Alþýðublaðið - 03.11.1960, Qupperneq 15

sannfærður um að ég 'hafi
myrt föður hans. Hann hefur
alltaf viljað trúa því og nú
þegar geðveikin hefur gripið
hann, er hann að reyna að
sanna það.“ Hann brosti. „Ef
til vill tekst honum það, —
Jenny. Ef til vill getur hann
dregið mig fyrir dóm og látið
hengja mig!“
„Dean læknir, ó, Dean
læknir!“
Það var svo mikil ákefð í
rödd hans, að hún hörfaði
frá honum. „Og þú trúir því!
Þú trúir því fyrirvaralaust!“
Hann greip um axlir hennar
og leit í augu hennar.
„Jenny Thorne, svaraðu
mér, heldurðu að ég hafi
myrt Philip Grise?“
„Nei, nei, ég held það ekki,
ég held ekki að neinn sem ég
þekki hafi myrt hann!“
Hún reyndi að slíta sig af
honum, „En hvers vegna á-
lítið þér, að Adam reyni nú
eftir tuttugu ár að eyðileggja
líf yðar, bezta og elzta %dnar
móður sinnar?“
„Einmitt! Þar er ástæðan.
eitt, hjálpaðu mér .. ekki mín
vegna, heldur Feliciu vegna.
Yiltu aðstoða mig við að
þagga um tíma niður í Ad-
am Grise. Hugsaðu málið!“
Hann beið ekki svars henn-
ar, heldur snérist á hæli og
gekk á brott léttur á fæti og
lipur eins og ungur maður.
Hún fór ekki á eftir honum.
Hún varð ein eftir.
13.
Af og til lægði vindinn frá
ánni og þá fylltist húsið ein-
kennilegri þögn, þögn, sem
orsakaði, að Jenny Thorne
gat ekki sofið.
Hún hafði lokað sig inni í
litla turnherberginu sínu og
velt fyrir sér öllu því, sem
skeð hafði, skrifað atburðina
í dagbók sína og reynt að
finna hinn seka.
Philip Grise hafði aldrei
verið verið sem mannvera
•fyrir henni. Elskhugi Enid
hafði verið barnalega veik-
geðja ungur maðirr, fremur
dekurbarn en fullvaxta faðir,
herberginu. Þar tókst henni
að jafna sig dálítið. Hjarta
hennar sló hratt og hún
andaði slitrótt og allan tím-
ann hélt fótatakið upp eftir
stiganum í áttina til hennar!
Gat það verið, að hinn
hefði ekki grunað, hver hún
var og væri á leiðinni upp
stigann í myrkrinu til að gera
út af við hann? Fætur henn-
ar urðu þungir sem blý af
ótta.
Veran gekk inn í vinnu-
herbergið og hún sá að kveikt
var á vasaljósi. Hún gekk að
dyrunum og sá að veran stóð
hálf bogin yfir bókunum und-
ir glugganum • • grannur, hár
maður í tveed-frakka. Það
var ekkert ógurlegt við þessa
veru, en Jenny fannst hann
ógnvekjandi, því hún þekkti
hann ekki.
„Hver eruð þér? Hvað vilj-
ið þér?“ spurði Jenny lágt.
Ljósið hvarf að vörmu
spori og veran snérist á hæl
og hljóp á brott. Henni var
ýtt hranalega til hliðar og
vera,n þaut niður stigann,
Jenny hljóp á eftir en hún
„Segðu mér það, Jenny! —
Hvað er að? Af hverju ertu
á fótum?“
„Verið ekki hrædd, frú
Grise. Það er ekki neitt að
óttast núna, en það var ein-
hver hérna inni!“
Felieia tók um mjúkt silki-
teppið og vafði það milli
fingra sér. „Einhver . •! stundi
hún. ..Er Adam loks kominn
heim?“
„Það var ekki Adam. Eg
hélt líka fyrst að það væri
hann. Það var ekki John og
ekki garðyrkjumaðurinn. Eg
stóð við gluggann og svo sá
ég einhvern nálgast frá
ánni.“
„Sástu það? ......“
„Það var eins og einn
skugganna úti hreyfðust . .
og svo fannst mér ég heyra
fótatak á tröppunum fyrir ut-
an bakdyrnar, Voru þær dyr
læstar, frú Grise?“
„Það hefðu þær átt að
vera. • ■ .. “
„Þessi maður hefur haft
lykil. — Eg .... ég fór nið-
ur.“ ....
