Alþýðublaðið - 23.03.1963, Side 15

Ég hafði vanizt á að fara á
hverju kvöldi á bar Rusty Mac
Cowans. Það var bar, þar sem
var að finna visst andrúmsloft,
og hann snéri út að flóanum, þar
sem spilavítis-slcipin lágu við
akkeri. Rusty hafði skreytt stað
inn þannig, að hann leit út eins
og káeta á skipi með kýraugu i
stað glugga og mikið af látúni,
sem negraþjónninn Sam varð
hálfvitlaus af að þurfa að fága.
Rusty hafði verið yfir-lið-
þjálfi, og hann hai'ði barizt við
Japani. Hann vissi í hverju ég
hafði lent, og hann fékk áhuga á
mér. Hann var ágætis náungi.
Hann var seigur og harður
eins og tekk, en það var ekkert,
sem hann hefði ekki gert fyrir
mig. Þegar hann heyrði, að mig
vantaði vinnu, sagðist hann vera
að hugsa um að kaupa píanó, ef
hann gæti fengið einhvern til að
leika á það, og svo brosti hann
til mín.
Hann hafði hitt rétta mann-
inn. Hið eina, sem ég gat gert
sæmilega vel, var að leika á
píanó. Ég sagði honum að kaupa
píanóið og hann gerði það.
Ég lék á píanóið á barnum
hans frá átta á kvöldin til mið-
nættis fyrir þrjátíu dali á viku.
Mér fannst þetta ágætt. Með
þessum peningum gat ég greitt
fyrir herbergið mitt, sígarettur
og mat. Rusty sá mér fyrir á-
fengi.
Alltaf við og við spurði hann
mig hve miklu lengur ég hefði
í hyggju að vera hjá honum.
Hann sagði, að með mína mcnnt
un ætti ég að vera að gera eitt-
hvað miklu betra en að berja
píanó kvöld eftir kvöld. Ég sagði
lionum, að ef það hentaði mér,
þá kæmi honum ekkert við,
hvað ég gerði. Við og við var
hann svo vanur að spyrja mig
aftur, og þá gaf ég lionum sama
svar.
Nú, þannig var ástandið, þeg-
ar Rima kom inn úr rigningunni.
Þetta er baksviðið. Ég var tutt-
ugu og þriggja ára og engum til
gagns. Þegar hún gekk inn. komu
erfiðleikar fyrir mig gangandi
með henni. Ég vissi það ekki þá,
en það leið ekki á löngu, áður
en ég kæmist að því.
Klukkan rúmlega tíu næsta
morgun æpti frú Millard, sem
rak pensjónatið, er ég bjó á, að
það væri síminn til mín.
Ég var að reyna að skafa af
mér skeggið kringum rispurnar,
sem höfðu bólgnað um nóttina
og litu nú skelfilega út. Ég bölv
aði í hálfum liljóðum og þurk-
r -
aði af mér sápuna.
Ég fór niður þrjá stiga tii
símaklcfans í anddyrinu og tók
upp símatólið.
Það var Hammond liðþjálfi.
„Þér þurfið ekki að koma í rétt
inn í dag, Gordon“, sagði hann.
„Við ætlum ekki að kæra Wilb-
ur fyrir árásina."
Ég varð undrandi.
„Er það ekki?“
„Nei. Þessi silfurlita skjáta er
sannarlega heiR dauðakoss. Hún
er búin að útvega honum tuttugu
ára dóm.“
„Hvað segir þér?“
„Það er staðreynd. Við höfum
samband við lögregluna í New
York. Þeir fögnuðu þeim frétt-
um, að við værunl búnir að ná
honum, eins og móðir fagnar
týndu bami. Þeir hafa nógar
kærur á hann til að dæma hann
í tuttugu ára tukthús."
Ég blístraði.
„Það er enginn smáræðis
tími“.
