Alþýðublaðið - 03.06.1962, Síða 8

ÞAÐ mun hafa veriS Sigurjón
Á. Ólafsson, hinn kunni forystu-
maður í málefnum ísienzkra sjó-
manna. sem fyrstur orðaði þá hug
mynd, að sjómannasamtökin beittu
sér fyrir byggingu heimilis fyrir
sjómenn þá er væru hvíldar og
góðrar aðhiynningar þurfi að loknu
erfifu ævistarfi og ættu ekki í
heimahús að venda af ýmsum á-
stæðum
Sjómannadagsráð tók hugmynd
Siguríóns upp á sína arma og ár-
ið 1953 hófst bv2ging fyrrnefnds
heimilis í Laugarási.
Upphaflega var það afrakstur sjó
mannadagsins, sem notaður var
tíl framkvæmdanna, auk þess gáfu
ýmsir áhugaménn fá til þeirra o?
verkinu miðaði vel áfram
í júní 1957 tók svo heimilið til
starfa og hlaut nafnið Dvalarheim
ili aldraðra sjómanna. Þegar rekst
ur þess hófst var rúm fyrir 60—
70 manns á heimilinu til dvalar.
Fljótlega kom þó í Ijós, að betur
mátti ef duga skyldi. Var þá leit-
að ýmissa ráða, unz vandi heim-
iíisins feystist með þeirri ákvörð-
un ríkisvaldsins að leyfa Dvalar
heimilinu að reka sitt eigið happ
drætti, er þegar naut mikilla vin
sælda og befur ágóði þess happ-
drættis runnið til reksturs og á-
framhaldandi byggingarfram-
kvæmda í Laugarási.
Nú sem stendur dvelja nálægt
130 manns í heímllinu, sjómenn og
konur sjómanna, svo sem ákveð-
ið er í stofnskrá heimilisins, en
vonir standa til þess, að í þess-
um mánuði verði unnt að taka í
notkun enn einn áfanga bygging-
arframkvæmda heimilisins og get
ur það há tekið við 65 sjómönn-
um til viðbótar.
Siómannadagsráð sér um rekst
ur heimilisins, en framkvæmda-
st’óri hess hefur verið frá upp-
hafi: Sigurjón Einarsson, skip-
stióri.
Hér er gott að vera
Það var glampandi sólskin og
dálítil kæla af vestri, er við geng
um upp tröppurnar að Dvalar-
heimili aldraðra sjómanna.
Við bjuggumst við bví að sjá
fjölda vistmanna sitja utan dyra
og njóta góðviðrisins, en engan
mann var að sjá, fyrr en við kom
um upp á pallinn framan við að-
aldyrnar, þá sáum við mann á
gangi á svölunum á vinstri hönd.
Eggert Jónsson
Ljósmyndarinn tók upp tæki sín
og við nálguðumst manninn og
buðum góðan dag.
— Góðan dag, sagði hann. Það
er fallegt útsýni hérna, finnst
ykkur það ekki?
Við samsinntum því af heilum
hug.
— Já, það er fallegt hérna
elskurnar mínar, sagði hann og
kinkaði kolli.
— Ert þú vistmaður hérna?
— Jú, jú, það held ég nú.
— Hefðir þú nokkuð á móti
því, að við tækjum af þér mynd?
— Nei, nei, ekki sé ég neitt
athugavert við það. Hverjir eruð
þið annars, elskurnar mínar?
Það var von, að hann spyrði
og við sögðum til okkar
— og viljið fá mynd, hvað á
það nú að verða hjá ykkur?
Enn útskýrðum við og hann
Blaðamaður og ljósmyndari frá Alþýðubljað-
inu brugðu sér fyrir skömmu inn í Dvalarheim-
ili og lituðust þar um skamma stund með góðfús
lega veittu leyfi húsráðanda og vistmanna.
Árangur þeirrar ferðar er í myndum og lausu
máli hér á opnunni.
bauðst til að stilla sér upp þar
sem við vildum.
