Alþýðublaðið - 16.07.1961, Blaðsíða 11

Peter sagði: „Þakka þér
fyrir, en ég vil ekki drekka
meira. Fyrirgefðu, en ég
verð að fara, Henri, ég þarf
að hitta mann.“
Henri Colbert blikkaði
hann. ”Hi,tta mann, ha? Já,
allláf eitthvað að gera, Pier-
re. G°ða veiði, mon brave.
Þú varst heppinn í París
fram á síðustu stundu —
ha?“ Hann slagaði aftur að
barnum.
Fáeinir blaðamenn höfðu
hlustað á orð hans, og Julie
sá að litli blaðmaðuriinn var
umkringdur við barinn.
Hann masaði og masaði og
naut þess að vera miðpunkt
urinn.
Peter var náfölur ennþá
cg áhyggjuhrukkurnar voru
enn dýpri en.ella „Ég þarf
ekki að hitta neinn mann,
Julie, en ég fer samt. Ég
hefði átt að segja þér þetta
fyrr • . . ég Vildi að guð gæfi
að ég hefði gert það! Ég hef
margsinnis reynt það, en ...
Ég er kvikindi. Ég var svo
hamingjusamur með þér og
ég vildi ekki skemma það“
Hún leit óhamingjusöm á
hann: „Ég vildi að þú héfðir
gert það, Pierre. Ég vildi að
ég hefði ekki frélt það á þenn
an hátt.“
„Fyrr eða síðar hlauztu að
frétta það,‘£ sagði hann. „Ég
vár svo leiður á öllu slúðrinu
í Fraklandi — fólk, sem
reyndi að láta í það skína að
það vissi sv0 sem ýmislegt,
að ég hljópst frá því öllu
saman. En ég hefði átt að
segja þér það, Julie, áður en
þú tókst mig inn á heimili
þitt. M'á ég koma til þín á
morgun og segja þér allt? Þá
geturðu ákveðið hvort ég má
koma aftur á búgarðinn eða
ekki.“
Hún tók um handlegg
hans. „Ég læt þig aldrei fara
Peter. Ég treysti þér.“
Hann laut höfði og kyssti
á hönd hennar, „Guð blessi
þig, cherie.“
16.
Mark hafði verið inni á
innri skrifstófunni ásamt
nokkrum rithöfundum og
hafði þv{ ekkert heyrt. Það
gladdi Julie mikið og henni
kcm ekki til hugar að nefna
þetta við hann, hún vildi
heyra alla söguna fyrst
En þau ræddu um Johnnie
og hættuna á því að hann
seldi Rod eignina án sam-
þykkis Julie, þó hann hefði
ekki rétt til þess. „Það er
vissara fyrir þig að fara þang
að og athuga málið strax“.
sagði Mark. „Hótaðu honum
máli ef þörf krefur. Bjóddu
honum meira en hann hefur
sjálfur lagt fram ef þú þarft
þess, Vittu hvernig það geng
ur.“
„Það skal ég gera. Þetta er
vel boðið, Mark.“
Hann lagði höndina á öxl
hennar, — „Það Verður
skemmtilegt að eiga búgarð
í Ástralíu — eitthvað til að
tala um í samsætunum
heima. En þú kemur meðl
mér þegar ég fer heim eftir
tvær vikur, Komdu öllu í lag
hér • og hittu mig f Sidney
þegar ég kem hingað aftur.
Ef þú vilt skal ég fá endur-
'skoðanda og láta hann líta á
bókhaldið. En gleymdu ekki
að fara heim með mér.“ —
Hann þrýsi henni að sér og
kyssi hana.
Það var unaðslega frið-
sælt að láta hann halda utan
um sig og ákveða allt fyrir
sig.
Þegar Mark var lagður af
stað til Nýja Sjálands kom
Peter til hennar. Hann var
með döfcka bauga undir aug
unum ctg það leit ekki út
fyrir að hann hefði sofið
mikið um nóttina og allt líf
°g fjör var horfið úr andliti
hans. Hann bar samanbrotið
dagblað undir handleggnum.
„Hefurðu séð Evening Cla
skri.far hann þetta eiginlega?
Ó, veslings Peter ... er þetta
satt?“
Hann varð enn örvinglað
ari þegar hann fann hve fús-
lega hún tók upp hanskann
fyrir hann. „Þetta er að
mestu leyti rétt. En það er
lífca ýmislegt annað sem máli
skiptir og því hefði ég átt
að segja þér þetta fyrr. Ég
hafði ekki rétt til að fara
með þér út á búgarðinn fyrr-
en ég hafði lagt spilin á borð
ið. En ég vildi svo gjarnan
gleyma þessu öllu“.
„Ég skii það vel Peter“,
sagði hún blíðlega. „Ég hef
ekki hugsað mér að segja fjöl
skyldunni frá þessu e;f ég fer
aftur til Englands“.
„Julie — þú ert engill!“
'hann’ kyssti á hönd hennar.
„Viltu heyra mína sögu
líka?
Hún Ibauð honum sæti,
og sagði að ég hefði myrt
Yvette1'.
Hún hafði verið kyrkt rétt
fyrir dögun og dyravarðar
konan hafði sagt frá rifrildi
okkar kvöldið áður. Ég
reyndi að muna hvern ég
hafði hitt til að fá fjárvistar
sönnun en ég mundi ekkert.
Gat það verið að ég hefði snú
ið aflur heim til Yvette og
myrt hana? Það var martröð
og er það ennþá.
