Alþýðublaðið - 20.02.1963, Blaðsíða 12

ÖEE,MI&& BUNE
MUST HAVE chanoep!
-I HAEPLY EXPECTEP
HEtZTO EVEN'LÉT -
m USETHE PHON5'
&RING
INSIP£
IT'& THE COLOKIEL
FPOM THE MI5S-
My SISTEE AND X.l
FOUNP THI& MAN *
STOPPEP BESIPETOE
. EOAP,TOO 5IC/C TO
> —i DE.IVE...
MiSS BUNE, X
WANT TO PUONE
POC WINNERLY.
k Hloimes fyrir úngliiigá
Etfir A. Conan
hvítan miða upp úr vestisvasa
sínum. „Sjáið um, að strákur-
inn fái jhetta í kvöld ogr Jiá skul-
uð þér fá fallegasta kjól, sem
hægt er að fá.”
„Hún var hrædd, vegrna þess
hve alvarlc-gur hann var ogr
hljóp fram hjá honum að grluggr
anum, sem hún var vön að rétta
matinn inn um. Glugginn var
opinn og Hunter sat við lítið
borð fyrir innan hann. Hún var
byrjuð að segja honum, hvað
gerzt hafði, þegar ókunnugri
maðurínn kom að.
„Gott kvöld,” sagði hann og
lcit inn um gluggann, „mig
Iangaði til að tala við þig. Stúlk
an hefur svarið, að á meðan
hann talaði hafi hún tekið eftir
smápappírspoka, sem stóð út úr
hnefa hans.
„Hvert er erindi yðar hér?“
spurði strákurinn.
„hað er erindi, sem gæti fært
þér dálítið í aðra hönd,“ sagði
hlnn. „íríð hafið skráð tvo hesta
í Wesserbikarkeppnina — Sil-
ver Blaze og Bayard. Segðu mér
nú satt, og þú skalt ekki tapa
á því. Er það satt, að með þeim
þunga, sem þeir eiga að bera,
—. geti Bayard gefið hinum hundr-
lað metra forskot í hlaupinu, og
!að eigandinn hafi veðjað á
:;hann?“
i „Svo þú ert einn af'þessum
t helvízkum veðmöngumm;“ hróp
jaðl strákurinn. „Eg skal sýna
j þér hvemig við förum með slíka
íkarla í Kiug’s Pyland.” Hann
■ stökk upp og yfir hesthúsið til
| að losa hundinn. Stúlkan flúði í
, áttina til hússins, en á hlaup-
í unum leit bún til baka og sá, að
j ókunnugi maðurinn hallaöi sér
inn um gluggann. En svo sem
mlnútu seinna, þegar Hunter
kom þjótandi út mcá hundinn,
var hann hvergi sjáaniegur, og
þó að strákurínn hlypi ujnliverf-
is öll húsin, fann hann engin
merki um hann.“
„Augnabiik!" spurði ég. —
„Skildi hestastrákurinn dyrnar
eftir opnar, þegar hann hljóp út
með hundinn?“
„Ágætt, Watson; ágætt!“
muldraöi félagi minn. „Mér virt
ist þetía atriði svo veigamikið,
að ég sendi símskeyti til Dart-
rnoor í gær til að fá upplýsing-
ar um þetta. Strákurinn læsti
dymnum, áður en hann fór frá
þehn. Eg get bætt því við, að
glugginn er ekki nægilega stór
til þcss, að maður komizt inn
um hann.
„Hunter beið þar til hinir
hestastrákarnir komu aftur úr
mEt, og sendi þjálfaranum þá
skilaboð um það, sem gerzt
hafði. Straker varð æstur, er
hann heyrði frásögnina, þó að
hann vlrðist ekki hafa skilið
fullkomlega hina raunverulegu
merkingu hennar. Honum var
samt óljóst órótt, og þegar frú
Strake vaknaði klukkan eitt um
nóttina, sá hún, að hann var
að klæða sig. Við spurningum
hennar gaf hann það svar, að
sér væri órótt út af þessum
hestum og ætlaði að ganga niö-
ur I hesthús til að ganga úr
skúgga um að allt væri í lagi.
Hún bað hann um að vera kyrr-
an, þar eð hún heyrði rigning-
una skella á gluggunum, — en
þrátt fyrir þrábeiðni hennar
fór h'ann í stóra regnkápu og
út úr húsinu.
„Frú Straker vaknaði klukk-
an sjö um morguninn og sá þá,
að maður hennar var ekki kom-
Inn enn. Hún klæddi sig í flýti,
kallaði á vinnustúlkuna - og
lagði af stað út I hesthús. —
Dymar voru' galopnar; inni fyr
ir hékk Huntcr á stólnum í
algjöru dái, bás Silver Blaze
var tómur og þjálfarann var
hvergi að s’á.