— Ætli sé ekki þezt, að við
röbbum eitthvað saman meðan
ljósmyndarinn smellir af, sagði
ég — honum finnst það víst
betra.
— Á ég að taka ofan hattinn,
sagði hann og hló.
— Hvað ég heiti, ég heiti Egg
ert Jónsson, fæddur í Húnavatns
sýslu árið 1887.
— Og auðvitað verið sjómaður
allt þitt líf?
— Ja, nokkuð lengi, elskan
mín. Ég var vélamaður á mótor-
skipum í 34 ár.
— Alltaf vélamaður?
— Já, já. Ég var lengi á Skapt-
fellingi, þeir áttu hann Skapt-
fellingar, en svo keypti Helgi
Benediktsson í Vestmannaeyjum
hann og gerði hann út. Það má
eiginlega segja, að ég hafi fylgt
með í kaupunum — ég fylgdi
bátnum, elskan mín, ég fylgdi
bátnum og var á honum áfram.
— Var hann ekki notaður til
flutninga milli landa í stríðinu?
— Ég held nú það, við sigldum
á honum árin 1941-1942
— Og lentuð í hættum af
stríðsvöldum, eða hvað?
— Nei, ekki var það nú, en við
sáum einu sinni afleiðingar
stríðsins. Það var, þegar við mætt
um honum „Fróða“. Hann var
þá á útleið eins og við, en snéri
við. Það hafði kafbátur skotið á
hann og sært bæði skipstjórann
og stýrimanninn og auk þess mö-
brotið loftskeytatækin. Við tók
um að okkur að láta vita til lands
hvernig komið var og það var
farið af stað til að leita, en leitar
skipin fundu hann ekki, og þegar
hann kom til hafnar sjálfur, þá
var það orðið of seint, þeir dóu
báðir bræðurnir, stýrimaðurinn
og skipstjórinn, þannig fór það nú
elskan mín.
— Og nú ert þú kominn í höfn?
— Já, það má segja það, það
held ég nú.
— Hvernig kanntu við þig hér?
— Ég kann vel við mig, hér er
ró og næði og maður þarf ekki
að hafa úhyggjur af ókomnum
tímá.
Ljósmyndarinn hafði ’.okið sínu
verki og ég tók í höndina á EggaH
— Blessaður elskan mín, sagði
hann og veifaði.
Jóhann Jónsson.
Hjá Kveldúlti
Við hittum forstjórann að máli
og báðum leyfis til að fá að taka
nokkrar myndir til að sýna hvern
ig- vistmennirnir byggju. Hann
tók því vel og fylgdi okkur inn
ganginn. í fyrsta herberginu, sem
við komum að, var enginn inni, en
herbergið mjög snoturt og vel um
gengið. í næsta herbergi var held
ur enginn heima, en umgengni
og útlit mjög gott sem fyrr.
Og ert hérna um stundarsak
ser
— Já, ég er að ná mér eftir
heilablóðfall. og
Inni á vistlegum göngum hússin
rabba saman.
I þriðja herberginu sáum við
fætur á manni þegar við komuin
í dyrnar, hann lá á legubekk, en
reis upp er við gengum inn og
tók því Ijúflega, að við fengjum
Ieyfi til að ljósmynda herbergi
hans og liann sjálfan.
Hann kvaðst heita Jóhann Jóns
son og vera hér vistmaður um
stundarsakir.
— Gamall sjómaður auðvitað?
— Jú, jú, — ég hef unnið hjá
Kveldúlfi í tæp fjörutíu ár. Jó-
hann sagði þetta með þeim mál-
hreim, að auðfundið var, að hann
var stoltur af því. Enda ekki að
furða, það er sæmd hverjum
manni, að hafa haldið slíkri
tryggð við útgerð sína.
— Hvað starfaðir þú hjá Kveld
úlfi?
— Ég var vélamaður, síðast
fyrsti vélstjóri á Agli Skallagríms
syni.
,8 3. júní 1962 - ALÞYÐUBLAÐIÐ
i