„Hvað finnst ykkur?" Hann hik
aði. Ég gaí heyrt þyngslalegan og
hægan andardrátt hans. „Hún
vill fá heimilisfang yðar.“
„Vildi hún það? Já, það er
svo sem ekkert leyndarmál. Gáf
uð þér henni það.“
„Nei, þrátt fyrir það, að hún
sagðisí aðeins vilja þakka yður
lífsgjöfina. Hafið mín ráð, Gor-
don, halöið yður burt frá henni.
Ég hef þá hugmynd, að liún muni
vera eitur fyrir hvern mann.“
Mér gramdist þetta. Ég átti
ekki gott. með að taka ráðlegg-
ingum.
„Ég skal dæma um það”, sagði
ég.
„Ég geri ráð fyrir því. Sælir",
og hann lagði símtólið á.
Þá um kvöldið, um níu leytið,
kom Rima inn á barinn. Hún var
í svartri peysu og gráu pilsi.
Svarta peysan fór vel við silfur
leitt hárið.
Barinn var troðfullur. Rusty
hafði svo mikið að gera, að hann
tók ekki eftir henni, þegar hún
kom inn.
Hún settist við borð rétt við
hliðina á mér. Ég var að leika
etýðu eftir Shopin. Það hlustaði
enginn. Ég var að leika til að
skemmta sjálfum mér.
„Halló“, sagði ég. „Hvemig er
handleggurinn?"
„Hann er í lagi. „Hún opnaði
tötralega töskuna og tók upp síg
arettupakka. „Takk fyrir björg-
unina í gær.“
„Hugsaðu ekki um það. Ég hef
alltaf verið hetja. Ég var að leika
alltaf verið hetja.“ Ég tók hend-
urnar af nótnaborðinu og snéri
mér að henni. „Ég veit, að ég lít
liræðilega út, en það stendur ekki
lengi.“
Hún hallaði höfðinu lítillega
út á hlið, er hún starði á mig.
„Það er svo að sjá, sem þú
leggir það í vana þinn að lenda
í vandræðum með andlitið á þér.“
„Rétt er það.“ Ég snéri mér að
píanóinu og byrjaði að spila It
Had To Be You. Það fór illa með
mig, þegar talað var um andlitið
á mér. „Ég heyri sagt að Wilbur
fái tuttugu ár.“
„Far vel Franz," Hún fitjaði
upp á trýnið. „Ég vona, að ég sé
nú alveg laus við hann. Hann
stakk tvo lögregluþjóna í New
York. Hann var heppinn að þeir
skyldu ekki drepast. Hann er
heljarmikill stingari."
„Hann hlýtur að vera það.“
Sam kom og horði spyrjandi
á hana.
„Það er bezt fyrir þig að panta
eitthvað," sagði ég við hana,'
„annars verður þér fleygt út.“
„Er þetta boð?“ spurði hún
og lyfti brúnum til mín.
„Nei, ef þú getur ekki sjálf
keypt ér eittlivað að drekka ætt
ir þú ekki að koma hingað.“
Hún sagði Sam að 'ærn sér
Coke.
„Á meðan við erum að tala
um þetta,“ sagði ég við hana, „þá
hef ég ekki hugsað mér að stofna
til neinna sambanda. Ég hef ekki
efni á þeim.“
Hún liorfði sviplaust.
„Ja, þú ert hreinskilinn, þó
að þú sért nízkur."
„Einmitt. Frank Nízki er nafnið
kelli mín.“
Ég fór að spila Body and Soul.
Síða nég hafði fengið sprengju-
brotið framan í mig, hafði ég
misst áhugann á kvenfólki, eins
og ég liafði misst áhugann á vinnu
Sú hafði verið tíðin. að ég eltist
við stelpur, eins og flestir stú-
dentar, en nú nennti ég því ekki.
Þessir sex mánuðir á spítalanum
liöfðu tæmt mig algiörlega: Ég'
var með öllu kynlaus, og kunni
því vel.
