Lögberg-Heimskringla - 07.03.1968, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 7. MARZ 1968
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
Tengdadðttirin
Skáldsaga
IL_____________ I
Þær bjuggust við, að það
hefði verið eitt af því, sem
ekki væri hættulaust að hafa
eftir.
Allir af heimilinu fylgdu
húsmóðurinni fram að Stað
nema Solveig gamla og Valka.
Það var margt manna fyrir
á Stað, sem gengu á móti lík-
fylgdinni út fyrir tún. Það
var stórbóndinn frá Hálsi, á-
kaflega fyrirmannlegur. Hann
sagði dóttur sinni, að þeim
væri farið að lengja talsvert
eftir henni þar vestur frá, en
náttúrlega hefði það ekki ver-
ið nein von til þess að hún
yfirgæfi heimilið, fyrst þetta
dauðsfall hefði komið fyrir.
Seinna, þegar flestir voru
búnir að drekka og farnir að
hugsa til heimferðar, spurði
hann Þorgeir dálítið kankvís,
hvort Sigurfljóð væri að
hugsa um að setjast að hjá
honum í annað sinn þarna út
undir fellinu.
„Ja, nei, nei“, flýtti Þorgeir
sér að svara, „það stafaði allt
af þessu sorglega slysi að
henni hefur dvalizt svona
lengi, en nú er henni ekkert
að vanbúnaði, þeirri góðu
konu. Hún hefur komið fram
sem hetja í þessu öllu“.
„Ja, það væri svo sem ekk-
ert á móti því, að hún ílengd-
ist hjá ykkur. Hún hefði það
óvíða betra“, sagði stórbónd-
inn.
Þorgeiri fannst svona lagað
ekki svaravert.
Það kvaddist allt ákaflega
h 1 ý 1 e g a , þetta fyrrverandi
tengda- og vinafólk. Sigur-
fljóð táraðist, þegar hún
kvaddi Ástu, sem bætti við
kveðjuorðin: „Þakka þér fyrir
allt, sem þú hefur gert fyrir
mig fyrr og nú“.
„Hver skilur svona mann-
eskju?“ sagði Oddný á Fells-
enda við Marsibil á Mosfelli.
„Þarna er Sigurfljóð búin að
vera á Hraunhömrum í full-
an hálfan mánuð og nú kveð-
ur það og kyssist eins og
aldrei hafi neinn skuggi fallið
á vináttuna. Það er svei mér
meira en maður hefur heyrt
getið um áður. Hún hlýtur að
vera einstök manneskja, þessi
Sigurfljóð“.
„Ójá, það er náttúrlega
dálítið einkennilegt, að hún
skyldi fara að heimsækja
Hraunhamrafólkið hafi ein-
hver sannleikur verið í því,
sem gekk á milli manna í
vor“, sagði Marsibil og saug
upp í nefið. „En mikill er
þessi myndarskapur hjá þeim.
Þetta eru nú líka skólagengn-
ar manneskjur. Það verður
einhvers staðar að sjást“.
„Hvað heldurðu, það ætti
víst að sjást einhvers staðar“,
sagði Oddný. „En trúað gæti
ég, að Gunnhildi heitinni
hefði þótt nóg um þetta bruðl.
Hún var nú alltaf heldur
a ð s j á 1, aumingjastráið, og
hann ekki síður“.
„Já, hún var nú alin upp
við sparsemi, það þekktum
við nú báðar“, sagði Marsibil.
„En þetta var blessuð gæða-
manneskja, sem ekkert mátti
aumt sjá. Ég er hrædd um,
að það setji niður á því heim-
ili, þegar þessi krakki tekur
við“.
„Það er nú skárri krakk-
inn!“ hnussaði í Oddnýju. „Ég
veit ekki betur en að hún sé
jafngömul henni I n g u n n i
minni og honum Hjálmari“.
„Jæja, en ósköp er hún
barnslega ung“, sagði Marsi-
bil.
„Hún hefur víst alltaf legið
í hveiti alla ævina, og líklega
hefur hún lag á því að láta
ganga undir sér þarna á
Hraunhömrum“, sagði Oddný.
„Það er nú kanske munur á
vinnunni þeirra, hennar eða
dóttur minnar, þessum dugn-
aðarfork, sem aldrei fellur
verk úr hendi“.
„Sumir héldu nú, að hún
yrði tengdadóttir á Hraun-
hömrum“, sagði Marsibil rétt
við eyrað á Oddnýju.