„Jenny mín! Það hefðirðu
Sannleikurinn er sá, Jenny,
að hann álítur að ég sé elsk-
hugi hennar!“
Jenny tókst að slíta sig af
honum. Hún hallaði sér að
trjástofni og svaraði: „Er það
satt?“
„Þú þekkir mig. Þú þekkir
Feliciu. Hvað heldur þú?“
„Eg gæti vel trúað því, að
einhver maður væri .. henni
eilíft tryggur."
„Svo! Þú heldur að Adam
sé afbrýðisamur með réttu?“
,,Já, og ég skil það vel, að
sonur sé afbrýðisamur vegna
móður sem hann hefur alltaf
tilbeðið og dáð vegna . . skír-
lífis hennar!“
„Svo þú skilur niðurbæld-
ar ástríður og afbiýðisemi
betur en geðveiki og illgimi?
Kannske ertu sjálf afbrýði-
söm?“
Hún leit rugluð á hann.
Austræn augu hennar urðu
stór af undrun. „Vegna . . • •
vegna.“ ....
„Vegna Feliciu,11 sagði hann
og hélt áfram máli sínu, þeg-
ar hann sá hve rnjög hún
roðnaði. „Þá hef ég sagt það.
Eg vil að þú sért afbrýði-
söm við Feliciu, elskan mín,
vegna þess, að sem guð er
mér til vitnis, er ég afbrýði-
samur við Adam Grise. Og
það er ekki Feliciu vegna.
Það er þín vegna. Þú veizt,
að ég elska þig, Jenny, ég er
enn ungur, Jenny yhgri en
þú yngri en Adam, æska mín
hefur varðveizt í frysti öll
þessi ár. Aðrar konur hafa
elskað mig og þú skalf elska
mig seinna Jenny. En ég bið
þig ekki um neitt nema þetta
óvenjulega aðlaðandi drengur
sem jafnvel Enid hafði ekki
tekið alvarlega.
En nú fyrst skildi hún að
einn maður hafði tekið hann
svo alvarlega, að hann hafði
myrt hann. Hver hafði gert
það, var það karl eða kona?
Konu Philip Grise hafði al-
drei grunað ótrúnað hans, en
hafði hann ef til vill verið af-
■brýðisamur við Roger Dean?
Hvað hafði Philip eiginlega
ætlast fyrir með því að segja
Feliciu ástarævintýri sitt og
Enidar? Ef Philip hefði að-
eins getað sagt henni sann-
leikann!
Hún gekk að glugganum og
leit út. Það var stjörnubjört
nótt. Þegar hún hafði horft
út um gluggann smástund, sá
hún skugga sem hreyfðist í
áttina til hússins.
Var það Adam á heimleið,
Adam, sem ýildi ekki vekja
móður sína? Það hlaut að vera
Adam! Hún hlustaði eftir fóta.
taki hans, en svo sá hún að
hreyfingar þessarar skugga-
veru líktust alls ekki hreyf-
ingum hans.
Hún reyndi að safna hug-
rekki og kröftum til að fara
niður og taka á móti þessari
veru, en það gekk seint. Hún
ætlaði ékkj að láta hræða sig
aftur. Hún vissi ekki hve
langur tími leið, unz hún
hún hafði saifnað nægilegu
hugrekki til að ganga niður
stigann ,en hún hafði ekki
tekið mörg skref fyrr en hún
skildi að það var einhver á
leiðinni upp hann! Og hún
fór að boði undirvitundar
sinnar og flýði upp að vinnu-
fann það af loftstraumnum
sem lagði gegn henni og hún
heyrði það á hljóðinu, að hún
var of sein, það var búið að
loka útidyrunum. Hún gekk
að dyrunum. Þær voru
læstar.
Hún hlustaði og heyrði
ekkert hljóð nema vindinn
frá ánni sem ýlfraði fyrir ut-
an. Hún gat ekki heyrt neitt
fótatak fyrir utan. Hvað átti
hún að gera? Hringja til lög-
reglunnar? Vekja Feliciu? —
Kalla á Önnu?
Svo heyrði hún rödd Feli-
ciu. „Hver er það? Hver er
þarna?“ Jenny gekk að dyr-
um hennar.
„Það er Jenny, frú Grise.
Má ég koma inn?“
„Það er ekki hægt. Það er
læst. Það er alls staðar læst.
Nei, heyrðu annars, Anna fer
inn til Lizzie, kannske er hún
ekki búin að loka hérna enn.
Hvað er að? Þú gerðir mig
hrædda!“-
Jenny svaraði engu fyrr en
hún var komin inn til Feti-
ciu og leit á hana. Hún hafði
kveikt Ijósið á náttborði sínu
og sat upprétt studd af púð-
um. Hún andaði ótt og títt
og augu hennar ljómuðu.
ekki átt að gera. Það máttu
ekki gera. Svona lítil en
svona hugrökk!"
