Alþýðublaðið - 25.08.1962, Qupperneq 15

Nevillé Shute
„Eða heldurðu að það komi þang
að nýr yfirmaður?"
„Ifann er víst afskaplega lærð
ur“, sagði hún. „Hann hefur
bæði verið í Ameríku og Aust
urríki".
Nú vorum við komin alllangt
frá flugskýlinu. Ég stoppaðí og-
tók í hönd hennar. „Við skulum
ekki vera að hafa áhyggjur út af
þessu“, sagði ég. „Nú er þetta
allt komið í gangog við bið-
um bara eftir að málið komi fyr-
ir rétt“.
. „Ég veit það“, sagði hún. ,Það
var dálítið erfitt að heimsækja
Derek í morgun".
„Var það vegna dr. Somers?“
„Nei, Derek var eitthvað í
slæmu skapi“. Hún 'þagnaði að
eins. „Hann tók þessu öllu svo
vel áður en við fórum til Frakk
lands“.
Ég gat ekkert gert til að láta
henni líða betur nema fullvissa
hana um að ég elskaði hana. Við
gengum síðan til baka og ég tók
vélina út fyrir hana og hún fór
og flaug í svo sem klukkutíma,
en gætti þess að fara aldrei nema
stutt „úr augsýn“. Þegar hún
lenti var hún rjóð í kinnum og
glaðleg á svip. „Það var alveg
dásamlegt þarna uppi“, sagði
hún. „Eins og í öðrum heimi“.
„Áhyggjurnar roknar burt?“,
spurði ég.
„Út í veður og vind“, sagði
hún.
Það var ekki -auðvelt fyrir hana
að heimsækja Derek næstu vik
urnar.
■ Hún talaði ekki mikið við mig
um Derek, og ég reyndi ekki að
fá hana til þess. Derek virtist
vera orðinn afundinn Við hana.
Hún átti orðið erfitt að halda
uppi samræðum við hann þær 40
minútur, sem heimsóknartím-
inn varði „Ég er viss um að þetta
verður allt auðveldara, þegar
skilnaðurinn er um garð geng-
inn“, sagði hún. Þegar hún kom
úr heimsóknunum kom hún oft-
ast út á flugvöll, og flaug stutta
fetund, það virtist róa hana mik
ið.
Svo var það einn morgun í júlí
að hún hringdi til mín og spurði
hvort við gætum ekki hittst til
að tala saman. Hvort við gæt-
um ekki farið eitthvað um eftir
miðdaginn.
Ég hugsaði mig um í snatri.
„Eg þarf að kenna klukkan þrjú
og aftur klukkan fjögur. Eftir
þann tíma get ég hitt þig hvar
sem er“.
„Getum við ekki hittst í Hudd
lestone, eins og einu sinni“, sagði
hún.
„Ágætt“, sagði ég. „Ég get ver
ið kominn þangað klukkan hálf
fimm. Er þetta nokkuð alvar-
legt?“
„Dálítið", sagði hún. „Ég skal
segja þér það þegar við hitt-
umát“.
Þegar ég kom akandi eftir
þorpsgötunni dálítið á eftir á-
ætlun, beið hún.eftir mér. Dá-
lítið föl og áhyggjufull á svip.
Ég bað hana afsökunar á því
að koma of seint. „Þetta er allt
í lagi“, sagði hún. „Við skulum
koma inn í skóginn". Við skild-
um bílinn eftir, og gengum inn
í skóginn. Þegar við vorum kom
in í hvarf tók ég í hönd hennar
og spurði: „Hvað amar að
„Brenda?"
Hún sneri sér að mér. „Það
eru þrjú vandamál", sagði hún.
„Það fyrsta er, að Derek ætlar
að draga skilnaðarbeiðni sína til
baka“.
„Það er slæmt“, sagði ég hljóð
lega. Hún var með bréf frá lög-
fræðingi sínum. Það kenndi sam
úðar í því, en það var ekki um
að villast. Hún sýndi mér það og
ég las það vandlega. Það lék
ekki á tveim tungum.
„Hvað er á bak við þetfg?"
spurði ég.
„Dr. Somers", sagði hún.
