Alþýðublaðið - 09.07.1961, Qupperneq 11

„Ó, hvað er skemmtilegt að
að sjá þig Mark!“. Henni
fannst það líka skemmtilegt.
Um stund gleymdi hún öllu
því illa sem hafði komið fyrir
hana og hún hefði getað grál
ið af gleði.
Hann brosti glaðlega“. ÍÉg
á engin orð yfir, hvað það
gleður mig að heyra þig segja
þetta Julie.“ Hann tók skjala
töskuna aftur upp og gekk
að afgreiðsluborðinu til að fá
farangur sinn.
„Veiztu að Peter Mendel
er hér?“ spurði hún.
Hann leit á hana eins
og hann skildi ekki um hvað
hún væri að tala. Svo sagði
han: „Þú ert þó ekki að lala
um Pierre Mendés?“
„Peter Mendel! Hann kallar
sig það hér í Ástralíu“.
Ég skil vel að hann skildi
skipla um nafn. En hvað er
hann að gera hér?“
„Við urðum vinir á leið-
inni. Hann bjargaði lífi mínu
í Djakarta“. Hún sagði hon-
um hvað hafði skeð þar.
Mark kinkaði kolli. „Það
var líkt Pierre. Hugrekki hef
ur hann aldrei skort. Mér
skilst að ég hafi margt að
vera honum þakklátur fyrir.
„Hann brosti til hennar. ,En
hvað er hann að gera hér? Býr
hann hjá þér?“
Hún fann að honum leizt
ekki á þetta og það angraði
hana. „Peter vill kynna sér
landbúnaö í Ástralíu áður en
hann kaupir sér býli. Við
þörfnumst vinnuafls. Eg bauð
honum að koma hingað“.
„Einmitt það. — En honum
leizt samt ekki á þelta.
„Hvernig hagar hann sér?
„Hann er stórkostlegur.
Hann hefur verið ómetanleg
stoð“.
„Það var gott að heyra. Það
er alltaf gott að heyra að ein
hver hafi hafið nýtt og betra
líf. Það ættu að vera næg tæki
færi í Ástralíu. Og letingi
hefur Peter aldrei verið.“
Hann var að hrósa Peter en
í hrósi hans fólst ásökun. Hún
skildi þetta ekki. En Mark
hlaut líka að vita hvað það
var sem Peter hafði gert.
Mark var búinn að fá tösk
una sína og þau gengu að
bílnum. Peter stökk út og ætl
aði að taka töskuna af Mark.
„Góðan daginn Sladdon11.
,„Kallaðu mig Mark. Góð
an daginn Peter. Það var
hyggilegt af þér að skipta um
nafn“.
Peter ók og Julie sat í aftur
sætinu við hlið Mark. Hann
hafði áhuga fyrir öllu.
„En þér finnst það án efa
mjög frumslætt“, sagði Julie.
„Þó ég hafi gert mitt bezla
til að gera það að heimili“.
„Að heimili? Þú átt heima
í London“.
„Ég vona að þú hafir ekki
tengst því of sterkum bönd-
um?“ Hann virtist vera skelf
ingu lostinn.
Hún hló „Ertu hræddur við
að missa einkaritarann þinn?“
„Ég átli ekki við það“.
Mark leit á Peter sem heyrði
hvert orð sem þau sögðu.
Peter leit um öxl. „Ég hef
ráðlagt Julie að fara heim
Mark. Lífið er erfiðara og
harðara hér. Það er erfitt að
búa annars staðar en í Lon-
don fyrir þá sem hafa ýanist
lífinu þar“.
„En hvað um París?“ spurði
inum í London. Hann hjálp-
aði henni að yfirvinna von-
brigðin með Johnnie. Hann
var gáfaður og virðulegur
maður, sem skammaðist sín
ekki fyrir að sýna tilfinning
ar sínar — hann dró sig ekki
í hlé eins og Peter. Hún var
bitur við Peter. Það var engu
líkara en hann óttaðist að
hún væri að reyna að lokka
hann í gildru.
14
Daginn eftir bað Mark
hennar. Peter hafði lánað
þeim bílinn. Mark ók og hún
benti honum á markverðustu
staðina og vísaði honum veg
inn. Þau höfðu tekið með sér
nestiskörfu og kveiktu bál við
lílinn læk í skugga eucalypt-
trjánna. Þegar þau voru bú-
in að borða og taka saman
eftir sig tók hann um hendur
hennar. „Julie, ég þarf að
tala við þig- Ég get víst eins
Maisie Grieg
ástarinnar
Mark. „Saknarðu ekki París
ar Peter?“
„Nei. Ég sakna ekki París
ar“. Svaraði hinn stuttur í
spuna.
