Alþýðublaðið - 27.03.1963, Síða 15

Hún varð ekki vör við mig
fyrr eh hún var svo sem tvö
eða þrjú fet írá mér. Hún snar-
stanzaði og starði á mig. Hún
þekkti mig snögglega og eld-
roðnaði.
Hún horfði laumulega til
hægri og vinstri, en það var eng
in undankomuleið, svo að hún
ákvað að reyna blygðunarleysi.
,Halló“, sagði ég. „Ég hef ver
ið að loita að þér.“
„Halló.“
Ég steig aðeins framar til þess
að geta gripið liana, ef hún
reyndi að hlaupa burtu.
„Þú skuldar mér þrjátíu doll-
ara.“ Fyrir hvað?“
.Þrjátiu dollarana, sem þú
stalst frá mér“, sagði ég. „Svona,
kelli mín, láttu mig nú fá þá, ann
ars förum við á lögreglustöðina
og látum þá skera úr.“
„Ég stal engu frá þér. Ég skulda
þér hálfan dollara: ekki eyri
meira.“
Ég tók um grannan handlegg
inn á henni.
„Komdu“, sagði ég. „Vertu
ekki með neinn hávaða. Ég er
miklu sterkari en þú. Þú kemur
á lögreglustöðina, og við fáum
þá til að skera úr um, hvort okk
ar sé að ljúga.“
Hún gerði smátilraun til að
rffa sig lausa, en fingur mínir,
•sem skárust inn í handlegg henn
ar, bentu henni á það að það
þýddi ekkert, svo að hún yppti
öxlum og gekk með mér að Olds
mobilnum. Ég ýtti henni inn og
settist við hliðina á henni.
Þegar ég ræsti vélina, sagði
liún með skyndilegum áhuga í
röddinni: „Átt þú hann?“
„Nei, kelli mín, ég fékk hann
að láni. Ég er ennþá blankur, og
ég ætla mér enn að ná peningun
urn mínum út úr þér. Hvernig hef
ur þér liðið síðan við sáumst síð
ast?“
Hún fitjaði upp á trýmið og
hallaði sér aftur í sætinu.
,Ekki vel. Ég er staurblönk.“
. „Jæja, þú hefur þá gott af
smátíma í tukthúsinu. Þeir gefa
manni að minnsta kosti að borða
í fangelsum fyrir ekki neitt.“
„Þú ferð eklci að senda mig
í fangelsi?"
,Það er rétt, ég geri þag ekki,
ef þú borgar mér aftur ’þrjátíu
dollarana".
„Mér þykir pað ieitt.“ Hún
sneri sér til hliðar, srienuti fram
brjóstið og lagði höndiná á hand
legg minn. „Ég varð að fá pen
inga. Ég skal borga þér. Ég sver
að ég skal borga þér.“
„Vertu ekki að sverja. Láttu
mig bara fá peningana."

„Ég á þá ekki núna. Ég er bú-
in að eyða þeim.“
,Fáðu mér veskið þitt.“
Hún greip um ómerkilegt vesk
ið.
„Nei!“
Ég beygði upp að gangstétt-
inni og stanzaði.
„Þú heyrðir það, sem ég sagði!
Fáðu mér veskið, annars fer ég
með þig beint á næstu lögreglu
stöð.“
Hún ygldi sig framan í mig og
það glitti í bláu augun.
„Láttu mig vera! Ég á enga
peninga! Ég er búin að eyða þeim
öllum“.
„Sjáðu til, kelli mín, ég hef
engan áhuga á þessu. Fáðu mér
veskið, ella talarðu við lögg-
una“.
„Þú skalt sjá eftir þessu“,
sagði hún. „Ég meina það. Ég
gleymi ekki.“
,Mér er andskotann sama
hvort þú gleymir eða ekki“
sagði ég. „Fáðu mér veskið."
Hún lét veskið detta í fangið
á mér.
