Lögberg-Heimskringla - 10.12.1970, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 10. DESEMBER 1970
Guðdómleg „goðsögn"
Framhald af bls. 1.
Við skulum líta inní kirkju, sem á vegi verður. Jólatrés-
samkðma barna stendur yfir. Börnin syngja „í dag er glatt
í döprum hjörtum,“ og „Heims um ból.“ Eitt eldri barnanna
les jólasöguna, „Það bar til um þessar mundir . . .“ Við
erum minnt á það að svipuð hátíðahöld fyrir eldri og yngri,
fara fram einmitt þessa daga, í öllum menningarlöndum
heims og á flestum þjóðtungum. Börnunum er kennt hið
eiginlega meginmál hátíðarinnar, og að jólagjafimar á trénu
sem stendur á kórpalli, og aðrar gjafir sem menn skiptast
á; um jólin, séu aðeins til þess ætlaðar að minna á jólagjöf-
ina mestu.
» Er þetta hverful hylling
og hugarburður manns?
Nei, það er fögur fylling
á fyrirheitum hans,
er sýnir oss í anda
Guðs eilíft hjálparráð. . . .
Gönguför okkar er lokið. Við höldum heim.
Þrír vitringar heimsóttu jólabarnið forðum. Sá er
manna vitrastur, sem leyfir því ekki aðeins skyndiheim-
sókn, heldur langdvöl í hug og hjarta, og lætur sér skiljast
að jólasagan er ekki goðsögn ein, heldur guðs-sögn, um kær-
leika Guðs og tilgang mannlegs lífs, og það, hvemig líf okk-
ar á að vera.
Skær himinstjarna leiðbeindi vitringunum á langri leið,
unz þeir fundu Jesú barnið.
Þrjá stjörnur skína á hugarhimni góðra manna, á hverj-
um jólum. Þær heita: trú, von og kærleikur. Við skin þeirra
skalt þú, lesari góður, bera jólatréð inní dagstofu þína. Tréð
táknar mátt gróandans. Þér er ætlað, að dæmi hans sem
fæddist á fyrstu jólum, að vaxa að vizku og vexti, og náð
hjá Guði og mönnum. Ljósin á trénu, eru tákn vonarinnar.
Vesæll er vonlaus maður. Vonarsnauða vizkan veldur köldu
svari, við ráðgátum tilverunnar. Skrautið, sem þú umvefur
hið ljósum prýdda tré, er tákn kærleikans, sení breiðir yfir
misfellur í sambúð manna, og veitir okkur, margvíslega
rislágum og innviðaveikum mönnum fyrirgefningu og frið,
þrátt fyrir ýmiss konar veikleika og víxlspor. Hefjum svo
raddir í helgum söng, og þökkum Drottni fyrir goðsögnina
guðdómlegu, sem er guðspjall lífsins.
íslenzkir læknar heiðraðir
Framhald af bls. 1.
ir; þeirra á meðal fyrrverandi
forseti American Medical As-
sociation, og forseti lækna-
deildar ríkisháskólans í Grand
F o r k s . Borgarstjóri flutti
faguryrt inngangsávarp, og
sæmdi læknana heiðursgjöf-
um. Rak svo hver ræðan aðra.
Yngri læknar, af íslenzkum
uppruna, þeir Lyle Hillman,
og Jón V. Eylands, töluðu
fyrir minni heiðursgestanna.
Bar margt á góma í ræðum
þessum, sem voru sambland
af a 1 v ö r u og góðlátlegri
kýmni. Yfirlýsingar bárust
frá mönnum sem þökkuðu
þeim bræðrum fyrir að hafa/
fengið að halda lífi og lim-
um, eftir að stórslys báru
þeim að höndum. Til þess_ var
tekið hversu duglegir þeir
hefðu verið við að hjálpa til
að fjölga mannkyninu. Sam-
kvæmt skýrslum spítalans
höfðu þeir að öllu samanlögðu
aðstoðað við 4,420 barnsfæð-
ingar, og samkvæmt 17,000
skurðaðgerðir af ýmsu tagi.
Allar báru ræðumar vott um
virðingu fyrir, og velvild til
heiðursgestanna. Komst sam-
kvæmisstjóri svo að orði í
lokaávarpi sínu: „lómurinn af
hinum lofsamlegu ummælum
hér í kvöld, mun endast þeim
til æviloka.“
Báðir eru þeir bræður fædd-
ir nálægt þorpinu Upham,
N. D., á fyrsta tugi aldarinn-
ar. Foreldrar þeirra voru
Guðbjartur Jónsson frá Víg-
hólsstöðum á Fellsströnd, og
kona hans, Guðrún ólafsdótt-
ir, frá Stóru Hvalsá, í Hrúta-
firði. Voru þau fátækir frum-
býlingar, sem fluttust vestur
um haf í aldarbyrjun. í útfar-
arræðu sem séra Kristinn K.
Ólafsson flutti við jarðarför
Guðbjargar 1939, segir hann
um börn þeirra: „Þau hafa
rutt sér braut til menningar
og frama, svo slíks munu fá
dæmi, þótt hagur heimilisins
væri jafnan þröngur."
Nafnkenndastur af forfeðr-
um þeirra á íslandi, sem lifðu
fram á þessa öld, var vafa-
laust föður-afi þeirra, Jón
Magnússon, sem um mörg ár
annaðist póstferðir milli
Reykjavíkur og ísafjarðar.