Það var hálfbrunnin eldspýta
svo þakin óhreinindum, að hún
virtist fyrst cins og lítil tré-
flís.
„Ég ski! ekki hvernig mér
hefur sézt yfir hana,“ sagði lög-
regluforinginn gremjulegur á
svip.
Hún var ósýnileg, grafin í
moldina. Ég sá hana aðeins af
því að ég var aö leita að henni.“
„Hvað! Bjuggust þér við að
finna hana?“
„Ég taldi það ekki ólíklegt."
Hann tók skóna upp úr pokan-
mn og bar þá við sporin á jörð-
unni. Síðan fór hann upp á
barm dældarinpar og skrelð
þar um meðal burknanna og
runnanna.
„Ég er hræddur um, að ekki
sé um fleiri spor að ræða,“
sagði lögregluforinginn. „Ég
hef skoðað jarðveginn mjög ná-
kvæmlega í nálægt því hundrað
metra í allar áttir.“
„Einmitt það,“ sagði Holmes
og stóð upp. „Ég ætti þá ekki
að gera það aftur, eftir Það
sem þér segið. En mig langar
til að ganga dálítiö um heið-
ina áður en dimmir, svo að ég
þekki umhverfið betur á morg-
uh, og ég held, að ég setji
þessa skeifu í vasann mér til
hamingjuauka.“
Ross ofursti, sem hafði sýnt
nokkur merki óþolinmæði yfir
rólegum og kerfisbundnum
starfsaðferðum félaga míns,
horfði á úr sitt. „Ég ' vildi
gjarna, að þér kæmuð með mér
til baka, lögregluforingi,“ sagði
hann. „Það eru allmörg atriði,
sem mig langar til að leita ráða
hjá yður um, einkum og sér
í lagi, hvort okkur beri ekki
að sýna almenningi þá tillits-
semi að taka nafn hestsins af
listanum um þá hesta, sem taka
þáttt í bikarkeppninni.“
„Alls ekki,“ sagði Holmes
ákveðinn.
Ofurstinn hneigði sig. „Það
gleður mig að hafa heyrt yðar
álit, herra minn,“ sagði hann.
„Þér munið finna okkur í húsi
Strakers sáluga, þegar þér haf-
ið lokið göngu yðar, og þá get-
um við ekið yður til Tavistock.“
Hann snéri til baka ásamt
lögregluforingjanum, en við
Holmes gengum hægt út á heið-
ina. Sólin var að hniga á bak
við Capletonuhesthúsin, og
löng hallandi sléttan frammi
fyrir okkur var með gullnum
lit, sem á stöku stað varð dökk-
rauður,, þar sem kvöldbirtan
féll á fölnaða burkna og lyng.
En fegurð landslagsins hafði
ekki minnstu áhrif á félaga
minn, sem var niðursokkinn í
hugsanir sínar.
„Málið stendur svona, Wat-
son," sagði hann loks. „Við get-
um látið spurninguna um hver
drap Straker sitja á hakanum
um stund og einbeitt okkur að
því að komast að, hvað orðið
hefur af hestinum. Gerum nú
ráð fyrir, að' hann hafi hlaupið
burtu meðan á harmleiknum
stóð eða á eftir, hvert hefði
hann þá farið? Hestar cru mikil
liópdýr. Ef hann hefði verið
einn, hefði eðlislivöt lians sagt
ho'num að fara annað livort
aftur til King’s Pyland cða yfir
til Capleton. Hvers vegná skyldi
hann hlaupa um einn á heið-
inni? Hann hefði vafalaust
sézt nú þegar. Og hvers vegna
skyldu sígaunar stela honum?
Þetta fóík hypjar sig alltaf,
ef það heyrir um einhver vand-
ræði, því a'ð það vill ekki eiga
lögregluna yfir höfði sér. Það
hefur enga von um að geta selt
slíkan hest. Það mundi hætta
mjög miklu og ekki. vinna neitt
með því að taka hann. Það er
áreiðanlega alveg ljóst.“
MOGÚ
«
SPIB
JÚC2
imasam
— Fröken Rune, ég þarf að fá að
hringja í Winnerly lækni.
— Systir mín og ég fundum veikan
mann á veginum, sem var of sjúkur til að
geta ekið.
— Það er ofurstinn . frá eldflaugna-
stöðinni.
— KOMIÐ ÞIÐ INN MEÐ HANN.
— Sú hefur breytzt, ég bjóst varlá
við, .að, ég gæti fengið að hringja.
12 20- febrúar 1963 - alþýðublaðið
I