Alþýðublaðið - 07.04.1963, Blaðsíða 12

Sherlock Holmes fyrir unglinga
Etfir A. Conan Doyle
og hljóp síðan hratt yfir flötina
og hvarf í myrkrið.
„Guð minn góður!" hvíslaði
ég. „Sástu það?“
Holmes var stundarkorn eins
hissa og ég. í æsingnum lukt-
Jst hönd hans eins og töng um
úlnlið mér. Svo h!ó hann lágt
og kom með varirnar upp að eyr
anu á mér.
„Þetta er ánægjnlegt heim-
ili,“ sagði hann. „Þetta var ba-
víaninn.“
Ég var búinn að gleyma liin-
um furðulegu kjöltudýrum, sem
læknirinn hélt. I’að var líka
cheetah, kannski mættum við
eiga von á honum á öxlunum á
okkur þá og þegar. Ég játa, að
mér leið betur þegar ég var
kominn inn í herbergið eftir að
hafa farið úr skónum að fyrir-
mælum Holmes. Félagi minn
lokaði gluggahlernnum hljóð-
laust, færði lampann yfir á
borðið og leit kringum sig í
herberginu. Allt var með sömu
ummerkjum og við höfðum séo
það í dagsbirtunni. Síðan gekk
hann til mín á tánum, gerði
lúður úr höndum sínum og hvísl
aði í eyra mér svo lágt, að cg
mátti hafa mig ailan við að
nema orðin:
„Minnsta hljóð getur eyðilagt
allar fyrirætlanir okkar.“
Ég kinkaði koili til fið' sýna,
að ég hafði heyrt.
„Við verðum að sitja í myrkr
inu. Hann gæti séð ljós gegn-
um loftræstigatið."
Ég kinkaði aftur kolli.
„Sofnaðu ekki. Líf þitt kann
»ð vera undir því komið. Hafði
skammbyssuna tilbúna, ef þú
skyldir þurfa á hcnni að halda.
Ég ætia að sitja á rúmstokkn-
um, en þú situr í stólnum
þarna.“
Ég tók upp skammbyssuna
mína og lagði hana á • borð-
hornið.
Holmes hafði haft með sér
langt og mjótt prik, sem hann
lagði á rúmið við hliðina á sér.
Við hliðina á því IagÖi hann
eldspýtnastokk og kertisstúf.
Síðan slökkti hann á lampanum
og við sátum í myrkri.
Ilvernig gæti ég nokkru sinni
gleyrnt þessari hræðilegu vöku?
Ég gat ekki heyrt minnsta
hljóð, ekki einu sinni andar-
drátt, og þó vissi ég, að félagi
minn sat með opin augun
skammt frá mér í sömu tauga-
spennu og ég sjálfur. Glugga-
hlerarnir útilokuðu hverja
minnstu ljósglætu og við bið-
um í svartamyrkri. Að utan
heyrðum við öðru hvoru hljóð
í næturfugli, og cinu sinni, við
giuggann á herberginu, sem við
vorum í, langt, kattarlegt
mjálm, sem sýndi, að cheetahn
var vissulega á reiki. Langt í
burtu heyrðum við djúp slög
þorpsklukkunnar, sem sló á
kortérsfresti. Hvé löng þau virt
ust þessi kortér! Klukkan sló
tólf, og eitt, og tvö, og þrjú,
og enn biöum við þögulir éftir
hverju því, er gerast kynni.
Skyndilega sást augnablik
ljósglæta uppi á veggnum í
þeirri átt, sem loftræsttiopið
var, en liún hvarf þegar í stað
og á eftir lienni fundum við
sterkan þef af brennandi olíu
og heitum málmi. Einhver í
næsta herbergi hafði kveikt á
olíulukt. Ég heyrði hljóðlega
hreyfingu, en svo varð allt þög-
uit aftur, þó að lyktin ykist. í
hálftímn sátum við og lögðum
við hlustirnar. Svo heyrðist
skyndilega annað liljóð — mjög
blíðlegt, róandi hljóð eins og
hljóðið í litlum gufustrók, sem
stendur upp úr katli. Um leið
og við heyrðum það, stökk
Holmes á fætur, kveikti á eld-
spýtu og barði síðan æðislega
með prikinu í bjöllustrenginn.
• „Sérðu það, Watson?“ æpti
hann. „Sérðu það?“
En ég sá ekkert. Á þeirri
stundu sem Ilolmes kveikti ljós
ið heyrði ég lágt og skýrt blíst-
ur, en snöggur ljósglampinn í
þreyttum augum mínum gerði
mér ókleift að gera mér grein
fyrir, hvað það var, sem félagi
minn sló til svo grimmdarlega.
Ég sá hins vegar, að andlit hans
var náfölt og fullt af hryllingi
og viðbjóði.
