Lögberg-Heimskringla - 08.09.1966, Qupperneq 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 8. SEPTEMBER 1966
a»._-- ■ v
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
Tengdadóttirín
Skáldsaga
—------------
„En sú svarsýni. Það er eng-
in hætta á, að svo sorglega
takist til. Ég var að tala um
það við mömmu þína, að þú
kæmir heim til mín. Þaðan er
svo stutt að ná í lækni, ef á
þarf að halda,“ sagði Sigur-
fljóð og strauk blíðlega yfir
vanga hennar.
„Áttu við að þú takir mig
að Hraunhömrum? Ef þér hef-
ur dottið það í hug, þá segjum
við áreiðanlega nei, ég og
mamma. Þangað stíg ég aldrei
fæti mínum,“ sagði Ásta.
„Hraunhamrar eru ekki
orðnir mitt heimili ennþá, en
á Hálsi á ég alltaf heima. Þú
varst nýbúinn að segja, að þér
hefði fallið ágætlega á Hraun-
hömrum. Það fjölgar alltaf
snögunum, sem hægt er að
hengja hattinn sinn á. Sigga
var eitthvað að tala um, að þú
hefðir oft farið upp í hamra
til huldumannsins.“
„Það er satt, þangað fór ég
oft. Það var svo gaman að
sitja þar, að ég nú ekki tali
um, þegar huldumaðurinn lét
sjá sig,“ sagði Ásta og brosti
dauflega. „En hvað hinu við-
víkur, hvort ég fer í burtu
héðan, er bezt að mamma
ráði.“
„Segðu mér eitthvað meira
um huldumanninn þinn. Mig
er farið að gruna, að ég þekki
hann svolítið,“ sagði Sigur-
fljóð. „Hafði hann tengda-
pabbi nokkurn kaupamann í
fyrra sumar?“
Ásta neitaði því. Þeim var
báðum þungt um andardrátt-
inn. Ásta hélt þá áfram sam-
ræðunum, annað var þýðing-
arlaust: „Mér datt ekki annað
í hug en að þú vissir, hvernig
í málinu liggur. Það verður
sjálfsagt þó nokkuð rothögg
fyrir þig að heyra, að það var
kærastinn þinn, sem ég var að
finna í hömrunum.“
Sigurfljóð hélt niðri í sér
andanum, meðan Ásta talaðit
Svo létti henni og hún strauk
vasaklút yfir andlitið eins og
hún væri að þurrka af sér
svita. „Ég þóttist vita, að
svona lægi í þessu, þegar ég
sá hvað hjónunum brá við
fregnina um að hér væri vænt-
anlegt barn,“ sagði hún.
„En honum?“ spurði Ásta.
„Hann var ekki heima. Ég
hef ekki séð hann síðan. En
mig var farið að gruna, að
eitthvað væri í huga hans, sem
hann vildi ekki láta uppi við
mig. Ég talaði um það við
hann í gær, þegar hann kvaddi
mig, spurði hann hreinlega að
því, hvað stæði á milli okkar.
Svarið varð náttúrlega eintóm
undanbrögð. Satt að segja var
ég að gefast upp á þessum sí-
felldu eftirgangsmunum —
kannske væri réttara að kalla
það sníkjur eftir atlotum hans.
Ég skil bara ekkert í því, að
hann skyldi láta sér detta ann-
að eins 1 hug og að fara að trú-
lofast, þegar svona stóð á fyr-
ir honum. Náttúrlega sóttist ég
eftir honum og faðir hans
hafði þá ekkert á móti því að
fá eitthvað af reytunum, hvað
sem mér sjálfri leið. Reyndar
hefur Þorgeir verið fjarska al-
mennilegur við mig þessar vik-
ur, sem ég er búin að vera
þar. En núna síðustu vikurnar
hafa þó komið smádyntir í
hann.“ Aftur sveif vasaklút-
urinn yfir sveitt ennið. Svo
hélt hún samtalinu áfram: „Ég
býst við, að það sé okkur báð-
um fyrir beztu að losna úr
slíkum hlekkjum, sem hjóna-
band hefði orðið. Hvaða vit
var þetta líka, að fara að hríf-
ast af manni, sem er tólf ár-
um yngri en ég? En ég vona,
að ég geti átt hann að vin, þó
að trúlofunin slitni.“
„Já, en Sigurfljóð,“ greip
Ásta fram í, „þú ferð þó ekki
að slíta trúlofuninni mín
vegna. Það er þýðingarlaust,
þó að við elskum hvort annað,
þar sem þau standa bæði á
móti því, Þorgeir og mamma.