Skyndilega varð ég þess meðvit
andi, að Rima var farinn að raula
með, og eftir nokkrar nótur fann
ég kalt vatn renna um hrygginn
á mér.
Þetta var cnginn venjuleg
rödd. Hún var í hárréttri tón-
hæð, dálítið utan við hljóðfallið,
eins og vera bar, og tær eins og
silfurbjalla. Það var tærleikinn,
sem sló mig eftir að hafa hlustað
svo lengi á hásar söngskjóður,
em veina til manns af plötum.
Ég hélt áfram að spila og hlust-
aði á hana. Hún snarstanzaði, þeg
ar Sam kom með kókið. Þegar
hann var farinn, snéri ég mér að
henni og starði á hana.
„Hver kenndi þér að syngja
svona?“
„Syngja? Nú, enginn. Kallarðu
þetta að syngja?"
„Já, ég kalla þetta að syngja.
Hvernig hljómar þú þegar þú
opnar kokið?“
„Áttu við þegar ég syng hátt?“
„Það er að, sem ég á við.“
Hún hleypti í axlirnar.
„Ég get sungið hátt.“
„Syngdu þá hátt. Body and
Soul. Eins hátt og þig lystir.“
Það virtist koma á hana.
„Mér verður fleygt út.“
„Syng þú bara hátt. Ég skal
passa upp á það, ef eitthvað er í
röddina varið. Ef svo er ekki, þá
er mér sama, þó að þér sé fleygt
út.“
Ég byrjaði að leika.
Ég hafði sagt henni að syngja
hátt, en ég hrökk við, er ég heyrði
það, sem kom úr koki hennar. Ég
bjóst við talsve”ðu, en ekki þess-
um silfurhljómum, sem skáru
gegnum hávaðann í kring, eins og
rakhnífur gegnum silki.
Fyrstu þrjár nóturnar stöðvuðu
hávaðann. Jafnvel bytturnar
hættu að rövla. Rusty hallaði sér
fram á barinn með stóra hnefana
kreppta og augun ætluðu út úr
honum.
Hún þurfti ekk: einu sinni að
standa upp. Hún íallaði sér lít*
ið eitt aftur á bak og þandi út
djúpan brjóstkassann, og tón-
arnir komu út eins áreynslulaust
og vatn út úr krana. Hljóinurinn
fyllti herbergið. Hann eins og
hálfrotaði alla. Hann var réttur,
það var swing í honum, það vora
blues í honum, það var allt 1
honum.
f ■ J
Við tókum vísu og eitt viðlag
og svo gaf ég henni merki um að
stoppa. Síðasta nótan kom út
úr henni og rann upp eftir hrygg
lcngjunni á mér, og hrygglengj- ,
um byttanna og alveg upp í hár-
ið á þeim. Hún hékk nokkra stund
og fyllti herbergið, áður en hún
lokaði fyrir hana og Ayfði glös
unum á barliillunni að hætta að
hristast.
Ég sat hreyfingarlaus með hend
urnar á nótunum og beið.
Það var, eins og ég hafði í-
myndað mér, að það yrði. Þetta
var of mikið fyrir þá. Enginn
klappaði eða kallaði. Enginn leit
í áttina til hennar. Rusty tók upp
glas og byrjaði að fága það, hann
fór hjá sér. Samræðurnar byrj
uðu að suða aftur en dálítið ófó '
lega. ' 7
Ég horfði á Rinmu, og hún fitj
aði upp á trýnið. Ég átti eftir að '!
kynnast þessum svip á henni:
* Hann þýddi: Og hvað með það?
Helduröu að ínér sé ekki sama?
„Perlur fyrir svín,“ sagði ég. j
— Nei, pabbi, ég skal ekki skjóta. Ég gerði þetta bara til
að hjálpa mömmu, þegar hún ekur bíluum inn í skúrinn.
—i—■ . .—........... .........
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 23. marz 1963 15