„Dr. Somers?“
Hún kinkaði kolli. „Ég fór til
hans í morgun. Þar kemur ann
að vandamálið til sögunnar. Ég
spurði hann hvort hann vissi eitt
hvað um þessa hugarfarsbreyt-
ingu Dereks. Hann sagði að sín
um dómi ætti læknir ekki að
reyna að hafa áhrif á skoðanir
sjúklinga sinna í hjúskaparmál
um. Hann sagðist hafa aðrar
skoðanir á þessum hlutum en
fyrirrennari sinn — dr. Bedde
ley. Hann sagðist álita að Derek
væri það heilbrigður, að hann
gæti tekið svona ákvarðanir al
veg upp á eigin spýtur. Svo fór
hann að tala um Derek. Hann
sagði, að þá níu mánuði, sem
hann hefði fylgst með honum
hefði hann ekki séð hjá honum
nein einkenni þess, sem vana-
lega er kallað geðveiki. Hann
hefði stundum íengið skapillsku-
köst. En það væri ekki nema
eðlilegt, hann væri skapstór og
þetta væri bara afleiðing af inni
lokuninni".
Ég starði á hana. „Þýðir þetta
þá að ekkert sé að honum?“
„Hann vildi eiginlega meina
það“.
„En hvað um málið sem liöfð
að var gegri honum?“.
Hún kinkaði kolli. ,,Ég veit
um það. Ég spurði hann meira
að segja uu það. Hanr, sagði að
það væru tvenns konar menn
sem gcröu svoleiðis lagað. Arin-
Churchill kominn heim
Eins og kunnugt er hefur Sir Winston Churchill
legið á sjúkrahúsi að undanförnu en um margra ára
bil hefur hann átt við vanheilsu að stríða eins og naumast er að undra um svo gamlan mann. En
enn er hann stiginn upp af sjúkrabeðinu og kominn heim. Myndin var teþin við þá heimkomu.

ars vegar glæpamenn og hins
vegar geðsjúklingar. Hann sagð
ist ætla að hafa Derke dálítið
lengur þarna, en bráðlega væri
kominn tími til að endurskoða
s j álfræðissviptinguna".
Ég þrýsti hönd hennar. „Þeir
ætla sem sagt að sleppa honum
út“.
Hún kirikaði kolli. „Það var
einmitt það sem hann átti við.
Ég held að hann sé búinn að
koma þessari hugmynd inn hjá
Kerek, og það sé þess vegna,
sem hann er hættur við skilnað
inn“.
Þetta var ekki gott, hvernig,
sem á það var litið. Ég.get séð
þetta frá sjónarhóli læknisins.
Síðan ég kynntist Brendu hafði
ég lagt eyru við því sem sagt
var um Derek. Ég vissi að fjöl-
skylda hans hafði lagt mikið á
sig til þess að hann slyppi við
að fara í fangelsi. Ég hafði heyrt
hvað lögfræðingurinn ,sem varði
hann hafði fengið fyrir ómakið.
Ég gat vel skilið sjónarmið lækn
isins. Hann vildi ekki hafa glæpa
menn á hælinu, jafnvel þótt þeir
væru það ríkir að þeir gætu
sloppið við að fara í fangelsi.
„Hvað er það þriðja?“ spurði
ég.
Hún horfði á mig rugluð á svip
svo brosti hún og fór að gráta.
Ég tók hana í faðm minn og
leyfði henni að gráta. Þegar ekk
inn minnkaði sagði ég. „Það get
ur verið, að við hefðum ekki átt
að gera þetta. Við ætluðum að
eignast börn, og nú virðist eitt
vcra á leiðinni. Það mundi að
vísu gera þetta dálítið erfiðara
til að byrja með. En það lagast
allt með tímanum". Ég þurrkaði
henni um augun með vasaklútn
um minum.
„Dálítið erfiðara", sagði hún.
„Það er víst ekki ofmælt".
„Nú vinnum við að þessu í sam
einingu“, sagði ég. „Bæði tvö,
því nú er þetta að komast á al-
varlegt stig.“ Ég þagnaði aðeins
við. „Fyrst af öllu held ég að
við ættum að tala við móður
þína“.
Hún þurrkaði sér með vasa-
klútnum. „Hún hefur ekki hug
mynd um þetta enn þá“.
„Veit hún hvað dr. Somers
segir um Derek?“. ••
Hún kinkaði kolli. „Hún veit
um það og skilnaðinn".
„Viltu leyfa mér að segja
henni frá okkur og barninu?"
Hún starði á mig. „Vilt þú gera
það?“
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 25. ágúst 1962 15