Hún segir, að ég skuli aldrei
fara að Hraunhömrum.“
„Sei, sei, við sjáum nú hvað
setur, Ásta mín,“ sagði Sigur-
fljóð og hló titrandi hlátri.
Svo tók hún hægri hönd Ástu
og smeygði fallega trúlofunar-
hringnum upp á baugfingur
hennar. „Þarna passar hann
alveg. Hann var alltaf heldur
þröngur á mig. Ég er líka svo
hnúaber.“
„Því gerirðu þetta, Sigur-
fljóð?“ sagði Ásta og kafroðn-
aði af geðshræringu.
„Þú kemur til mín, Ásta
mín, og lofar mér að leika mér
að litla drengnum þínum.
Hann á að heita Hjálmar. Mér
er farið að þýkja vænt um
hann strax, af því að hann er
sonur hans og þín, eftirlætis-
barnanna minna.“
„En ef það yrði stúlka?“
sagði Ásta skjálfrödduð.
„Þá leik ég mér að henni,
meðan þú ert að læra eitthvað,
áður en þú sezt í húsmóður-
sætið á Hraunhömrum, og
hringinn máttu ekki hreyfa af
fingri þér, nema með mínu
leyfi,“ sagði Sigurfljóð.
„Komdu hingað inn fyrir,
Kristín mín!“ kallaði Sigur-
fljóð. „Ég er búin að laga sokk
inn — hann var öfugur eins
og mig grunaði. Reyndar var
það ég, sem var búin að troða
mér í sokkinn hennar Ástu
litlu, sem auðvitað var allt of
þröngur mér eins og þú getur
skilið.“ Kristín kom og horfði
forvitin á þær á víxl. Þær
voru báðar kafrjóðar af geðs-
hræringu, en þó ekki óánægð-
ar. „Viltu sjá, hvernig ég er
búin að skreyta hendina á
henni dóttur þinni?“ sagði Sig
urfljóð.
„Hvað á þetta eiginlega að
þýða?“ spurði Kristín fálega.
„Það, að nú er hún kærastan
hans Hjálmars á Hraunhömr-
um, en ekki ég. Þú þekkir mig
þó svo vel, Kristín, að þú get-
ur ekki álitið mig svo ómerki-
lega, að ég taki mann frá ann-
arri konu og það henni Ástu
minni. Það væri að taka lamb
fátæka mannsins.“
„Hvað segir hann um þetta?“
sagði Kristín.
„Það á ég eftir að heyra,
Kristín mín. Líklega þykir
honum vænt um að fá að njóta
þeirrar konu, sem hjartað þrá-
ir, þó að hann hafi látið for-
eldra sína ráða fýrir sér. Hve-
nær hann hefur ætlað sér að
minnast á Ástu við mig, er
ekki gott að vita. Varla hefur
honum dottið í hug að geyma
hana hér, án þess að ég fjrétti
eitthvað af henni. Aumingja
piltinum hefur hlotið að líða
illa, enda hef ég ekki skilið
framkomu hans undanfarið —
þvílík þögn og þegjandaskap-
ur.“
„Ég hef nú sagt honum það
sjálfum, að Ásta fari aldrei að
Hraunhömrum,“ sagði Kristín
hávær.
„Þá fer hann þaðan,“ svar-
aði Sigurfljóð. „Annars skaltu
láta mér þetta eftir, Kristín.