„Það var nú það, sem Gunn-
dildur heitin vildi“, sagði
Oddný, „en það hefur nú sjálf-
sagt lítið verið tekið til greina
frekar en annað frá þeirri
konu. En sjálfsagt hefði hún
Ingunn ekkert sómt sér verr
í því sæti en þessi Ásta. Það
sagði Bjössi okkur, að það
hefði verið Sigurfljóð, sem
réð öllu, sem tilheyrði jarðar-
förinni. Hún tók líka að sér
að gera líkinu til góða, því
að enginn gat gert það annar,
nema Sigga var eitthvað að
reyna að hjálpa henni. Ásta
glat ekki einu sinni komið
inn í stofuna“.
„Jæja, svona gengur það,
ekki ber nú allt upp á sama
daginn. Kannske á hún Sigur-
fljóð eftir að setjast í sætið
hennar Gunnhildar heitinnar.
Þar myndi hún sóma sér vel,
en ekki við hlið sonar hans.
Mér finnst Þorgeir bara vera
mjög niðurbeygður og það
allt saman. Þetta var líka á-
kaflega sviplegt“, andvarpaði
Marsibil.
Jarðarfaragestirnir r i ð u
heim í þreifandi myrkri um
kvöldið. Busla hafði drunið
hógværlega allan daginn. Hún
var sjálfsagt að kveðja Gunn-
hildi húsfreyju, sagði eldra
fólkið, sem trúði á spádóms-
gáfu þessa einkennilega vatns-
falls. „Hún má líka kveðja
Gunnhildi“, gaspraði Gvend-
ur, þegar nábúahópurinn ut-
an undan fellinu reið út eyr-
arnar, „önnur eins kona fyrir-
finnst ekki á hennar bökkum,
býst ég við“. Enginn tók und-
ir hrósyrði hans, svo að hann
þagnaði. Það gerði Busla líka.
Þegar heim í hlaðið kom,
urðu þeir Hjálmar og Bjössi
eftir úti til að spretta af hest-
unum, en stúlkurnar gengu í
bæinn. Þar var kalt og dimmt.
Sigga flýtti sér inn í baðstof-
una og kveikti á lampanum.
Solveig gamla lúrði undir
sænginni, og það var dautt í
ofninum. Hún hafði ekki haft
kjark í sér til að kveikja upp
í honum aftur.
„Hvar er Valka? Hefur hún
ekkert látið þig hafa að
borða?“ spurði Sigga.
„Nei, ég bý nú held ég að
ósköpunum, sem ég lét ofan
í mig í morgun“, sagði gamla
konan. „Ég hef sofið lengst af.
Ég þóttist líka vita, að hún
myndi fljótlega kveikja upp í
ofninum, blessunin hún Sig-
urfljóð, þegar hún kom heim.
En Valka skinnið er eins og
hvert annað viðundur, sem
anzar ekki, þó að talað sé við
hana“.
„Ég skal leggja í ofninn,
þótt ég heiti Sigríður, en ekki
Sigurfljóð", sagði Sigga.
„Hvernig stendur á þessu,
að Valka skuli ekki hafa
hugsað um eldinn? Svo finn
ég hana hvergi í bænum“,
sagði Ásta. Hún var að leggja
í stóra ofninn í suðurhúsinu.
Svo fóru allir að leita að
Völku. Bjössi fór ofan að
Buslu með lugt í hendinni,
en aðrir leituðu kringum
bsainn og í fjósinu. Bjössi
kom nokkru seinna titrandi
af hræðslu og mæði. Hann
sagðist hafa séð konu niður
við ána, en það hefði ekki
Framhald á bls. 8.
tQETjr
fTrTn
Þér hafið kannski tilkall til
Canadískra borgararéttinda
án þess að vita af því
Margt fólk í Canada hefir e.t.v. þegar skilyrði til að gerast Canadískir borgarar án þess
að vita af því. Meðal þeirra er kannski eldra fólk, sem á erfitt með að læra ensku eða
frönsku, en hefir gifst Canadískum borgurum eða hefir átt heima í Canada tíu ár eða
lengur.
Spyrjist fyrir hjá nálægasta Court of Canadian Citizenship hvernig þér eigið að gerast
Canadískur borgari- Það er kannski auðveldara en þér haldið-
Citizenship Courts eru staðsett í Halifax, Moncton, Montreal, Ottawa, Sudbury, Toronto,
Hamilton, St. Catharines, Kitchener, London, Windsor, Winnipeg, Regina, Saskatoon,
Calgary, Edmonton and Vancouver.
JUDY LaMARSH
Secretary of State