Það benti að vísu ekkert
til að ég hefði farið aftur
heim til hennar en jafn
framt var heldur ekkert sem
mælti á móti því að ég hefði
ger.t það. Ég sver þér að ég
myrti hana ekki Julie. Ég
hefði hent einhverju í hana
í reiði, en ég hefði aldrei far
ið aftur heim til hennar til
að myrða hana. En ég var
sakaður um það. Og ófanálag
við áfallið og tryllingslega
1
.Mo/s/e Grieg
Sigur ástarinnar
r;bn?“ Hann rótti henni blað
ið, „Blaðsíða fimm.“
Hún varð gkelfd þegar hún
Iheyrði raddblæ hans. Hún
fölnaði sjálf. Á miðri síðunni
stóð með feitu letri: „VILJ-
UM VIÐ SLÍKA INNFLYTJ
ENDUR?“ Og svo kom það:
„Hvers konar innflyjendur
viljum1 við eigínlega fá til
ÁstraMu? Viljum við afbrota
menn — eða svo það sé sagt
hreinskilnislega: Viljum við
fá mann, sem hefur verið
grunaður um morð og sem
•var sýknaður vegna sönnun
arskorts. Ég hitti hann í
„fínu“ kokkteilboði í gær-
kvöldi og ef einhvern lang-
ar til að heyra söguna alla
er hún svona: Pierre Mendés,
sem gengur hér undir nafn-
inu Peter Mendel, er ríkur
franskur ,,gæi“ — og hvíMk-
ur „gæi“!!! Hann var þekktur
í París fyrir veizlur sínar og
ótrúleg upþátæiki. Hann trú
lofaðist ungri franskri leik-
konu, Yvette Saint-Sens.
Dag einn fannst fegurðardís
in myrt í rúmi sínu og kona
dyravarðarins hafði frá
mörgu að segja, þar á meðal
heiftarlegu rifrildi milli
hennar og Pierre kvöldið áð
ur. Allt benti til að Pierre
væri morðinginn, en hann
var látinn laus sakir sann-
anaskorts.“ 1
Hún henti blaðinu frá sér
og rödd hennar var hás af
reiði. „En hvað þetta er við
bjóðsleg grein! Til hvers
settist niður og tók um
hnén“. Já, Peter“,
„Ég erfði mikil auðæfi þeg
ar ég varð tuttugu og eins
árs. Móðir mín var látin cg
ég var orðinn leiður á agan
um á heimili föður míns. Ég
ferðaðist til Parísar og stráði
peningunum umhverfis mig.
Ég lenti í allskyns æfintýr-
um, það gera allir ungir
menn í París, en eina konan
í Mfi mínu var litla gaman
leikkonan, Yvette Saint
Sene. Ég hélt að ég elskaði
hana heitt og hún mig. Kvöld
ið áður en hún ók komst ég
að því af tilviljun að hún
hélt við ríkan stálframleið
anda í Þýzkalanidi, sem
dvaldist óft langdvölum í Par
ís. Þegar hún kom heim úr
leikhúsinu rifumst við heift
arlega. Það er láklegt að dyra
varðakonan hafði heyrt það
— við köstuðum húsgögnun
um hvort í annað. Ég rauk
út í reiði minni og flæktist
frá knæpu til knæpu og drakk.
Ég vildi gleyma. Ég vaknaði
um morguninn með slæman
höfuðverk, hjartslátt cg ó
jþverrabragð í munninum af
of miklum reykingum. Ég
var varla vaknaður þegar lög
reglan stóð við rúmið mitt
sorg mína yfir að missa hana
bættist fangelsisvist og mála
ferli.
Það liðu margir mánuðir
áður en málið var tekið fyr
ir. Ég breyttist á meðan.
Heimski strálingurinn sem
stráði um sig með peningum
var ekki lengur til. Ég var
fullorðinn og sterkur en ekki
bitur. Ég gat ekki séð að
þetta væri neinum öðrum
að kenna en mér sjálfum. Ég
hafði verið villtur og heimsk
ur cg óviðráðanlegur. Þetla
var refsingin, Erfið refsing
fyrir tuttugu og þriggja ára
mann.
Málaferlin stóðu í fimm
daga 0g eins og þú last var
málið lagt til hliðar sakit1
sannanakorls. En ég var
stimplaður maður. Flest blað
anna — já j afnvei flestir vin
ir mínir — kölluðu mig morð
ingja!
Pabbi studdi mig, ekki að
eins peningalega séð heldur
og með trausti sínu og trú á
sakleysi mínu. Þegar ég var
látinn laus fór ég heim til
Provence og reyndi að hjálpa
honum við húskapinn. En
hann neyddist til að selja
landareign sína, hlut fyrir
hlut til að greiða skattana.
Svo dó hann og ég hélzt ekki
lengur við í Frakklandi. Ég
var orðinn þreyttur á að vera
Pierre Mendés, sá, sem fólk
ið benti á á götum úti og tal-
aði u;m. Svo ég fór hingað til
að hefja nýtt líf og gleyma
því gamla. Og þetta er allt
og sumt. Heldur þú að ég
hafi myrt hana Julie, meðan
ég vissi ekki hvað ég gerði
var viti mínu fjær af
drykkju? Heldur þú að ég
hafi gert þáð?“ Rödd hans var
niðurbæld og þrungin sorg.
„Nei. Peter það hefur þú
ekki gert. Þú ert ekki þann-
ig. Þú gætir aldrei drepið
neinn hvorki ófullur eða full
ur. Það sver ég þér“.
5ö
tPtfSTJúU, Auí'Jc
v ixMUiuJUaa' 6
Í775ý
30
Hafnarfjörður og nágrenni
Skrifstofa vor í Hafnarfirði
er flutt að Strandgötu 25.
Umboðið í Hafnarfirði. — Sími 50326.
Ollulélagið Skeljungur ht
Pípulagningarmenn
Viljum ráða nokkra pípulagnilngasveina eða
menn vana pípukignum. — Sími 32186.
Alþýðublaðið — 16. júlí 1961 \\