Fyrst ég lagaði sokkinn, reyni
ég að koma skónum á hana og
vona, að hann kreppi ekki að
henni. Ég vona, að þú lofir
mér að taka hana til mín núna
strax og ég er búin að losa
mig frá Hraunhömrum. Ég hef
hugsað mér að hún læri eitt-
hvað, áður en hún tekur við
heimili. Þá hugsa ég um barn-
ið hennar á meðan. Ég set það
upp, eins og illvættirnir hér
áður, að fá bamið, líklega þó
ekki til eignar, þó að ég vildi
það helzt. Um það tölum við
seinna.“
„Ætli það verði nú ekki bið
á því að hún verði húsmóð-
ir?“ sagði Kristín fálega.
„Jú, það getur verið að svo
verði. Hjálmar langar til Nor-
egs og þangað verður hann að
fara í vor, en svo þar á eftir
giftast þau náttúrlega."
„Þetta eru nú hálfgerðar
skýjaborgir, finnst mér, Sigur-
fljóð mín,“ sagði Kristín.
„Þær hafa oftast nær staðið,
mínar skýjaborgir, nema þessi
síðasta, vegna þess að hún
var byggð á svo ótraustum
grundvelli. Manstu þegar ég
var að ráðgera að fara á
kvennaskóla og læra mikið?
Pabbi tók ekki líflega undir
það. Og svo sagði ég, að það
yrði að stækka túnið og byggja
nýjan bæ. Það er langt síðan
þær voru reistar, þessar borg-
ir, þær hafa allar staðið og eru
nú orðnar vel traustar. Eins
getur farið með þetta ráða-
brugg, Kristín mín. Við Ásta
mín erum ekki skildar að
skiptum."
„Ef ég á nokkuð að leggja
til þessara mála, þá verð ég
að segja, að mér lízt ekkert á
ykkur,“ andvarpaði Kristín.
„Ég verð nú líklega að fara
að hugsa til heimferðar,“ sagði
Sigurfljóð og beygði sig yfir
Ástu og kvaddi hana með
tveimur löngum kossum. „Þú
manst það, góða mín, að hreyfa
ekki hringinn minn af fingr-
inum, nema með mínu leyfi,“
bætti hún við kveðjuorðin.
Ásta byrgði sig undir sæng-
ina og grét, þegar hurðin lok-
aðist á eftir þessari miklu vel-
gerðarkonu hennar, en það
voru ekki gleðitár, heldur
kvíðatár fyrir komandi degi.
Hver gat vitað, hvaða endi
þetta uppátæki þessarar stór-
lyndu konu kynni að hafa?
„Kannske ég þiggi súpuna
núna, sem þú varst að bjóða
mér áðan, Kristín mín. Nú
borða ég ekki fyrr en heima á
Hálsi einhverntíma í nótt,“
sagði Sigurfljóð, þegar hún
kom fram í eldhúsið.
„Þér dettur þó ekki í hug að
fara að leggja á heiðina núna,
komið undir miðaftan?“ sagði
Halldór.
„Nei, á heiðina legg ég ekki
héðan. Ég ætla mér út að
Hraunhömrum fyrst. Það má
ekki minna vera en að ég
kveðji Þorgeir minn og son
hans. Þangað verð ég komin
svona klukkan tíu til ellefu.
Þá er nægilegur tími til að
fara heim í nótt í glaða tungls-
skini.“
„Það er allt of erfitt ferða-
lag fyrir þig og Rauð. Vertu
bara hérna í nótt. Ég get látið
hestinum líða vel og einhvers-
staðar hlýtur Kristín að geta
komið þér fyrir, þó að þröngt
sé,“ sagði bóndi.
„Þetta er vel boðið og sama
sem þegið af mér, en mig lang-
ar alltaf til að ljúka öllu af í
hvellinum — það ættuð þið
bæði að þekkja. Jafnvel þó að
það sé óviðfelldið að kveðja á
Hraunhömrum eftir það, sem
á undan er gengið, skal ég
drífa það af í kvöld og kom-
ast svo heim til mömmu. Allt-
af verður það hlýjasta bólið
í þessum heimi. Þú fylgir mér
út að Koti. Hann bauðst til að
ríða með mér, þessi vinur
Hjálmars og skólabróðir, svo
að þetta er svo sem ekkert ó-
álitlegt. Og nú skaltu fara og
ná í Rauð minn, Halldór, ég
þarf að rugla ofurlítið við kon-
una þína í einrúmi, alltaf höf-
um við nóg að ræða um, kven-
fólkið.“ Hann fór út. Sigur-
fljóð talaði í hvíslandi mál-
róm: „Heldurðu að þau hafi
skrifazt á í vetur, eftir að ég
kom norður?“
„Það held ég ekki, að minnsta
kosti hef ég ekki orðið þess
vör, en hún hefur fengið bréf
frá Völku," svaraði Kristín.
