Lögberg-Heimskringla - 21.09.1967, Blaðsíða 5

LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 21. SEPTEMBER 1967
5
AHIGAHAL
IWCNNA
Hallveigorsfaðir
Eins og áður heíir verið get- [
ið voru Hallveigarstaðir, hið
glæsilega félagsheimili ís-
lenzkra kvenna opnað á
kvennadaginn 19. júní s. 1. að
viðslöddum fjölda gesta. Með-
al þeirra var Mrs. Marja
Björnson frá Vancouver sem
með sínum frábæra dugnaði
tók að sér að safna fé meðal
Vestur-íslendinga til styrktar
fyrirtækisins. Nú hefir L-H
fengið afrit af ræðu sem Mrs.
Björnson samdi fyrir þetta
tækifæri en var lesin af frú
Sigríði Thorlacius sökum þess
að Mrs. Björnson var þá svo
lasin að hún treysti sér ekki
til að flytja erindið sjálf.
Gerir hún þar skíra grein fyr-
ir þátttöku Vestur-ísl. og er
viðeigandi að það birtist hér
vestra.
* * *
MARJA BJÖRNSON:
Við afhendingu á píanói til
Hallveigarstaða.
Ég þakka innilega fyrir
Þann heiður að vera boðin
hingað til að vera með ykkur
þessa stund. Ég hefi enga
stóra ræðu að flytja, en í
stuttu máli vil ég minnast
þess að þegar ég var hér á
landi fyrir 17 árum var á dag-
skrá ykkar, byggingarmál
Hallveigarstaða, og þá var lít-
il von um framkvæmdir vegna
peningaskorts. En hugmynd-
in var af góðum huga spunnin
og aðlaðandi til umhugsunar.
Barst þá í tal við mig hvort
ekki væri reynandi að vekja
máls á þessu í Vesturheimi og
athuga hvort landar þar
myndu ekki vilja styrkja
þetta mál með fjársöfnum. Þó
ég vissi að styrkur þaðan
yrði einungis eins og dropi í
.sjóinn, fannst mér að ég yrði
að gera tilraun til að verða
málefninu að einhvérju liði.
Þegar heim kom hreyfði ég
þessu á fundi Sambands-
kvenfélagsins í Winnipeg og
var mér þar leyft að gera til-
raun til að ná saman fé í
þessu augnamiði. 1 það sinn
náðust saman nokkur hundr-
uð dollarar sem þá voru sett-
ir á vöxtu í bráðina. Mörgum
árum seinna fékk ég svo
beiðni héðan um að senda
ekki þessa peninga heim,
heldur kaupa fyrir þá hljóð-
færi fyrir heimilið. Vandað-
ist þá málið því sjóðurinn
sem hafði vaxtast nokkuð
nam einungis $639 í Canada-
peningum eða $548 í Banda-
ríkjapeningum. Þetta virtist
ekki helmingur þess sem
þurfti og reyndist síðar ein-
ungis þriðjungur þess.
Fór ég þá að skrifa og senda
bréf víðsvegar til að skýra
málið og fara fram á gjafir í
sjóðinn. Á sama tíma fékk ég
Miss Agnesi Sigurdson sem er
concertpíanisti í New York
til að velja píano sem væri
boðleg og sómasamleg gjöf
fyrir heimilið. Varð hún vel
við þeirri bón og reyndist
mér frábærlega vel í alla
staði. Þá var og sonur minn
Sveinbjörn Stefán sem er
læknir og sérfræðingur í pat-
hology og forensic medicine
í Wilmington, Delaware,
hjálpsamlegur í því að sjá um
kaupin og allt sem 'við kom
flutningi og umbúðum í New
York og ráðstafaði við Eim-
skip þar um flutninginn og
gerði sérstaka ferð til New
York til þess. Var þessi hjálp
þeirra tveggja mér mikilvæg
og hugarléttir. Miss Sigurd-
son gat þess við seljandann
að píanóið væri keypt fyrir
heimili ykkar hér og fékk
þannig verðið lækkað úr
$1700-1800 dollurum sem það
myndi seljast á í einkasölu,
ofan í þá $1300 sem það kost-
aði okkur. Kostnaður við um-
búðir og flutning í New York
nam US $180 svo að allur
kostnaður varð US $1480.
í bréfum mínum fór ég
fram á að píanóið yrði gjöf
frá Vestur-íslendingum og að
upphaflegi sjóðurinn frá sam-
bandi kvenfélaga okkar yrði
notaður ásamt því sem kæmi
frá einstaklingum og félögum
og tókust samskotin furðu
vel. Fékk ég mörg góð bréf
um þetta ásamt tillögum sem
örfuðu kjarkinn til fram-
kvæmda og auðviað er ég
því fólki þakklát íyrir þá
góðvild og rausn, sem sum-
staðar kom fram. Listi af þess-
um gjöfum var jafnframt
birtur í blaði okkar, Lögbergi-
Heimskringlu og hefi ég nöfn
gefenda hér meðferðis. Hefi
ég hugsað mér að fá þau birt
hér svo að þið sjáið hversu
almenn þátttakan var, bæði í
Canada og fyrir sunnan landa-
mærin.
