Alþýðublaðið - 16.03.1963, Blaðsíða 15

Leyndardómsfull
skáldsaga eftir
Hugh Pentecost
sig um, að hann væri morðingi?
Hvernig gat hann verið svo klók
ur að notfæra sér þá blekkingu
í heil sex ár? Hatrið að baki
þessu var næsíum ótrúlegt, því
að ekki virtist. um neinn ávinn-
ing að ræða. Ef það hatur bryt-
ist fram í slíku ástandi, sem nú
ríkti, þá mundu þau komast að
raun um, að þaii stæðu frammi
fyrir mikltt hættulegri mann-
eskju en Mark.
Þeir voru komnir að þrepun-
um upp á veröndiua. Dr. Smith
liafði staðnæmzt þar í gær og
séð andlit gsegjast á sig út um
gluggana. Þaö voru engin and-
lit í gluggunum í dag, en hann
gluggarúðum sem glitruðu í síð
gluggarúðum, sem litruðu í síð-
degissólinni. í>au voru þar öll
sömun og biðu spennt eftir komu
Marks. Morðinginn mundi hafa
gengið úr skugga um, að gildran
mundi vera árangursrík. Morðing
inn hafði sín vandamál. Mark
var hættulegur — en Dr. Smith
var líka hættulegur. Dr. Smith,
sem var að grafa niður í klett
endurminninganna, kynni þá og
þegar aö liitta á guiiæðina. Þess
vegna var það, sem þau liöfðu
ekki beðiö. Dr. Smith velti því
fyrir Sér, hvort nokkurt þeirra
hefði sérstafelega hvatt til þess
að biða ekki? Hnnn gat ímynd-
að sér/ að morðiugínri hefði bent
á, að a'ðferðir læknisj.ns tekju
langan tíma og: engin trygging
væri fyrir því, að þa r bæru ar
angur. Giidran var tilbúin. Hvers
vegna að bíða? Var cinhver leið
til að hafa upp á þeim þeirra,
sem hlaut að hafa ýtt á eins fast
og liann gat og eins fínlega og
liann gat?

Þeir voru nú komnir upp á
veröndina.
,,Opnið dyrnar”, sagði Mark,
„Farið inn á undan mér.“
George kom að dyrunum.
Hendur hans skulfu svo, að hann
virtist ekki geta náð taki á þeim.
Dr. Smith ýtti honum til hliðar
og opnaði dyrnar, Hann gekk inn
í setustofuna. Þau voru þar 811,
nema Paul og Laureen. Það var
eins og í gær. Fern var hálfsof
andi í hægindastólnum sínum.
Hin í meira eða minna ónáttúru
lega eðlilegum stellingum. En
það var tilgangur hér í dag. í
gær höfðu þau beðið, velt því
fyrir sér hver næsti leikurinn
yrði. í dag ákváðu þau leikina.
Jeff gekk fram. „Það var gott
að þú komst strax, Mark“, sagði
hann. „Paul líður heldur illa,“
„Hvar er hann?“ spurði Mark.
„Hvers vegna er hann ekki hér?“
Hann stóð með bakið upp að
veggnum hjá dyrunum.
„Hann er í svefnherberginu
hérna niðri“, sagði Jeff. „Það
er ekki hægt að lireyfa hann,
Mark. Læknirinn er búinn að
binda upp á honum fæturna til
að koma í veg fyrir, að þeir — að
þeir —“
„Grói vitlaust saman“, sagöi
George hraðmæltur.
„Hann segist vita sannleikann,
Mark“, sagði Jeff. „Hann seg-
ist geta sannað það. En hann
hefur neitað að tala við npkk-
urn um þa'ð nema þig.“
Mark leit um herbergið. Dr.
Smitli skynjaði veikar grun-
semdir hjá honum.
„Hvar er Laureen?" spurði
Mark.
„Hún situr hjá Paul“, sagði
Jeff. „Ég held að það væri vit-
urlcgt að fara til iians eins .fljótt
og hægt er, Mark.“ Hann vætti
varimar. „Hann — hann missir
alltaf meðvitund við og við“.
Yglibrúnin ú Dr. Smith dýpk-
aði. Flýttu þér Mark, flýttp, þér!
Gefðu þér ekki tíma til að iiugsa.
Gefðu þér eklci tíma til að kanna
málið. Sérhvert, barn ætti að
geta séð í gegnum þennan á-
kafa.
Mark hikaði. Augu hans litu
snöggt að ganginum, sem lá til
svefnherbergisins niðri, síðan
aftur til fólksins.
„Þið komið öll með mér“,
sagði hann. ■
„Hvað sem þú segir, Mark“,
sagði Jeff. „Við hljótum 811 að
verða að vita á endanum, hvað
hann segir þér.“
„Þið farið öll inn ganginn á
undan mér og inn í herbergið
Strax“.
„Allt í lagi“,‘sagði Jeff. Hann
sneri sér við og gaf honum
merki. Hann studdi Fern á fæt-
ur. Þau voru seinust. Fern var
óstryk á fótunum.
Læknirinn stanzaði í dyrunum
að herbergi Pauls. Hann starði
á fætur Pauls, sem haldið var
uppi með langri snúru. Paul var
græn-hvítur í framan og löðr-
andi af svita. LaOrcen sat hjá
honum og kreppti hendurnar í
keltu sinni. Hún beit á rjóða
vörina.