Fögur rödd hennar var svo
blíðleg að við lá að Jenny
fengi tár í augun. Hún flýtti
sér að segja. „Eg gekk niður
stigann, en það kom einhver
móti mér. Eg er alls ekki hug
rökk. Eg hljóp .. en svo nam
ég staðar við vinnuherbergis
dyrnar og beið. Svo sá ég
ljósið. • • Það var þar inni.“
Felicia stóð á öndinni af
æsingi, augu hennar voru
starandi.
„Svo • • • • svo fór ég þang-
að inn og þar var hann. —
Hann var að blaða í bókum,
ég hafði aldrei séð hana fyrr,
en þér þekkið hann kann-
ske ....“
Andlit Feticiu var hvítt
sem lak. „Segðu mér meira,“
stundi hún.
„Hann var í víðum, brún-
Um tveed-frakka og skyrtan
hans var opin í hálsinn eða
það held ég. Hann var hár
og grannur •••■ og ég held
að hann hafi verið ljóshærð-
ur, en það var svo erfitt að
sjá það. Þegar ég spurði hver.
hann væri, slökkti hann ljósið
og hvarf eins og vofa. . . Það
Framhaldssaga
14
eftir KATHRINE N. BURT
é'b\
var engu líkara en hann hefði
verið utan við sig af ótta. En
þegar ég kom niður, voru úti
dyrnar læstar. Ó, frú Grise,
má ég hringja til lögreglunn-
ar!“
Felicia rétti fram hönding.
og fálmaði eftir hönd Jenny-
ar.
„Nei, Jenny, nei! LögregN
an má aldrei framar stíga sín
um fæti í þetta hús. — Auk:
þess • • auk þess veit ég hver
þetta hefur verið.“
Hún hallaði sér aftur á bak
í rúmið og sleppti hönd Jen-
nýar. „Þú hefur ekkert að
óttast, það er að segja, ef þú
segir það engum.“
„En ég verð að fá að vita
hver hann var, frú Grise.“
Blá augu Feliciu titu rann-
sakandi á hana. Svo brosti
hún veiklulega og hrissti
höfuðið. „Eg vildi óska að ég
gæti sagt þér það.“
„Veit Dean læknir það?“
„Eg veit það ein. Það veit
það enginn annar en ég og
það má aldrei neinn komast
að því.
Eg hefði aldrei sagt þér frá
því, Jenny, en nú hefurðu
sjálf séð hann, afturgönguna,
vofuna mína, og ég verð að
biðja þig um að segja aldrei
neinum frá því .. þetta er
minn voðalegi leyndardómur
.... en það er ekkert slæmt
við það, það máttu ekki
halda!“
„Var það hann • • sem drap
. . manninn yðar?“ hvíslaði
Jenny.
„Guð minn góður, nei,“ —•
stundi Feticia. „Segðu þetta
ekki, trúðu þessu ekki, Jen-
ny!“
Hún reis upp við dogg á
ný. „Jenny, elsku litla vin-
konan mín, mér þykip' svó
vænt um þig, og ég held,- að
þér þyki einnig vænt um- mig
•er ekki svo?“
„Jú, mér þykir meira en
lítið vænt um yður,“ sagði
Jenny titrandi.
„Eg er svo einmana, ég hef
verið særð svo oft og svo
djúpt. Eg veit að þú hefur
ekki sagt Roger Dean ástæð-
una fyrir að ég bað þig una
að koma hingað til Castaniu
Jenny og því treysti ég þér
einnig núna. Eg bið þig Jen-
ny mín um að halda þessu
sem skeði í nótt leyndu, láttu
það aðeins vera okkar á milli
Jenny. Líttu á mig, .. ég sé,
að þú hefur orðið hrædd, ..
en þetta skal ekki koma fyrir
aftur, Jenny.“
„Hann var að leita að ein-
hverju í bókunum í vinnu-
herberginu,“ hvíslaði Jenný,
„Ég veit það, ég veit það,
Jenny. En hvaða máli skiptir
það fyrir þig? Þú ferð héðan
bráðlega og það getur ekki
skipt þig neinu máli, þótt Fel-
icia veslingurinn eigi eitt
leyndarmál sem enginn má
vita‘.‘
Og Jenny féll fyrir töfrum
Feliciu jafnvel þótt hún
gleymdi ekkj hlutverki sínu.
Hún valdi einu leiðina, hvern-
ig gat hún annars skírt fyrir
henni að hún gæti ekki farið
þaðan strax? Að hún hefði
Alþýðublaðið'— 3;nóV. 19601 ;