Alþýðublaðið - 06.04.1963, Blaðsíða 12

\JUST HAPPENsT 6BB, SIKltL. >
TO BE N£AE I Bg THE F'IPvT
WHERE IM. / <5^ ÍM TT/E
v öOING) 1 AAOTOR. PooL
TO PUTA NOTCH
IN /VY/ 5TEERING
WHEEL! J
WHIl.g on
BOUNP PLA.
OH,I JúTTED
IT DOVYN FPOM
HEE BA:5ðAö£
TAC6... y
fiEE, SIE.IN
THE PUíH SHE
DIPN'T EVEN
TELL YOU H6K
k NA.VSE i
IT WAS OUB.
GPEAT PLEASURE.1
HAVE A PLEASANT
JOURNEV, LADIES;
MANV, WIANy
THANICS, SEAÍOR
YOU HAVE SAVE
US MUCH CON-
V VENIENCE /
coNstiELo/n
is AAY DUTY TO
INFOKM yOUR
=,■ FATHER...,
SONAL CAP-P
INTO yo!!R
HAN9 —ÁND
THA‘r VOU >
Acc.BPTeo rrí
mundu sýnilegir þaðan?“
herbergi yðar undir því yfir-
skini, að þér séuð með höf jA-
verk, þegar stjúpfaðír yðar k;.n
ur til baka. Svo, þegar þér havr
Ið hann ganga til herbergis sins
að sofa, verðið þér að opna h!er
ana á glugga yðar, taka hesy-
una af, setja lampann þar • '.n
merki til okkar, og fara síðan
hljóðlega með allt, sem þér telj-
ið yður þarfnast, yfir í herberg-
ið ,sem þér áður höfðuð. Ég • i'-
ast ekki um, að þrátt fyrir við-
geröirnar getið þér hafzt þar
vlð eina nótt.“
„Ó já, auðveldlega.“
„Annað látið þér okkur um.“
„En hvað hyggist þið fyrir?“
„Við eyðnm nóttinni í her-
bergi yðar og rannsökum or-
sök hávaðans, sem truflað hefur
yður.“
„Mér virðist, herra Holmes,
að þér hafið þegar komizt að
niðurstöðu,“ sagði ungfrú Ston-
er um lcið og hún lagði höntl-
ina á handlegg félaga míns.
„Kannski hef ég það.“
„Segið mér þá, í guðs bæn-
um, Hver var dánarorsök systur
minnar.“
„Ég vildi helzt hafa skýrari
sannanir, áður en ég skýri frá
því.“
„Þér getið að minnsta kosti
sagí. mér hvort mín eigin hugw
mynd er rétt, og hvort hún dó
af ótta.“
„Nei, ég held ekki. Ég býst
við, að sennilega hafi legið til
þess áþreifanlegri orsakir. Og
nú verðum við að yfirgefa yður,
ungfrú Stoner, því að ef svo
íssri að Dr. Roylott kæmi heim
og sæi okkur hér, væri ferð okk-
ar til einskis. Verið sælar og
haldið hugrekki yðar, því að
ef þér gerið það, sem ég hef sagt
yður, megið þér vera viss um,
að við rekum fljótlegá á brott þá
hættu sem ógnar yður.“
Við Sherloek Holmes áttum
ekki í neinum erfiðleikum með
áð fá svefnherbergi og setustofu
I Crown-kránni. Herbergin vöru
á efri hæðinni og úr gluggan-
um gátum við séð hliðið á heim
keyrslunni og íhúðarálmuna í
Stoke Moran. í rökkurbyrjun
sáum við dr. Grimesby Roylott
aka framhjá, tröllaukinn líkami
hans gnæfði hátt yfir piltinn,
':sem ók honum. Drengurinn átti
í nokkrum erfiðleikum með að
opna hið þunga járnhlið, og við
heyrðum hást öskrið í læknin-
um, og sánm ofsann, er hann
skók hnefana að honum. Kerr-
an ók áfram og nokkrum mín-
útum síðar sáum við skyndilega
ljós milli trjánna, er kveikt
var á lampa í einni af setustof-
nnum.
„Ég skal segja þér, Watson,“
sagði Holmes er við sátum þarna
í vaxandi dimnmnni, „ég er þeg
ar farin nað hafa nokkurt sam
vizkubit af að taka þig með í
kvöid. Það er greinilega hætta
á ferðum.“
„Get ég orðið til aðstoðar?"
„Nærvera þín kynni að reyn-
ast ómetanleg."
„Þá kem ég vissulega."