Þið getið nærri að það gleð-
ur mig að hafa nú tækifæri
til að vera hér og sjá þennan
draum rætast á þann hátt
sem orðið er og vona ég nú
að píanóið eigi eftir að verða
ykkur og framtíðarkynslóð-
um ykkar til mikillar gleði
á komandi árum. Um leið
vona ég að það megi halda
áfram að styrkja og efla þann
vinarhug sem nú ríkir hér
milli frændanna hér og í
Vesturheimi.
Það er óumræðilegt gleði-
efni fyrir mig að hafa nú haft
í annað sinn tækifæri til að
FJOLA GRAY
1890-1967
“Dearly remembered
Are the days departed
Grateful our thoughts of by-
gone years.
Dearly remembered,
Deeply regarded
Are moments shared in joy or
tears“.
J. J.
It seems hard to realize
that Fjola Gray is no longer
with us. In spite of failing
health, limited vision, and
advanced years, she possess-
ed the same lovely dignified
personality. There was the
same interesting life, the un-
altered desire to work for
projects she had supported.
There was a deep understand-
ing of problems presented, in
various branches of our work,
by changed circumstances.
She was the same loyal and
loving friend that she had
been through the years.
She was born Oct. 31st 1890
at Húsavík, S. Þingeyjasýsla,
Iceland, the daughter of
Hannes Kristjansson and his
wife Ingibjorg Gísladóttir.
With her parents she came
to Canada seventy-five years
ago. — December 2nd 1914
she married Arthur H. Gray.
They made their home in
Winnipeg where she resided
the rest or her life. Their
union was blessed was two
children, a son John1 Albert
and a daughter Earlis Fjola
who died at the age of 15
years.
During the years, Fjola
gave freely of her strength
and time to different activi-
ties outside her home. She
was a life-member of the
First Lutheran Church in
Winnipeg and a charter
member of the Women‘s As-
sociation of that church. She
was a Past Noble Grand of
the Olive Branch Rebeca
Lodge. She was a deeply
interested member of the
Lutheran Women’s League
where she held the office of
a president for five years.
She took an active part in
founding Sunrise Lutheran
Camp; was the chairman of
the buying committee for
camp furniture and other
equipment. For one year she
took on the duties of a Camp
Director. For many years she
was a member of the Service
Club of the Blind Institute
and took deep interest in the
work for the blind. In all
these activities she was supp-
orted by an understanding
interest of her husband.

heimsækja ættland mitt og þá
fyrst og fremst frændur og
vini hér, sem eru margir.
Einungis dregur það úr á-
nægjunni að vegna lasleika
verður mér ekki unnt að ferð-
ast um landið svo nokkru
nemi. En það er bót í máli
að einmitt hér í Reykjavík
eru flestir þeir vinir og
frændur sem ég hefi hug á
að sjá og prýðilegar viðtökur
hjá þeim verða mér ógleym-
anlegar eins og hinar fyrri
voru.
Skal ég svo ekki fjqlyrða
meir en þakka mjög innilega
fyrir þetta yndislega boð í
samsætið.
Around their home at 1125
Valour Road are woven many
memories. The artistic taste
of the owners was evident
everywhere; in the house, the
yard the beautiful garden. It
was a lovely place to visit:
the friendliness was so warm,
the hospitality so genuine
Our kindest thoughts and
sincere sympathy are with
the widower who lives there
alone, blessed with memories
of bygone years.
Fjola was a devoted wife
and mother. The family was
closely united: husband and
wife, the only son and the
daughter-in-law, the grand-
children and the daughter
who died so young and was
so deeply mourned through
all the years.
Fjola was also rich in many
loyal friends, many of whom
she had known from former;
years; others with whom
close bonds of friendship had
been1 made through different
branches of her work.
She was a generous person
whose generosity centered
around those whose circum-
stances were such that it was
a great blessing to them. —
She also found a way of ex-
pressing sympathy and en-
couragement when most nee-
ded. There are many who are
thankful for having had the
privilege of knowing her and
will bless her memory.
Beside her husband, she is
survived by a son, John Al-
bert of Winnipeg, a daugh-
ter-in-law, three grandchild-
ren and one great grandchild.
She was called Home after
a short illness July 9th 1967
at Grace Hospitál, Winnipeg.
Funeral service was held
July 12th at the First Lut-
heran Church, Winnipeg,
with Rev. John Arvidson1
officiating. She was laid to
rest in Glen Eden Memorial
Gardens.
May God bless her mem-
ory.
Ingiborg J. Olafsson.