Alþýðublaðið - 17.03.1963, Qupperneq 15

„Nokkrar mínútur11, sagöi lækn
irinn. „Tíu minútur — fimmtán
mínútur — klukkutíma? Við höf
um alla hluta dæmisins frammi
fyrir okkur, Mark, þú og ég, við
höfum þá alla. Viltu hjálpa mér
að raða þeim saman?“
„Hvernig?“ spurði Mark hásri
röddu.
„Með því að fylgjast með þvi
að ég fari rétt með“, sagði Dr.
Smith, ,.og með því að hafa byss
una tilbúna, svo að enginn fari
út úr herberginu fyrr en við er
um búnir.“
„Augnablik“, sagði Jeff. „Þú
ert að leika þér að lífi okkar,
læknir. „Höfum við nokkuð að
segja í þessu?“
„Nei,“ sagði Dr. Smith, án þess
að líta við. „Ég aetla að spila á
spilin, eins og þau koma mér
fyrir sjónir: Þið megið lijálpa,
ef þið viljið. Ef mér mistekst,
gerir Mark það, sem honum sýn
ist.“
„En Mark er —“
„Líf Marks er í veði“, sagði
læknirinn. „Hér í þessu herbergi
verndaður með glöðu geði af ykk
ur, er kúgari óg morðingi. Það
er ykkar ósk að fieygja Mark fyr
ir úlfana, en láta morðingjann
sleppa."
„En lögreglan —”
„Lögreglan mundi leika sér að
Mark“, sagði læknirinn. „Morð
inginn mundi að öllum líkindum
sleppa. Svo, einhvern tíma, þeg-
ar eitthvert ykkar kynni af til-
viljun að sjá hlutina í réttu ljósi,
mundi hann taka upp aftur sína
tómunduiðju að drepa. Að iniíiu
viti er þetta meiri áhætta en að
möguleikinn á að komast að
sannleikanum núna strax“.
t '
„En þú hefur okkur ekki
„En þú gefur okkur ekki neitt
val“, sagði Jeff. „Ef þú hefðir
látið okkur i friði, hefðum við
komizt héðan og hið opinbera
löggæzlulið hefði ráðið gát-
una.“
„Kannski", sagði læknirinn.
„Hann er morðingi“, vældi
Qeorge. „Hann vill, að við drep
umst öll til þess að bjarga sjálf
um sér. Hann gerði samning við
Mark. Ég sá hann á bryggjunni
— með byssuna við hliðina á
sér. Hann hefði getað bundið
endi á þetta þá. En hann var bú
inn að semja við Mark —“
„Þegiðu, George“, sagði Laur
een. „Þó að þú hefðir fétt fyrir
þér, er of seint að gráta yfir því
núna.“
„Það verður að falla saman“,
sagði Dr. Smith. „Hver hluti gát
unnar verður að falla saman, af
því að það eru ekki hugsanleg tvö
svör — aðeins eitt. Ef nokkuð
verður afgangs, hefur okkur mis-
tekizt“.
„Hefurðu nokkra hugmynd um
svarið?“ hrópaði Jeff.
í fyrsta skipti sneri læknirinn
sér við til að horfa á Jeff. „Já,
ég veit hver það er“, sagði hann.
„í guðs bændum hver?“ hróp
aði Jeff.
„Ég verð'að byrja að setja gát
una saman frá hinum endanum,
Jeff“, sagði Dr. Smitli. „Ef ég
scgði, „það ert þú“ — þá mundu
hin fara að reyna að rugla öllum
hlutunum til að sanna, að ég
hefði rangt fyrir mér. Ég verð
að byrja yzt og færa mig inn að
miðjunni — og þegar einn hluti
er eftir, þá á hann að passa, og
hann verður með nafni morðingj
ans á“.
„Jæja, en það er ekki ég!“
sagði Jeff.
„Við sjáum til“, sagði Dr.
Smith. „Við sjáum til, Jeff.“
VI.
Þetta yar einkennileg ,mynd.
