Alþýðublaðið - 30.03.1963, Side 12

A*
I DON'r tCNOW WHAT.'S
STISRINö IN THE C.2.
BUT IF MI55 AViZZOU IS
AEDUND ~THE AVEBAöE
A1EAN TSMPEZj-UHS MilíT
HAVE -0CN6 UP ZiVJZAL
W^r PtöKEES... IS
V: r don'tth/nk
T. BÝEZ before
£ HAD A LETTER.
gk FROM MISS
§X MIZZOU /
é;^nsd-/^/zzoU
Sherjpck Holmes fyrir unglinga
Etfir Æ Cpiiin tópyla
„Hvað þá?“
„Það er ótti, herra Holmes.
Skelfing.” Hún lyfti blæjunni,
er hún talaði, og við sáum, að
hún var vissulega skelfilega
æst, andlitið tekið ög gráleitt,
augun óróleg og skelfd, eins og
augu í hundeltu dýri. Andlits-
drættir hennar og vaxtarlag
bentu til, að hún væri um þrí-
tugt, en hár hennar var orðið
hæruskotið fyrir aldur fram,
og svipur hennar var þreytuleg-
ur. Sherlock Holmes Ieit á hana
með sínu skjóta og fljótskynj-
andi augnaráði.
„Þér megið ekki skelfast,"
sagði hann huggandi, hallaði sér
fram og klappaði á framhand-
legg hennar. „Við komurn þessu
Hjótlega í lag, ég efa það ekld.
Ég sé, að þér hafið komið hing-
að með Iest í morgun.“
„Þekkið þér mig þá?“
„Nei, en ég sé helming af
járnbrautarmiða, sem gildir
fram og aftur, í lófa yðar. Þér
hljótið að hafa Iagt snemma af
stað, og þó fóruð þér alllanga
Ieið í léttivagui um vonda vegi,
áður en þér kæmuð til stöðvar-
innar.“
Konan hrökk illilega við og
starði furðulostin á félaga
minn.
„Það er ekkert dularfullt við
þetta, kæra frú,“ sagði .hann
brosandi. „Það eru moldar-
klessur á vinstri ermi yðar á
hvorki meira né minna en sjö
stöðum. Þær eru alvcg nýjar.
Það er ekkert farartæki, sem
veldur slíkum klessum, nema
léttikerra, og þá því aðeins, að
maður sitji vinstra megin við
ökumanninn."
„Hvernig svo sem röksemda-
færsla yðar kann að vera, þá
hafið þér algjörlega rétt fyrir
yður,“ sagði hún. „Ég lagði af
stað að heiman fyrir klukkan
sex, kom til Leatherhead klukk
an tuttugu mínútur yfir og kom
með fyrstu lest til Waterloo.
Herra minn, ég get með u'l
móti þolað þessa áreynslu leng
ur; ég verð geðbiluð, ef hún
heldur áfram. Ég hef engan,
sem ég get snúið mér til —
engan, nema einn, sem þykir
vænt um mig, og hann, vesal-
ingurinn, getur ekki orðið að
miklu liði. Ég hef heyrt um
yður, herra Holmes. Það var
hjá henni, sem ég fékk heim-
ilisfang yðar. Ó, herra minn,
haldið þér ekki, að þér gætuð
hjálpað mér líka, og varpað að
minnsta kosti dálitlu Ijósi inn
í hið mikla myrkur, sem um-
lykur mig? Sem stendur er mér
ekki kleift að umbuna yður fyr
ir þjónustu yðar, en eftir mán-
uð eða sex vikur verð ég gift
og fæ þá yfirráð yfir eigin tekj-
um, og þá munuð þér að
minnsta kosti komast að raun
um, að ég er ekki vanþakklát.“
Holmes sneri sér að skrif-
borði sínu, opnaði skúffu og tók
upp litia bók, sem hann fletti
upp í.
„Farintosh,“ sagði hann. „Ah,
já. Ég man eftir málinu. Það
snerti höfuðdjásn úr ópölum. Ég
held, að það hafi verið fyrir
þinn tíma, Watson. Ég get að-
eins sagt, frú, að það skal vera
mér ánægja að sýna sömu ná-
kvæmni í yðar máli og vinkonu
yðar. Að því er við kemur um-
bun, þá er starf mitt laun í
sjálfu sér. Hins vegar er yður
frjálst að endurgreiða hver þau
útgjöld, sem ég kann að verða
fyrir, þegar yður bezt hentar.
Og nú vil ég biðja yður, að þér
leggið fyrir okkur allt það, sem
kann jið hjálpa okkur í að
mynda okkur skoðun á málinu."
