Alþýðublaðið - 03.06.1962, Síða 9

jómannaheimilið í Laugarási er glæsileg
ygging og vel staðsett. A sólskinsdögum
eta vistmennirnir setið utan dyra og
orft yfir borgina, höfnina og hafib
- Hvað ertu búinn að vera hér
gi?
- Ég er búinn að vera hér í
i og hálft ár, áður var ég búinn
liggja tvö og hálft ár heima.
- Varstu á sjónum þegar þetta
n fyrir?
- Nei, ég var nýkominn úr
ðitúr frá Þýzkalandi. Við
inin fórum til kunningjafólks
; kvöldið og vorum komin aft
heim.
2g settist í stól inni í stofu, en
i fór að búa um rúmið. Þegar
i kom inn aftur, lá ég bara
indauður á gólfinu.
- Þú segir steindauður, ekki
'ðu það með þér núna, að þú
t dauður eða hafir verið það.
- Ég get ekki kallað það annað
lá og gat mér enga björg
tt í tvo daga, ég var alveg eins
dauður.
- Og líkar vel vistin hérna,
i hvað?
- Ég hefði aldrei getað náð
r svona vel annars staðar en
ma. Hér er allt gert fyrir mann
n hægt er.
/ið kvöddum Jóhann Jónsson
óskuðum honum góðs bata.
s sitja gömlu mennirnir og
Oddur Magnússon
Ég hafði gaiíian af þessu og
bað leyfis að fá að setjast hjá
þeim, rétt sem snöggvast. Það
var kunningi Eggerts, sem varð
fyrir svörum og sagði, að það
væri mér víst heimilt, nógir Væru
stólarnir.
— Ertu ekki vistmaður hérna,
spurði ég.
— Svo á það nú að heita, sagði
hann og kímdi. Hann var hættur
að snúa sér undan, en ég hafði
það á tilfinningunni, að honum
væri þó ekki um of um mig gefið.
— Ég er frá Alþýðublaðinu,
sagði ég. Værir þú ekki til með
að lofa mér að spjalla við þig fá
ein orð. Ég þorði ekki fyrir mitt -
litla líf að minnast á ljósmynd,
að svo komnu máli og ljósmyndar
inn gufaði upp sem snöggvast.
— Ja, það er nú eftir því hvað
Eyðist fljótt féð
Eggert vinur okkar sat við borð
frammi í gangi, þegar við komum
frá Jóhanni. Við hlið hans sat
gamall maður, grannur og kvik-
legur, og mér fannst eins og hann
vildi helzt snúa sér undan, þegar
ég gekk til Eggerts og hann heils-
aði mér.
þú átt við með því að lofa þér
að tala við mig nokkur orð, sagði
hann, en kímdi ^amt og það voru
brosviprur í augnakrókunum.
Ég sagði honum frá því hvers
vegna ég væri á flækingi um
Dvalarheimilið og hann sagði, að
það væri svo sem í lagi.
— Bara örfá orð, sagði ég.
— Maður lætur nú ekki fara
að hafa neitt eftir sér, án þess
að vita hvað stendur eiginlega íil
og hvernig á að nota það, sagði
hann.
— Mjög skiljanlegt, sagði ég.
Ertu Reykvíkingur?
— Já, ég held það nú. Ég er
fæddur í Tobbuhúsi við Skóla-
vörðustíg 23. júlí 1881.
— Fyrirgefðu, ég var víst aldrei
búinn að spyrja þig að nafni.
Hann kímdi enn. Já, það er mér
sagt, að þar sé ég fæddur. Hún
bjó þar ljósmóðirin, hún Þorbjörg
Svendsen, þú hlýtur að hafa heyrt
talað um hana.
Ég gat viðukennt það með
góðri samvizku.
— Já, það var þetta með nafnið
— Ég er nú búinn að vera
hérna á fjórða ár.
— Hvað heitirðu með leyfi að
spyrja?
Hann hló, — Oddur Magnússon
heiti ég.
— Mætti ég ekki fá af þér
mynd?
— Jú, það ætti að vera í lagi.
Hann leit í kringum sig eftir ljós
myndaranum, og í sama bili birt
ist hann bak við stól hans,
— Varstu lengi á sjó, Oddur?
— Já, ég var á mótorbátum
allt í kringum land, eiukum þó
við Austurland.
— Ertu ánægður með veruna
hér?
Það sljákkaði verulega í honum
— Sæmilega, það má auðvitað að
öllu finna.
— Hvað seturðu helzt fyrir þig?
— Mér finnst þetta dýrt, það
er svo skolli dýrt. Ég er ekki sá
eini, sem finnst það, ég er eiki
einu sinni einn af átján, það
máttu ekki halda. Starfsfólkið er
ágætt og öll aðbúð, en það er
slæmt, þegar maður sér fram á
það að framfærsluféð gengur
fljótt til þurrðar.
Hann hafði ekki litið upp með
an hann sagði þetta, en þegar
hann leit upp var bros í augna-
krókunum og einhvern veginn
hafði maður það á tilfinningunni,
að hann ætti enn eftir nóga lífs-
gleði, þó að féð þryti óðum.
Við sjó og í sveit
I sólinni úti undir vegg sat gam
all maður á bckk og annar gamall
maður kom fyrir hornið á húsinu
með bréfpoka í hendi. Hann studd
ist við staf og gaf frá sér annarleg
hljóð.
Ég var ekki alveg viss, hvernig
ég ætti að taka þessu, en svo sá
ég endurnar tvær, sem spígspor-
uðu skammt frá honum og hann
kallaði á þær með rödd, sem
líktist til muna þeirra eigin. Ljós
myndarinn læddist nær þeim og
reyndi að gefa frá sér samskonar
hljóð meðan hann mundaði
myndavélina, og svo fór, að hann
sigraði í bili. Endurnar gengu í
átt til hans og virtu fyrir sér
þessa skrítnu skepnu hlaðna alls
konar bjánalegum lilutum. Þegar
þær voru rétt komnar til hans
snéru þær í hann afturhlutanum
og gengu sömu leið til baka. Hró
bjartur Hannesson hafði yfir-
höndina.
Já, hann sagðist heita Hróbjart
ur Hannesson og viðurkenndi að
það væri fremur óvenjulegt nafn.
Framli. á 13. síðu
Hróbjartur Hannesson
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 3. juní 1962 9