„Það er mjög vinsamlegt af
þér
„I>ú talar um hættu. Þú hef-
ur greinilega séð meira í her-
bergjunum, en sýnilegt vár mín-
um augum.“
„Nei, en ég býst við að ég
hafi kannski dregið fieiri álykt-
anir. Ég lield að þú hafir séð
allt, sem ég sá.“
„Ég sá ekkcrt merkilegt,
nema bjöllustrenginn, og hvaða
tiigangi hann á að þjóna verð
ég að játa aS er ofvaxið mín-
um skilningi.“
„Þú sást líka loftræstingarop
ið?“
„Já, en mér filxnst það ekki
svo mjög óvenjulegur hlutur
að hafa smáop milli tveggja her
bergja. Það var svo lítið, að
rotta liefði tæplega komizt í
gegnunx það.“
JÉg vipsi að við mundum
finna loftræstingarop, áður en
við komum til Stoke Moran.“
„Góði Holmes.“
„Ójú. Ég vissi það nú raunar.
Þú manst, að í frásögn sinni
sagði hún, að systir hennar gat
fundið Iykt af vindíi Dr. Roy-
lotts. Nú, það benti að sjálf-
sögðu strax til þess, að samband
væri á miili þessara tveggja
herbergja. Það gat aðeins verið
lítið op, því að annars hefði ver
ið á það minnzt fyrir líkskoðun-
arréttinum. Ég dró þá ályktun
að um ioftræstingarop væri að
ræða.“
„En hvað illt getur stafað
af því?“
„Ja, það er að minnsta kosti
einkennileg tilviljun í dagsetn-
ingunum. LoftJrj(jtingarop er
gert, strengdur upp og kona
deyr, Fixuist þér þotta ekki
merkilegt?“
„Ég sé ekkert samband
þarna á mUli.“
„Tókstu eftir nokkru m jög sér
kennilegu við rúmið?“
„Nei.“
„Það var neglt fast við gólf-
ið. Hefurðu nokurn tímann séð
rúm fest þannig áður?“
„Nei, ég get ekki sagt það.“
„Konan gat ekki hreyft rúm-
ið. Það varð alltaf að vera í
sömu afstöðu tU loftræstisopsins
og kaðalsins — því að það get-
um við kallað hann, vegna þess
að hann hefnr augljóslega aldrei
verið ætlaður tU að vera bjöllu-
strengur.“
„Hoimes," hrópaði ég, „ég
vlrðist greina augljóst, hváð þú
ert að fara. Við komum rétt
nægiiega snemma til þess að
koma í veg fyrir einhvern út-
hugsaðan og hryllilegan giæp.“
„Vissulega nógu úthngsaður
og nógu hryllUegur. Þegar lækn
ir misstígur sig, verður hann
færastur meðal glæpamanna.
Palmer og Pritchard voru með
al fremstu manna í sínu starfi.
Þessi maður ristir jafnvel
dýpra, en ég heid, Watson, aö
við munum rista enn dýpra. En
við fáum að komast í kynni við
nægilegar skelfingar, áöur en
nóttin er liðin. í guðs bænum,
við skulum fá okkur pípu í ró-
Iegheitum og snúa hugum
okkar að einhverju skemmti-
Iegra.“
Um klukkan níu var ljósið
milli trjánna slökkt og myrkur
ríkti á óðalssetrinu. Tveir tím-
ar liðu hægt, og svo sáum við
skyndilega, nákvæmlega klukk
an eliefu, bjart ljós sldna beint
fyrir framan okkur.
„Þetta er merkið okkar,“
sagði Holmes og stölck á fætur,
„það er í miðglugganum.“
Er við gengum út, mæiti hann
nokkur orð við gcsigjafann og
útskýrði, að . vi'ð værum á leiö
í síðbúna heinisókn til kunn-
ingja pkkar og hugsanlegt væri,
að við yrðum hjá honum um
nóttina. Augnahliki síðar vor-
um við komnir út á myrkan
veginn, svalur vindur blés fram
an í okkur, og eitt gult ljós log-
aði fyrir framan okkur í myrkr
inu til að vísa okkur veginn til
hins skuggalega erindis okkar.
Það var iitlum erfiðleikum
hundið að komast inn í garð-
inn, því að víða lxafði hrunið
úr veggnum og ekki verið gert
við. Við gengum railli trjánna
og komurn að grasflötinni, geng
um yfir hana og vorum um það
bil að fara inn um g.luggann,
þegar eitthvað, sexn líktist
hryllilegu, vansköpuðu barni,
skauzt út úr runna, fleygði sér
í grasið með iðandi útlimum
12 6. apríl 1963 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ
A/S
PHOBUS
— Kærar þakkir, herra, þér hafið sparað
okkur mikil óþægipdi.
— Þetta var mér ánægja. Góða ferð.
— Henni lá svo mikið á, að hún sagði
ekki einu sinni til nafns.
— Ég sá nafnið á spjöidunum á töskun-
um og hripaði það niöur.
— Áfangastaðurinn er nálægt tnínum.
í flugvéiinni á suðurieið:
— Það er skylda mín að segja föður þín-
um, að ég hafi séð anteríkana lauma nafn-
spjaidi sínu í hendi þína og tekiö það um-
yrðalaust.
Sheriock Holmes fyrir unglinga
Etfir Ar Conán