Julie reyndi að halda uppi
samræðum en það gekk illa
og hún varð fegin þegaf þau
náðu áfangastað.
Johnnie gerði sitt bezta til
að vera elskulegur. Mark tal
aði um England og Frakkland
við Peter. Frú Lacey bar fram
sína venjulegu kindasteik og
kartöflur og kál, grænmetis
súpu á undan og hveitibúðing
á eftir.
Julie brosti með sjálfri sér
við tilhugsunina um það
hvað Mark findist um þennan
fábrotna mat. Hann sem var
vanur að snæða á Ritz Grill og
Caprice og Gourmet og gagn
rýna matinn eftir á. En hann
hrósaði steikinni margssinn-
is og það leit út fyrir að hann
meinti hvert orð.
Mark var mjög fyndinn og
skemmilegur og hann spurði
um álit hennar á svo til hverj
um hlut sem í tal barst. Hún
hafði aldrei dáðst meira að
honum. Þetta var ekki Sladd
on forstjóri, sem hún hafði
unnið hjá í tvö ár. Þetta var
Mark Sladdon, sá Mark, sem
hún hafði kynnst á flugvell
gggiaisi i
25 )
gert það hér og núna. Má ég
það?“ |
Laglegt andlit hennar varð
náfölt þrátt fyrir sólbrúna lit
inn sem á því var eftir dvöl
hennar í Ástralíú. Hún leit
niður á jörðina varð taugaó-
styrk og langaði mest til að
hlaupast á brott?“ Hvað ætl
arðu að segja við mig Mar?“
„Julie. Mannstu þegar ég
sagði við þig á flugvellinum í
London að ég hefði aldrei
leyft þér að fara ef ég hefði
ekki vitað með vissu að við
sæjumst bráðlega aftur“?
„Já, ég man eftir því“.
„Hefurðu hugleitt það?“
Hún dró hönd sína að sér.
„Ég hef ekki haft svo mikinn
tíma til að hugleiða það.
Hérna er allt svo nýstárlegt.
Ég hef — ég hef haft um ann
að að hugsa“.
„Ég skil það vel Julie“.
Rödd hans var blíðleg og
skilningsrík11. Fyrirgefðu að
ég segi það, en mér líst ekki á
þennan félaga þinn.“
„Johnnie?" Hún hikaði.
„Hann hefur breylzt mjög.Eg
held að hann ætti að fara heim
til Englands. Það er eitthvað
sem amar að honum hér“.
„Ég hef ekki skoðað búgarð
inn mikið, en ef þú vilt Julie
skal ég kaupa hans hlut“,
sagði Mark skyndilega.
„Ætlarðu að gera það mín
vegna?“ Brún augu hennar
ljómuðu.
„Ég vil gera annað og meira
en þetta þín vegna“.
„Ef til vill vill Johnnie
selja þér sinn hlut þó hann
vilji ekki selja Peter“. Hún
virtist samt ekki sérlega von
góð um að svo færi.
„'Vill Peter kaupa hans
hlut?“ Mark var undrandi.
„Já en Johnnie vill að við
látum Rod Ashford fa allan
búgarðinn á hlægilega lágu
verði“.
„Og það vilt þú vilanlega
ekki?“
Hún hristi höfuðið og fagr
ar varir hennar urðu hörku-
legar. ,Nei, Peter álítur — og
ég held það líka — að eignin
sé meira virði en þess sem við
gáfum íyrir hana“.
„Þá finnst mér einkenni-
legt að Brownell skuli vilja
selja á tapverði“.
Hún hikaði. Ekki gat hún
sagt honum að Johnnie skuld
aði Ashford peninga. „Jo-
hnnie dettur svo margt í hug.
Hann er líka þrjóskur. Hann
lætur sig aldrei“.
„En þú hefur þó þekkt hann
alla þína ævi?“
„Já. Hann var drengurinn
í næsta húsi — litli Johnnie
Brownell“.