Um hann segir í sögu land-
póstanna: (I bls. 209) „Fáir
munu þeir meðal íslenzkra
pósta sem hafa orðið almenn-
ingi víða um land jafn hug-
þekkir og minnisstæðir og
Jón Magnússon. Ber margt til
þess. En þó fyrst og fremst
karlmennska hans, kappgirni,
drenglund og góðmennska.“
En amma Jóns var Sigríður
Níelsdóttir, systir séra Sveins
Níelssonar á Staðarstað, föður
Hallgríms biskups Sveinsson-
ar, en Jón ólst upp hjá henni.
Má ætla að framfaraþrá for-
eldranna, ásamt góðum eigin-
leikum afans, hafi fallið þess-
um heiðursgestum í arf, eftir
þeim vitnisburði að dæma
s e m samferðamenn þeirra
gáfu þeim þetta kvöld.
B á ð i r eiga þeir bræður
glæsilegan menntferil að baki,
og margvíslegur sómi hefir
þeim áður fallið í skaut. Báð-
ir hafa þessir synir fátæku
landnámshjónanna komist til
hæstu metorða sem unnt er
að öðlast: að hljóta aðdáun
og þakkir stórrar sveitar sam-
ferðamanna fyrir trúmennsku,
mannkærleika og vel unnin
störf.
V. J. E.
Robert Jack
Framhald af bls. 1.
Stúlkan vissi ekki. Símtal-
inu var lokið og ‘operator’
eða símastúlkan talaði aftur
við mig. Þá datt henni í hug
að síma aftur og spyrja hvort
að það væri ekki eldri bróðir
eða einhver annar í húsinu.
Það gerði hún og ég hlustaði
á samtalið. Nei litla stúlkan
var ein í húsinu. Ég vona að
Jóhannes skijji erfiðleikana
með þetta álít.* Ef hann hefði
sent mér símskeyti á ensku
mundi það hafa fyllilega dug-
að.
í þjóðfélagi okkar er allt
líf og fjör í Relkjavík og
h e 1 d u r höfuðstaðurinn að
stækka á meðan sveitirnar
tæmast hægt og rólega. Og
hvar er menningin á landi
okkar? Hún hefur alltaf ver-
ið sveitamenning. Nú er hún
varla til. Hvað tekur við?
Hvers konar menning vex
upp úr þessu öllu saman? Ég
þori ekki að svara því.
Eins og ég hefi skýrt frá
fóru nókkrir bændur hér sér-
staklega illa eftir öskufallið í
vor. Þ e i r misstu margar
skepnur og ofan á það var
mjög lítil grasspretta. Vegna
þess hefur mikið hjálpað, en
ekki hefur það reynst nægi-
legt. Það er þess vegna að full-
trúi frá kirkjuhjálpinni ætlar
Compliments
and
Sincere Wishes
for
Christmas
and the
New Year
[ Dr. S. Molkin, Phys. & Surg.
' Dr. Chos. Molkin, Dentist
hingað norður næstu daga til
að athuga með hjálp handa
þessum fjölskyldum. Þessi
hjálp hefði átt að koma fyrr.
Islendingar í þessu tilfelli
hafa ekki verið nógu vel vak-
andi yfir velferð landa sinna,
að mér finnst.
Það er oftast að L.-H. berst
seint hingað, að ég veit lítið
um helztu fréttir hjá ykkur
fyrr en þær eru löngu liðnar.
Ég nota þetta tsökifæri til
að óska Fríðu og Hjálmari
Daníelson innilega til ham-
ingju með gullbrúðkaupið sitt.
Ég kynntist þessum hjónum
þegar ég kom fyrst til Mani-
toba og reynsla okkar Vigdí-
af þeim var með ágætum.
Bæði hafa þau gert „garðinn“
frægan, hvort á sinn hátt, og
einnig saman og ég veit að
bréfin og símskeytin sem bár-
ust til þeirra á afmælinu bera
öll vott um það. Þess vegna
er óþarfi fyrir mig riú að end-
urtaka það sem áður hefur
verið sagt um þau. Ég vil
aðeins þó, með Vigdísi óska
þess að Canada og þjóðrækn-
ishreyfingin, á s a m t fjölda
störfum, sem þau hafa fómað
sér fyrir megi fá að njóta
þeirra áfram um langan ald-
ur.
Þar einnig á hótelinu hitti
ég m a r g a sveitamenn, og
bændur. Það var spjallað um
margt og veit ég um einn
„fund“ í herbergi hótelsins
sem stóð yfir þangað til kl. 5
um morguninn. Mér var einn-
ig sagt að Bakkus hefði verið
auðfús gestur. Látum það
vera. Þessir menn, allir utan
borgar konna sjaldan saman
og vitanlega hafa þeir gaman
af því að lyfta sér upp.
(tC<C>CtC>C4C>OC<C>C)OC«OC>C>C>OOCIC>l>t<C«K>«>C i
INNILEGUSTU ÓSKIR ...
Um gleðileg jól, til allra okkar íslenzku viðskiptavina og allra
íslendinga, og góðs, gæfuríks nýárs.
HOOKERS LUMBER YARD
Phone 482-3631 “The Lumber Number”
SELKIRK, MANITOBA

§é
c^Meríy'
Qlyristmas
°Happjr
^New
cYeart
'Æ
(^Manitoba ^Hydtó