„Æ!“ sagði gestur okkar,
„sjálf skelfing ástands míns
Iiggur í því, að ótti minn er
svo óljós, og grunsemdir mínar
hvíla aðeins á litlum atriðum,
sem ég hef rétt til að snúa mér
ómerkileg, og það svo, að sá,
sem ég hef rétt til að snúa mér
til um hjálp og ráðleggingar,
lítur á allt, sem ég segi hon-
um um það, sem hugarburð
taugaóstyrkrar. konur. Hann
segir það ekki berum orðum,
en ég get lesið það út úr ró-
andi svörum hans og hvernig
hann lítur undan. En ég hef
heyrt, herra Holmes, að þér
getið séð djúpt niður í hina
margvíslegu illsku mannlegs
hjarta. Þér gætuð ráðlagt mér,
hvernig mér beri að hegða mér
í hættum þeim, sem umlykja
mig.“
„Ég hlusta af athygli, frú.“
„Ég heiti Ilelen Stoner og bý
hjá fósturföður mínum, sem er
síðasti maður af einni af elztu
saxnesku ættunum á Englandi,
Roylottættinni í Stoke Moran
í vesturhluta Surrey.“
Holines kinkaði kolli. „Ég
kannast við nafnið,“ sagði hann.
„Fjölskyldan var fyrir eina
tíð einhver hin ríkasta £ Eng-
landi og náðu lendur hennar
allt yfir landamærin yfir* í
Berkshire í norðri og Hamp-
shire í vestri. Á síðastliðinni
öld voru fjórir erfingjar í röð
eyðslusamir og svallgefnir, og
loks var endir bundinn á auð
ættarinnar af fjárhættuspilara,
sem kom á eftir þeim. Það var
ekkert eftir nema nokkrar ekr-
ur lands og tvö hundruð ára
gamalt hús, sem sjálft er kaf-
fært í veðsetningum. Síðasti
óðalsbóndinn dró fram lífið
þarna og lifði hinu hryllilega
lífi bláfátæks höfðingja, en son
ur hans, fósturfaðir minn, sem
sá, að hann varð að laga sig
eftir breyttum aðstæðum, fékk
lán hjá ættingja sínum, sem
gerði honum kleift að taka lækn
ispróf og hann fór til Kalkútta
þar sem hann kom sér upp mikl
um „praksís“, bæði vegna færni
sinnar og sterkrar skapgerðar.
En svo var það í reiðikasti, sem
stafaði af því, að þjófnaður var
nokkrum sinum framinn í húsi
hans, að liann barði hinn inn-
fædda kjallarameistara sinn til
dauða og komst naumlega lijá
dauðarefsingu. Hann hlaut hins
vegar langan fangelsisdóm og
sneri síðan heim til Englands
sem önuglyndur og vonsvikinn
maður.
„Þegar Roylott læknir var í
Indlandi gíftist hann móður
minni, frú Stoner, ungri ekkju
eftir hershöfðingja í síórskota-
liðinu í Bengal. Systir mín
Júlía og ég vorum tviburar, og
við vorum aðeins tveggja ára,
þegar móðir okkar giftist aft-
ur. Hún átti talsverða fjárhæð
— ekki undir í öiið pundum á
ári — sem hún ánafnaði Roy-
lott lækni allri á meðan þau
byggju saman, en með þeim
skildaga, að viss, árlcg fjárhæð
skyldi greidd hvorri 'okkar um
sig, er við giftumst. Skömmu
eftir komu okkar til Englands
dó móðir mín — hún fórst fyr-
ir átta árnm í járnbrautarslysi
nálægt Crew. Roylott læknir
hætti þá við tilraun sína til að
setjast að sem starfandi læknir
í London, fór með okkur og sett
ist að á föðnrleyfð sinni Stoke
Moran. Fé það, sem móöir mín
hafði Iátið eftir sig, nægði okk
ur fyrir öllum þörfum, og það
virtist ekkert þurfa að standa í
vegi fyrir hamingju okkar.
„En hræðileg breyting varð
á fósturföðnr okkar um þetta
leyti. í stað þess að eignast
SUE £AY£= " ST£VE= X QS5
NEED YOU ! THE OTHEP WAY,
Too, BÚT THIS IS MILITAEy— /
ABOLIT THE OEFENSE OF7HE.JP
PANAMA CANAL.
PLEASE. 60 TO THE SCHOOL^^
FOB LATIN AMERICA AT ALBROOK
A.F. B. ANP VVAIT TO BE CONTACTEP."
THE POZTvXlPT SAYS =
" PROOF TtiAT THIS IS
LÉ6IT— ASK. ANY MISSOURI
UNIVERSITy ALUM ABOUT
THE PISTANCE BETWEEN
THE C0LUMNÉ,{THE AN-
AN
NP SIX )
SWER IS ONE
Ég held að ég hafi aldrei fyrr féngið bréf skurðarins.
fró fröken Mizzou.
í bréfinu stendnr:
Stebbi, ég þarfnast þín hvernig, sem á
það er litið. En það liggja hernaðarlegar
ástæður til þessa bréfs, — varnir Panama
Vinsamlegast farðu í Suður-Ameríku skól
ann í flugherstöðinni í Albrook og bíddu
unz haft verður samband við þig. Mizzou.
Til sönnunar á þvi að þetta sé ekki gabb
spurðu þá bara einhvern, sem útskrifast hcf
ur frá Missouri háskólar.um um bilið milli
súlnanna. Svarið mun verða: eitt fet og sex
þumlungar.
— Hvað skyldi nú vera á seyði við skurð
inn. En ef Mizzou er þar, þá hlýtur meðal
hitinn þar að hafa hækkað um nokkur stig.
12 30-mrz 1963 — alþýðublaðið