Hann sagði dræmt. ,Elsk-
aðirðu hann?“
„Já. Ég hélt að ég myndi
elska hann til dauðadags —
svo heitt að ég gæti skilið allt
og fyrirgefið allt, en“ hún
hikaði. „Nú er því lokið. Ef
til vill er langt síðan því var
lokið, en það er erfitt að
manni hafi skátlast í jafn þýð
ingarmiklu og þessu. Það er
eins og eitlhvað sé athugavert
við manns eigin persónuleika.
En hvernig vissir þú að eitt
hvað var á milli okkar Jo-
hnnie?“
„Það var dálííið sem hann
sagði í gærkveldi, — ég held
að hann hafi sagt það viljandi.
Þó þú elskir hann ekki leng
ur — og ég get ekki lýst því
hve mjög það gleður mig —
elskar hann þig“.
„Ég held að Johnnie vili
ekki hvað hann vill. Hann er I
svo einkennilegur — til dæm-
is að hann skuli vilja selja bú
garðinn á tapverði. „Og hún
hugsaði: „Og svo þetta með
Nínu. Hún hefur mikið vald
yfir honum. Hann er brjálað
ur á eftir henni. En er það
ást? Ég held það ekki — ekki
varanleg ást. En hann ræður
ekki við þrá sína á henni og
því getur hann alls ekki
stjórnað sjálfum sér“.
Hún var svo niðursokkin í
hugsanir sínar að hún heyrði
ekki í fyrstu að Mark talaði
til hennar. Það leið smástund
áður en henni tókst að skilja
hvað hann var að segja:
„Þess vegna vil ég taka þig
með þeim til Englands Julie.
Þú átt ekki heima hér. Þú
hlýtur að finna það sjálf. Ef
þú hefðir verið í Sidney eða
einhverri annarri stórborg —
en hér úti í eyðimörkinni
missir þú þinn enska yndis
þokka. Grasið er brúnleitt af
sólarhita, plönturnar visna af
vatnssskorti — þú deyrð af
lífsskorti Julie, þú þráir líf
það, sem þú hefur vánist.
Saknar þú þess ekki? Langar
þig ekki að sjá um kokkteilboð
in á skrifstofunni? Þráir þú
ekki fjölskyldu þína? Móður
þinni og systur tæki það sárt
ef þú settist að hérna. Ég fór
til þeirra áður en ég flaug
til Ástralíu til að spyrja þær
hvort ég ætti að færa þér
eitthvað. Móðir þín svaraði:
„Þér eigið ekkert að færa
henni en takið hana með yður
heim! Við erum svo einmana
án hennar.“
„Sagði mamma það?“ Það
komu tár í augun á Julie.
„Ég sakna þeirra svo ósegjan
lega mikið“.
„Það eru aðeins sorglegar
minningar tengdar Ástralíu í
huga móður þinnar eftir lát
bróður þíns. Ef þú verðu eftir
hér, brestur hjarta henna“ö
Það varð þögn um stund.
Svo brosti hann glaðlega
drengjabrosinu sem hún
þekkti svo vel af skrifstof-
unni. „Ég lofaði henni að gera
mitt bezla. Ég sagði henni að
ég ætlaði að biðja þig um að
kvænast mér og leyfa mér að
gæta sín alla æfi. Hún varð
mjög glöð“.
Julie fékk tár í augun.
„En hverju svarar þú Julie?
'Viltu mig?“
Hún gat ekki svarað. Rödd
in brást henni. Hann hélt á-
fram máli sínu: „Ég hef hugs
að þetta mikið síðan þú fórst
elskan mín. Ég elska þig og
ég held að ég geti gert þig
hamingjusama. Okkur líður
vel saman og við verðum án
efa ánægð. Pabbi og mamma
láta okkur fá býli á Tuns-
bridge Wells, það er stílhreint
og fallegt hús. Og þegar þú
vilt geturðu aðstoðað mig á
skrifstofunni. Þú getur að
minnsta kosli lesið handxitin
með mér og við getum rætfc
um þau á kvöldin. Þú hefur
bókmenntasmekk.“ Hann
brosti. „En það er ekki^þes^
vegna sem ég vil eiga þig. Það
er vegna þess að þú ert þú.
Sem sagt — ég elska þig.
Vilt þú mig?“
DAGLE6A
VIOLETT
Sokkarnir
iog ensku sokkarnir
nýkomnir.
Verzlunin SNÓT
Ve9turgötu 17.
1
Alþýðublaðið — 9. júlí 1961 11