Dr. Smith sá snúruna, sem lá
skáhallt frá loftinu yfir dyrun-
um að höfðalagi Páuls. Þetta-var
sniðugt. Hann skildi, að þetta
fólkna fyrirkomulag með fæt-
urna var gert til að leyna
þeirri snúru.
Þau voru öll búin að troða
sér inn í herbergið, nema Mark,
sem stóð fyrir utan dyrnar og
horfði á þau. Það var enginn efi
á ársauka Pauls. Mark leit laus
lega á snúrurnar.
„Þú verður að koma inn fyr-
ir, Mark“, sagði Jeff rólega.
„Paul getur ekki talað hátt leng
ur. Þú getur haft okkur í skot-
máli, þó að þú sért hjá rúminu,
ef þú hefur áhyggjur út af því”.
Mark starði á Laureen. Það
var nýr sársauki í augum hans.
Nú, þegar allt var ofseint, vissi
hann, að hann hefði ekki þurft
að missa hana fyrir sex árum.
„Allt í lagi“, sagði Mark hásrí
röddu. „Farið öll þarna yfir aö
veggnum. Þú líka, Laureen."
Dr. Smith, lágvaxinn, grár og
hlutlaus, hreyfði sig ekki. Hann
dró djúþt andann. „Ég mundi
ekki koma inn um dyrnar, ef ég
væri þú, Mark“, sagði hann.
„Paul heldur í endann á þess-
ari snúru. „Hann benti á hall-
andi snúruna. „Þegar hann slepp
ir henni, fellur mikill þungi á
höfðuðið á þér — og þar með
er draumurinn búinn.“
Þögnin var eins og krampa-
teygjur. Svo sprakk hún í' sker
andi ópi George.
„Morðingi"!
Paul Rudd barðist við að lyfta
sér .upp á olnbogana. „Guð minn
góður, læknir, af hverju?“
Svo féll hann aftur niður á
koddann. Snúran rann úr fingr
um hans og straubor'ðið féll nið
ur rne'ö miklu brambolti, og járn
in og katlarnir dreifðust um allí.
Aniiar katlanna snerist í hringi,
eihs og feitur taktmælir.
V,-
„Rétt áðan hafði hann tæki-
fi,-ri t.il að ná byssunni!“ veinaði
ríeorge Lueas. „Plann sleppti
því, og nú — nú —“
Taug kinntist til að kinninni
á Jeff er hann tók skref í áttina
til læknisins. Hann var mgð hnef
ana á lofti. Það var Mark, sem
stöö ’aði hann.
„Vertu kvrr þar sem þú varst,
Jeff‘.‘, sagði hann. Hann hafði
stigið eitt skref aftur á bak frá
dyrunum og byssan var í skot-
siöðu og og var miðað á hvern
af öðrum.
„Ég sagði ykkur_ það“, sagði
Nicky hörkulega. „Ég sagði ykk
ur, að þetta mánnkerti mundi
kála okkur öllum.“
Grá augu læknisins, björt af
æsingi, horfði fast á Mark. Það
hefði alveg eins getað verið, að
enginn annar væri viðstaddur.
„Hann hefur sviklð okkur!“
hrópaði George. „Hann hefur
gert samning við Mark.“
„Þegiðu George!“ sagði Laur
een. Hún stóð hjá rúminu og
horfði líka á Mark. „Dr. Smith
hafði einhverja ástæðu til þess.
Ef þú gefur honum tækifæri,
býst ég við, að hann segi okkur
hver hún er.“
„Þakka yður fyrir, frú Laeus",
sagði Dr. Smith rólega. „Ég
hafði einmitt ástæðu. Ég held, að
það sé öruggara svona.”
„Öruggari!“ sagði Jeff. „Ör-
uggara! Skilurðu —”
„Já, Jeff, ég skil“, sagði Dr.
Shimth og horfði enn á Mark. ,Síð
asti möguleikinn til að veiða
Mark í gildru er úti. Við eigum
allt undir honum og því, sem
hann ákveður."
„En —”
„Ég vil heldur eiga undir
honum“, sagði læknirinn. „Ég
'varaði ykkur við að hefjast
handa, án þess að ég væri búinn
að gefa merkið. Ég veit ýmis-
legt sem þú veizt ekki, Jeff. Ég
'— Mömmt! þinni dettur ekki í hufr, að við höfum skrúfað
fyrir vatnið hér úti, ogr þá sleppurðu við baðið í kvöld.
vildi heldur veðja á, að Mark
láti okkur ganga héðan út í
heilu lagi, en að eiga nokkuð
undir morðingjanum seinna.”
Hann hikaði. „Mark“
„Já?“ Rödd Marks var lág.
„Það er. hættulegt að leika
guð, Mark. Þa'ð er, a'ð sumu
leyti, það sem ég hef ákveðið
að gera. Ég hef tekið ákvörðun,
sem snertir þig ekki síður en okk
ur hin. Að mínu viti ert þú í
mestri hættunni af okkur öllum,
og ég held, að þú sórt þess virði
að bjarga þér. Ég veit, að ég
hef aðc.'.s einn möguleika — að
ég verð að hafa rétt fyrir mér
í fyrstu tilraun. Viltu leyfa mér
að hugsa málið til enda í þakk
lætisskyni fyrir það, sem ég hef
þegar gert fyrir þig?“
„Hugsa til enda?“
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 16. marz 1963 Jg