Einhvern veginn höfðu þau Jeff
og Kay fært sig saman í öðrum
enda herbergisins. Hönd hennar
luktist um hans, svo að hnúarnir
hvítnuðu. Laureen var aftur
setzt í stólinn við rúm Pauls, óg
horfði framhjá öllum á Mark,
sem stóð í dyrargættinni með
byssuna tilbúna. Fern stóð bak
við stól Laureen og hélt um bak
ið á honum. George var eins og
maður, sem býr sig undir dauða
dóm, og hafði snúið bakinu að
öllum og starði út um gluggann
við fótagaflinn. Nicky sat á gólf-
inu innst í herberginu með gleði
laust brot á andlitinu og starði
á byssuna.
í miðju herberginu stóð Dr.
Smith hreyfingarlaus og grá augu
hans horfðu þreytulega út í
fjarskann.
„Það eru sum ykkar“, sagði
hann, „sem hafa orðið fyrir því,
að líf ykkar hefur allt afbakazt
vegna afls, sem þið höfðuð ekki
neina stjórn á. Mark er meðal
þeirra, og ég segi ykkur það
strax, að ef við komumst út úr
þessu án frekari blóðsúthellinga
eða ofbeldis, er möguleiki á, að
þið kunnið að finna einhverja
gleði, sumir drauma ykkar
kunni að rætast. Einn ykkar hef
ur glatað öllum möguleika til
hamingju eða nokkurs lífs yfir-
leitt. Ég er ekki að tala til hans.
Það er einkennilegt, að öll ó-
hamingjan, kvölin og ofbeldið,
sem yfir ykkur hefur dunið, staf
ar frá einum manni, og sá maður
er dáinn“.
Það heyrðist óhljóst mótmæla
hljóð frá Paul Rudd.
„Ég er að tala um Owen Dougl
as dómara“, sagði Dr. Smith, án
þess að snúa sér við. „Sum ykk-
ar sáu hann greinilega, eins og
hann varð. hrokafullan, eigin-
gjarnan og algjörlega miskunn-
arlausan í sjálfshagsmunum sín
um. Öll þessi örlagakeðja var
smíðuð af hroka og skinhelgi
dómarans. Það byrjaði fyrir rúm
lega tíu árum. Sum ykkar hafa
sagt við mig, að þau hefði ekki
skilið, hvað Mark sá við Nicky.
Bæði Nicky og Mark hafa sagt
mér það. Dómarinn var regluleg
ur viðskiptavinur í stofnun í
Riverton, sem verzlaði aðallega
með konur. Kvöld nokkurt, þeg
ar lögreglan hugðist gera þar
rannsókn, varaði Nicky, sem bar
sína eigin hagsmuni fyrir brjósti,
dómarann við og forðaði honum
frá að lenda í hneyksli. Nicky
heimtaði laun fyrir greiðann.
Hann vildi fá að vera með Mark,
umgangast vini Marks. Hann
hafði viðskiptaástæður fyrir
þessu. Dómarinn fór til Marks
og sagði lionum sögu sína. Mark,
sem elskaði föður sinn, tók
— svo sltemt sem honum þótti
Nicky undir sinn verndarvæng
það. Hann verndaði föður sinn
þá og hlét áfram að vernda hann
þannig á meðan hann lifði.
„Af þessum atburði lærði
Dauglas dómari dálitið. Hann
lærði hve mikillar tryggðar
mætti vænta af Mark. Hann
reyndi á það síðar með skelfi-
legum afleiðingum.
Næsti aðalleikarinn á þessu
leiksviöi var Laureen. Dómarinn
hafði haft áhuga á Laureen —
allt frá því að hún var barn hafði
liann litið hana saurugum aug-
um. Kvöld nokkurt gerði dómar
inn hosur sínar grænar fyrir
Laureen á dansleik í klúbbnum.
Laureen sló hann undan undir
og hótaði að valda hneyksli, ef
hann gerði slíkt nokkurn tíma
aftur.“
Það vottaði fyrir viðbjóði í
andliti læknisins. „Af þessu sést
kemur fram maður, sem er svo
viðurstyggllegur, að ég á erfitt
með að gefa nægjanlega góða lýs
ingu á honum. Þessi — þessi svo
kallaði maður ákvað að liefna
sin á Laureen vegna viðbragða
hennar. Hann vissi, að það var
hennar draumur áð verða eigin
kona Marks. Hann hugðist koma
í veg fyrir það, hvað sem það
kostaði. Og hvilíkur kostnaður!