„Frá Völku? Það finnst mér
dálítið undarlegt. Ég hélt, að
hún sæti nú ekki við skriftir,
sú kona, en það er margt skrít-
ið á því heimili.“
„Hefur hún lofað þér að lesa
þau?“
„Nei, ég hef ekki óskað þess,
— hef séð, að henni þykir
vænt um þau,“ svaraði Krist-
ín.
„Hefur Láki í Koti komið
með þau?“ spurði Sigurfljóð.
„Þau hafa komið frá Hnausa
koti.“
„Þaðan var nú einmitt þessi
vinkona Völku, sem kom að
Hraunhömrum í gær.“ Nú
fylltist eldhúsið af krökkum.
„Aldrei er friður, þar sem börn
in eru,“ sagði Sigurfljóð í hálf-
um hljóðum. „Það þætti ónæð-
issamt að hafa þau á Hraun-
hömrum.“
„Þau eiga sjálfsagt ekki eft-
ir að rjúfa þögnina á því heim-
ili, krakkarnir mínir,“ sagði
Kristín.
„Þú hefur vonandi ekkert á
móti því að Ásta komi vest-
ur?“ sagði Sigurfljóð, þegar
þær kvöddust úti á hlaðinu.
„Ég get ekki svarað því núna.
Þetta hefur komið allt svo ó-
vænt yfir mig, að ég er varla
búin að átta mig.“
Ásta kallaði til móður sinn-
ar, þegar hún heyrði að hún
var komin inn aftur. Hún kom
inn fyrir og var allt annað en
ánægjuleg á svip. „Hefurðu
nokkurntíma heyrt annað eins,
mamma?“ sagði Ásta. „Hún
lætur mér eftir kærastann og
hringinn. Finnst þér hún ekki
alveg dæmalaus?" sagði Ásta
hikandi.
„Nei, svona lagað hef ég
aldrei heyrt getið um, og ekki
get ég sagt, að ég sé ánægð
yfir þessu óðagoti. Sigurfljóð
hefur alltaf verið heldur fljót-
fær. Það hefði verið skynsam-
legra að fá honum hringinn og
láta hann ráða því, hvað hann
gerði við hann,“ sagði Kristín.
Hún var alltaf svo tortrygg-
in við mennina, enda var hún
víst búin að reyna margt mis-
jafnt af þeim, hugsaði dóttir-
in. „En ég veit, að Hjálmar
hefur ekki á móti þessu,“ sagði
hún upphátt. „Hann getur
ekki verið orðinn svo breytt-
ur.“
GOING TO ICELAND?
Or perhaps you wish to visit
other countries or places here,
in Europe or elswhere? Where-
ever you wish to travel, by
plane, ship or train, let the
Triple-A-Service with 40 years
travel experience make the
arrangements. Passports and
other travel documents secured
without extra cost.
Write, call or telephone to-
day witnout any obligations to:
ARTHUR A. ANDERSON
TRAVEL SERVICE
133 Claremont Ave.,
Winnipeg 6, Man.
Tel.: GLobe 2-5446
WH 2-5949
Asgeirson Paints & Wallpapers
Ltd.
BUILDING MATERIALS
696 Sargent Avenue
Winnipeg 3. Manitoba
• All types of Plywood
• Pre-finish doors and
windows
• Aluminum combination
doors
• Sashless Units
• Formica
• Arborite
• Tile Boards
• Hard Boards etc.
• Table Legs
Phones
SU 35-967 SU 34-322
FREE DELIVERY