Hanu var hættur að bcrja og
starði upp í loftræstiopið, þeg-
ar næturkyrrðin var skyndilega
rofin af hræðilegasta ópi, sem
ég hef nokkurn tíma heyrt. Það
varð hærra og hærra, hást sárs
auka- og skelfingar- og reiðióp,
aUt í einu. Það er sagt, að jafn
vel niðri í þorpinu, og jafnvel
á prestssetrinu langt í burtu,
hafi menn vaknað við þctta óp.
Við sirðnuðum npp, og ég stóð
og starði á Holmes, og hann á
mig, þar til síðasta bergmál
þess hafði dáið út í kyrrðinni,
sem það reis upp úr.
„Hvað getur þetta táknað?“
spurði ég og tók andköf.
„Það þýðir, að öllu er lok-
ið,“ svaraði Holmes. „Og kann-
ski er það líka bezt að svo fór,
þegar öllu er á botninn hvolft.
Taktu byssuna þíua, og við skul
um koma inn í herbergi Dr.
Roylotts.“
Alvarlegur á svip kveikti
hann á lampanum og gekk á
undan fram ganginn. Tvisvar
barði hann á herbergisdyrnar,
án þess að nokkuð svar heyrð-
ist að innan. Þá snerj hann
snerlinum og gekk inn, og ég á
hæla hans með spennta byssuna
í hendinni.
Það var einkennileg sjón, sem
blasti við okkur. Á borðinu stóð
olíulukt með lokið hálfopið, svo
að bjartur Ijósgeisli kasíaðist á
dyr peningaskápsins, sem var
hálfopnaður. Við hliöina á borð
inu sat Dr. Roylott í síðum, grá
um innislopp og með bera fæt-
urna í rauðum, hælkappalaus-
um inuiskóm. í kjöltu hans lá
svipan með löngu ólinni, sem
við liöfðum séð fyrr um daginn.
Haka hans hal’aði upp og augu
hans beindust í hræðilegu,
brostnu augnaráöi upp í hornið
við loftið. Um gagnaugun hafði
hann einkennilega, gula festi
með brúnleituin deplum, er virt
ist fast herpt að höfði hans. Er
við komum inn gaf hann hvorki
frá sér hljóð né hreyfði sig.
„Festin! Depiótta festin!“
hvíslaði Holmes.
laga höfuð og útblásinn háls
ir augnablik tók þetta einkenni
lega höfnðdjásn að hreyfast og
upp úr hári hans reis demants
kaga höfuð og útblásinn háls
viðurstyggilegs höggorms.
„Það er fenjanaðra!" hrópaði
Holmes. „banvænasti snákurinn
á öllu Indlandi. Hann hefnr dá-
ið innan tíu sekúndna frá því
að vera bitinn. Það má með
sanni segja, að afbeldið lendir
á þeim, sem ofbeldinu beilir, og
sér grefur gröf þótt grafi. Við
skulnm ýta þessari skepnu aft-
ur inn í bæli sitt, og síðan get-
um við flutt ungfrú Stoner til
einhvers óhults staðar og til-
kynnt héraðslögreglunni, hvað
gerzt hefur.“
Á meðan fcann talaði tók
hann upp snöggt hundasvipuna
úr kjöltu látna mannsins, kast-
aði snörunni um háls liöggorms
ins, dró hann úr lrinu hræðilega
bóli sínu, bar hann síðan með
útréttum handlegg og fleygði
hontmi inn í peningaskápinn og
lokaði honum.
Þessar eru hinar raunveru-
legu staðreyndir í sambandi við
i( w
n
JL
29SS
VMrmMwL Msssm
...STEVE LANPS i 1 sijcBir
IN THE COORIE/R rrf ^ 1 1
PLANE AT HOVV- l I . f'M&BSÍ
ARP a:f.b. /n
THE CANAL ZONE
—HE 60E5 TO A HOTEL IN POWN -
TDWN PANAMA CITy ANP STARTS
TO PO ÍOME SlöHTSEEINö BEFOgS
' HIS JO& BE6INS... r~
OF COL'RSEJT IS AiERELY COIhiCI -
PENCE THAT THIS IS THE SA.ME
HoTEL M&NTIONEP ON THE FO£-
WARDINó TA5S OF THE LUööAöE
OF THE SPANISH- SPEAKINö ÖIRL
AT WASH/NöTDN AIRPORT. .jj-
Flugvél Stebba lendir á Howard herflug
vellinum í grennd við Panama skurðlnn.
Hann tilkynnir komu sína í Suður-Ame-
riku skólanum í Albrook, sem er skammt
frá, en þar sem það er frídagur, þá fer
hann á hótel í miðborg Panamaborgar, og
skoðar sig um áður en hann byrjar að
starfa.
Auðvitað er það bara tilviijun að þetta
hótel skuli vcra það sama, og merkt var
töskumiða kvennanna sem hann ók til flug-
vallarins.
ð
12 7- aPr(l 1963 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