horfðu
þögulir á hann nokkra stund.
Svo tók Asscher steininn og
bar hann upp að ljósi.
— Dásamlegt, tautaði hann,
þessi steinn á engan sinn líka,
og hann hæfir aðeins konungi.
L e y n i lögreglumaðurinn
gekk nær og mælti:
— Hvað ætlið þér nú að
gera við hann?
Asscher brosti.
— Fyrst verð ég að horfa á
hann, vinur minn, skoða hann
vandlega í krók og kring. Það
getur tekið heila viku, máske
tvær eða þrjár.
— Þetta skil ég ekki, sagði
leynilögreglumaðurinn.
— Þá skal ég útskýra það,
mælti Asscher. Fyrst verður
að athuga vandlega hvernig
liggur í steininum og hvernig
hann getur klofnað. Ef hafist
er handa um að kljúfa hann
og byrjað á skökkum stað, 'þá
getur hann sundrast í þúsund
agnir.
— Eigið þér við að hann
verði þá verðlaus?
— Já, auðvitað.
— En hvers virði er hann
nú?
— Ég held að enginn núlif-
andi maður mundi geta keypt
hann, svaraði Asscher. —
Hann er margra milljóna
króna virði.
Og svo horfði Asscher á
steininn vikuin saman og
þreifaði sig áfram um það
hvernig í honum lægi. Þetta
reyndi svo 'á taugar hans, að
hann varð miður sín og varð
að hvíla sig í nokkra daga. En
hinn 10. febrúar 1908 kvaðst
hann reiðubúinn að reyna að
kljúfa steininn.
— Jæja, vinir mínir, mælti
hann, nú er komin sú stund
er ég hef kviðið mest í margar
vikur. En hér hef ég nú smíð-
að skrúfstykki til þess að
halda demantinum.
Hann tók steininn og festi
hann í skrúfstykkið. Svo tók
hann við stálblaði af syni sín-
um og bar það á steininn.
Sonurinn sá að hann var
skjálfhendur.
— Gangi þér vel, faðir,
sagði hann.
En það var eins og gamli
maðurinn heyrði það ekki.
Hann tautaði við sjálfan sig:
Höggið verður að koma beint
á, og það má hvorki vera of
þungt né of létt.
Svo hóf hann bareflið á loft,
en um leið var eins og snörl-
aði í honum, hann riðaði og
féll á borðið.
— Hvað er að þér, faðir
minn? spurði sonur hans ótta-
sleginn.
— Mér varð óglatt — en það
líður frá, sagði gamli maður-
inn.' — Það líður frá eftir
andartak.
— Setjið yður hérna í stól
og hvílið yður, sagði leyni-
lögreglumaðurinn. Ég skal ná
í drykkjarvatn handa yður.
Asscher hneig niður í stól-
inn og sötraði vatnið. Eftir
nokkra stund reis hann á fæt-
ur.
— Nú er ég tilbúinn, sagði
hann.
Hann g r e i p bareflið og
reiddi það aftur. Og svo reið
höggið á stálblaðið. En blaðið
hrökk af steininum og þeytt-
ist út í horn. Sviti draup af
andliti Asschers. Hann náði
í blaðið, bar það á steininn
aftur og hóf upp bareflið. Svo
reið höggið, og nú voru engin
mistök.
Eitt af því sem mig hefur
lengi furðað er það, að engin
þjóð skuli enn hafa tekið uppá
þeirri nýjung að skipa frið-
mála-ráðherra í stjórnar-ráð
sitt í stað hermála-ráðgjafans,
eða að minnsta kosti aukreit-
is. Að vísu er það til að sá sem
fyrir hermálunum ræður er
nefndur varðstjóri (Minister
of Defense), en aldrei frið-
valdur eða annað því um líkt
Enda væri það villandi eins
og enn stendur til.