Ég opnaði það. Það voru fimm
dollarar og átta sent í því sígar-
ettupakki, herbergislykill og skít
ugur vasaklútur.
Ég tók peninga, setti þá í vas
ann, lokaði síðan veskinu og
fleygði því til hennar.
Hún ríghélt um það og sagði
lágt. „Þessu gleymi ég aldrei.“
„Ágætt“, sagði ég. ,Það kenn
ir þér að stela ekki frá mér í
framtiðinni. Hvar býrðu.“
Andlit hennar var eins og hörð
gríma, röddin fýld: „Á pensjón-
ati skammt héðan.“
„Við förum þangað."
Eftir fölulegum bendingum
hennar ók ég að pensjónatinu,
sem var heldur skitugra og held
ur hrörlegra en það, sem ég bjó
á, og við fórum út úr bílnum.
„Þú kemur og býrð hjá mér,
kelli mín“, sagði ég við hana.
„Þú átt að vinna þér inn peninga
með söng, og þú átt að borga
mér aftur það, sem nú stalst frá
mér. Upp frá þessu verð ég um
boðsmaður þinn, og þú borgar
mér tíu prósent af öllu, sem þú
vinnur þér inn. Við gerum það
skriflegt, en fyrst pakkar þú nið
ur og kemur þér út úr þessu
hreysi.“
„Ég hef aldrei neitt upp úr því
að syngja,"
„Láttu mig um að hafa áhyggj
ur af því“, sagði ég. „Þú gerir
það, sem ég segi þér, eða þú
ferð í tukthús að öðrum kosti.
Veltu hvort sem þú vilt, en flýttu
þér að komast að niðurstöðu."
„Því læturðu mig ekki í friði?
Ég segi þér, að ég hef aldrei
neitt upp úr söng.“
„Ætlarðu að koma með mér
eða fara í tukthús?"
Hún starði lengi á mig langa
stund. Sjóðandi hatrið í augnaráð
inu kom ekki hið minnsta við
mig. Ég hafði hana þar sem ég
vildi, og hún gat þvi hatað mig
eins og hún vildi. Hún átti að
borga mér aftur peningana.
Hún yppti öxlum og sagði:
„Allt í lagi, ég kem með þér“.
Það tók hana ekki langan
tíma að pakka niður. Ég varð að
greiða fjóra af dollurunum henn
ar fyrir herbergið, og síðan ók
ég með hana heim til mín.
Herbergið, sem hún hafði
haft, var ennþá tómt og hún
flutti aftur í það. Á meðan hún
var að taka upp úr töskunni,
skrifaði ég samning, fullan af
lagalegum orðasamböndum,
sem ekki höfðu neina merkingu,
en litu vel út, og gerðu mig að
umboðsmanni liennar upp á tíu
prósent.
Ég fór með samninginn inn í
herbergi hennar.
Undirritaðu hérna“, sagði ég
og bcnti á punktalínuna.
„Ég undirrita ekki neitt“,
sagði hún fýlulega.
„Undirritaðu þetta, annars för
um við á stöðina“.
Aftur kom þetta sjóðandi hat
ur i augu hennar, — en hún
skrifaði.
„Allt í lagi“, sagði ég um leið
og ég setti blaðið í vasann. „í
kvöld förum við til Bue Rose
og þú syngur. Þú átt að syngja
betur en þú hefur nokkum tíma
gert áður, og færð stöðu fyrir
sjötíu og fimm dolara á viku.
Ég tek tíu prósent af því og þrjá
tíu dollarana, sem þú skuldar
mér. Upp frá þessu vinnurðu
fyrst fyrir mig, svo fyrir sjálfa
þig.“
„Ég vinn ekki neitt inn, bíddu
bara og sjáðu.“
„Hvað er að þér?“ ég starði á
hana. „Með þessari rödd gæt-
irðu orðið rík.“
Hún kveikti sér í slgarettu og
sogaði að sér reyknum. Hún
virtist skyndilega kraftlaus og
hún hengslaðist í stólnum, eins
og hryggurinn hefði bráðnað.