Hann hafði eitt sinn gert Sam
Tumer, afa Kay, greiða. Hann
hafði hilmað yfir eitthvert smá-
vægilegt afbrot Tanners og forð
að honum frá tukthúsi. Hann fór
til Tanners og sagði honum, að
Mark vildi kvænast Kay og tími
væri nú kominn til fyrir Tann-
erfjölskylduna og greiða skuld
sína við hann.
„Og svo, guð hjálpi honum,
fór hann til Marks. Hann þekkti
Mark. Hann vissi hve langt
Mark mundi ganga til að vemda
hann. Hann bjó til sögu handa
Mark. Hann sagði, að Tanner
vissi óþægilegar staðreyndir um
sig! Iíann sagði, að Tanner hót-
aði að ljostra því upp, ef Mark
giftist ekki Kay og hún fengi
sinn hluta af Douglaseignunum.
Dómarinn hefur vafalaust
smurt dramanum þykkt á. Það
væri úti um sig. Hann mundi
eyða ellinni í fangelsi.
Mark sneri baki við öllu, sem
hann óskaði eftir í lí/inu og
gerði þetta“: Rödd læknisins
hafði liækkað af reiði, en varð
nú aftur eðliieg. „Sum ykkar
munu nú skilja hið fræga trúlof
unargildi og hvers vegna hvorki
Jeff né Laureen var gefin nein
aðvörun um það, sem gerast
skyldi það kvöld. Það var eng-
in leið fyrir þau Kay og Mark
að skýra þetta. Hvorugt vissi um
þær þvinganir, sem hitt hafði ver
ið beitt. Og þannig hófst trufl
un á mannslífum og ástum, sem
var algjörlega brjálæðisleg og án
nokkurrar skynsemi. Smáskrít-
legri hefnd var lcomið fram með
gífurlegum kostnaði fyrir aðra.“
„Guð minn góður, ég verð að
fá sjúss!“ sagði Fern.
Enginn skipti sér af henni. '
Læknirinn hélt áfram: „Síðan
kom annað aðalatriðið. Mark og
Kay komu heim úr brúðkaups-
ferðinni og dómarinn ákvað að
halda helgarpartý hér. Þið héld-
uð öll, að það hefði verið gert
af góðvild að hann hefði aðeins
ekki skilið hvert sambandið
hafði verið innan hópsins. Þið
liöfðuð rangt fyrir ykkur. Hann
vissi — vissi það í smáatriðum.
Þessi helgarsamkoma var hreinn
sadismi, sem dómarinn naut í rík
4
t;
um mæli. Það leiddi hins vegar
til harmleiks, og ég á ekki“,
sagði Dr. Smith þurrlega, „við
dauða hans.- Það hefði getað
revnzt blessun að liann dó. En
vegna djöfullegs bragðs forsjón
arinnar skapaði það Mark eitt li£
andi helvíti.-'miklu verra en nokk
uð, sem hann hafði þolað til
þess tíma. Sjáið þið nefnilega 1
til”, og læknirinn horfði hægt ;
í kring um sig, „Mark sá föður
sinn deyja.“
Dr. Smith fann fremur en
heyrði viðbrögðin við þessum
orðum. Hann var nú að koma inn
á svið, sem ekkert þeirra vissi
um. Hann fann hvernig slagæð
hans sjálfs tók að slá hraðar, af
því að liann var aö koma inn á
svið, þar sern hann mundi verða
að geta sér til, og tilgátur hans
urðu að vera mestmegnis réttar,
ella mundi állur málflutningur
hans falla um sjálfan sig. And
litin í hringnum kringum hann
virtust vera nær, vera augljós-
lega spenntari.
Grindavík en
ekki Sandgerði
LANDSBANKI íslands opn-
aði nýtt útibú í Grindavík 14.
þ. m. Þá hefur bankinn sett
á stofn afgreiðslu í Keflavík
í samvinnu við sparisjóðinn
á staðnum. í frétt í blaðinu
í gær um útibúið og af-
greiðsluna, varð sá óskiljan-
legi ruglingur, að í fyrirsögn
inni’ var talað um útibú I
Sandgerði, sem átti auðvitað
að vera Grindavík. Hins veg
ar var i fréttinni sjálfri rétt
farið með nöfnin. Eru við-
komandi beðnir velvirðingar
á þessum mistökum.
— Þið verðið að fyrirgefa að ég stöðva útsendinguna, en
ég er með mikils varðandi fréttir.
ALþÝDUBLAQIÐ - 17. marz 1963 1$