Öll saga mannkynsins langt
aftur í aldir snýst eingöngu
um styrjaldir útaf eignum og
yfirráðum, og úrskurðar-vald-
ið hefur jafnan reynzt vera, og
er enn, stríðs-aflið. Annað er
ávalt látið í veðri vaka, svo
sem trúarbrögð, lifnaðar-
hættir og annarlegt útlit
manna að hörundslit og gerð;
en aðal orsökin er þó ævin-
lega fjárhagsleg. Dökku þjóð-
irnar, sem ennþá eru óvirtar
og víðast undirokaðar, hafa nú
fyrir nokkru sannast jafnokar
hinna hvítu, og því kjörgeng-
ar hvar sem er, ef nokkurt
réttlæti ætti sér stað. En eins
og við vitum er réttlætið ekki
meðal hinna fremstu hug-
sjóna þeirra sem með valdið
fara. Og það sem herrar
.heimsins óttast einna mest
núna er friðurinn og réttlætið,
því þá er gullöld þeirra — ef
gullöld skyldi kalla — þegar
gengin til viðar.
Hinir háu herrar guma sí-
felt um frið og frelsi; en hver
þó af hinum lægri stéttum sem
ymprar á slíku er tafarlaust
brennimerktur landráðamað-
— Hann klofnaði, klofnaði
ágætlega, hrópaði sonur hans
feginsamlega.
En Asscher heyrði það ekki.
Það hafði liðið yfir hann.
Kvíðinn hafði borið hann of-
urliði. Og hann lá lengi í óviti.
Daginn eftir klauf hann
steininn að nýju. Og úr þess-
um þremur bútum klauf hann
svo 9 stóra demanta, sem allir
voru kallaðir Cullinan og tölu-
settir eftir stærð. En úr flís-
unum, sem komu við klofn-
inguna, voru gerðir 96 smá-
demantar. Síðan unnu þrír
menn að fágun þessara 105
steina og voru að því í 8 mán-
uði, en unnu þó 14 stundir á
dag.
Þegar demantarnir voru
komnir til Englands aftur, var
mikið um það rætt hvað ætti
að gera við þá. En Játvarður
konungúr ákvað að fjórir þeir
stærstu skyldu settir á kon-
ungsskrúðann, og var þeim
stærsta þá gefið nafnið
„Afríkustjarna". Hinir fimm
demantarnir, sem og smádem-
antarnir flestir, voru settir í
hálsmen drottningar.
(Úr bókinni „This Afrika
Of Ours“).
Lesbók Morgunblaðsins.
ur, eins og Kristur var á sinni
tíð. Kaífas var ekkert verri en
þeir sem enn bindast samtök-
um við hið ríkjandi peninga-
vald og samsinna öllu því sem
öfugt fer í mannheimi. Það er
fyrir löngu kominn tími til að
Kirkjan endurskoði hugsjón
sína og sitt athafnasvið. Frum-
hugsjónin er með öllu fallin í
dá, og fresturinn til fram-
kvæmda nálega útrunninn.
Ef þær þjóðir sem við búum
með virkilega girntust frið og
þyrðu að keppa við ný-þjóð-
irnar sem trúa á aðrar að-
ferðir og önnur sjónarmið þá
væri ekkert að óttast. Hið
betra myndi halda velli og
verða öllum til blessunar. Ef
það yrði hinn gamli Kapital-
ismi, þá gott og vel; ef ekki,
þá hin nýja stefna, og þá
einnig gott og vel. Um hvað
er því nokkurt vit að berjast
með oddi og egg?
Það tók margar aldir að
sannfæra mannheim, og þar á
meðal valdhafana um að op-
inbert þrælahald mætti ekki
kostnaði — borgaði sig ekki
•—, og var það þessvegna af-
numið með lögum. En þrælk-
unin, með dálítið breyttum
hætti, hélt samt áfram; en
nú er óðum að sjást að hún
borgar sig ekki heldur, og
verður hún því að líða undir
lok. Allt sem ekki er á hag-
sýni byggt verður að falla
fyrr eða síðar, hvort sem það
byggist á réttlæti eða rang-
læti. Hagsýnir er aflið sem úr
sker, hvað sem óskavildinni
viðvíkur. Og, sem betur fer,
Framh. á bls. 8.
Nýmæli