„Ókei. Hvað sem þú segir.“ «
„í hverju ætlarðu að vera?“
Hún stóð upp og þurfti aug-
ljóslega að reyna mikið á sig til
þess. I fataskápnum var aðeins
einn kjóll, og hann var ekki góð
ur, en ég vissi, að þeir voru ekk
ert fyrir skjannabirtu í Blue
Rose, svo að ég bjóst við, að hann
gæti gengið í hallæri. Hann yrði
að gera það.
„Get ég ekki fengið eitthvað að
borða?“ spurði hún og lét fall-
ast niður í stólinn aftur. „Ég hef
ekkert borðað í allan dag.“
„Það er það eina, sem þú hugs
ar um — að borða. Þú borðar,
þegar þú ert búin að fá vinn-
una, fyrr ekki. Hvað gerðirðu
við alla peningana, sem þú stalst
frá mér?“
„Ég lifði á þeim. „Andlitið
var orðið fýlulegt aftur. „Hvern
ig heldurðu, að ég hefði annars
lifað þennan mánuð?“
„Vinnurðu aldrei neitt?“
„Þegar ég get.“
Ég spurði hana spurningar,
sem ég hafði verið að velta fyr
ii- mér síðan ég hitti hana fyrst.
„Hvernig stóð á því, að þú
komst í slagtog með dópistanum
Wilbur?“
„Hann átti peninga. Hann var
ekki nízkur, eins og þú.“
Ég settist á rúmið.
„Hvaðan fékk hann þá?“
„Ég veit það ekki. Ég spurði
hann ckki að um það. Um tíma
átti hann Packard. Ef hann hefði
ekki átt í útistöðum við lögguna,
værum við enn i honum.“
„Þegar hann lenti í vandræð-
um, þá stakkst þú af?“
Hún stakk hendinni inn fyrir
skyrtuna og lagaði hlýrann á-
br j óstahaldaranum.
„Því ekki það? Löggan var á
hælunum á honum. Það kom mér
ekkert við, svo að ég stakk af."
„Var það í New' York?“
„Já“. j|
„Hvernig áttirðu fyrir farimí
hingað?“
Augu hennar litu undan.
„Ég átti peninga. Hvað kemu^
þér það við?“
„Ég þori að veðja, að þú hef-
ur tekið hans peninga, eins og
mína.“
„Hvað sem þú segir,“ sagði húii
kæruleysislega. „Þú skalt halda
það, sem þú vilt.“
„Hvað ætlarðu að syngja I
kvöld? Það er bezt að þú byrjiif
á Body and Soul. Hváð ætlarðu
svo að hafa sem aukalag?“
„Af hverju heldurðu, að um
aukalag verði að ræða?“ sagðf
hún, enn fýld. •
Ég lét ekki undan löngua
minni til að slá hana utan undiri
„Við höldum okkur að gömlu
lögunum. Kanntu Can’t Help Lov
ing Tliat Man?“ ‘
„Já.“ 1
Það var einmitt lagið. Með þesá
um háa silfurtón mundi hún slá'
alla flata með því.
„Ágætt.“ Ég horfði á úrið. Hún
var að verða kortér yfir sjö. „Ég
kem strax. aftur. Skiptu um föt.,
Sé þig eftir svo sem klukku-
tíma.“ s j
Éjg gekk fram að dyrunum ogi
tóklykilinn.
„Bara svo að þú fáir ekki nein:
ar hugmynöir um að hlaupa.
burtu, kelli mín, þá ætla ég að
læsa þig inni.“ t
„Ég hleyo 'ekki burtu.“ 1
„Ég ætla að sjá svo um.“

__Já, en mamma, ég geri þó hvorki öskubakkana eða gtugga-
tjöldin óhreln.
ALÞyÐUBLAEHÐ — 27. marz 1963 15