Breiðablik - 01.05.1907, Síða 2
182
BREIÐABLIK
sanngirni,bæði vin og" óvin. Hann
eig"nar sér aldrei annarra sig*ur né
afreksverk. Hann níðist aldrei
á neinum, leikur engan grátt, en
hættir oft bæði lífi og limum til að
rétta hlut lítilmagnans. Hann
beitir aldrei lélegum ódrengskapar
brögðum til að fella andstæðing
sinn að velli.
Svo er það á leikvelli, þar sem
menn eru að kappleikum. Svo á
það einnig að vera á hinum stærra
leikvelli lífsins. Lífið alt er kapp-
leikur. Öllum mannlegum við-
skiftum er líkt háttað og knettin-
um, sem kastað er frá einum til
annars.
Og á hverjum einasta leikvelli
lífsins ætti að vera hrópað frá
manni til manns: Fagran leik !
Engan ódrengskap í orði né at-
höfn. Engin léleg brögð. Eng-
in launvíg. Heldur drengileg
barátta. Sanngirni við alla jafnt.
Einlæg-ni við vin og óvin.
Sanngirni. Af öllum dygðum
er minna í fari voru mannanna en
skyldi. Ætti þó allur leikur lífsins
að vera æfing í þeim. En fátt er
það,sem mönnunum yfirleitt geng-
ur jafn-örðugt að verða leiknir í og
því að vera sanngjarnir,— láta vin
og óvin njóta sannmælis.
Og þó er það aðalskilyrði þess,
að leikurinn verði fagur. Að vera
sanngjarn í dómum, sanngjarn í
máli,sanngjarn íviðskiftum—sann-
gjarn að öllum leikum lífsins er
einn hinn fegursti vitnisburður,sem
nokkur maður getur áunnið sér.
Það er skilyrði þess,að menn skilji
hver annan og breyti hverviðann-
an sem bræður.
En að láta alinmálið vera of-stutt
eða lóðið of þungt eða þá vogar-
skálina ávalt neðar, er kaupmanni
sjálfum kemur betur — skelfing
sýnir það lítinn göfugleik hugar-
farsins,— skelfing dregur það úr
manngildi hvers manns, er það
temur sér.
Enginn ersanngjarn nema sá,er
þekkir og kannast víð þátilhneig-
ing til hins gagnstæða, sem felst í
eðli hans. Hver maður þarf að
mæla hallann í eigin huga. Ná-
kvæmar hallamælingar þurfa fram
að fara, hvar sem veita skal flóði
sannleikans yfir tún og engjar.
Vér horfum yfir leikvöll þjóðlífs
vors. Hann er lítill og ósléttur í
samanburði við aðra. En hann er
leikvöllur vor,-leikvöllur íslenzkra
manna, þar sem það lítið, sem
til er, af íslenzkri íþrótt, leikfimi
og gáfum, kemur í ljós. Vér elsk-
um þann leikvöll, og ef vér kynn-
um að kasta knetti, vildum vér
lang-helzt gjöra það þar.
En oft er það hverjum góðum
manni til hugarangurs,að leikurinn
er ekki eins fagur og skyldi. Hér
eru fimir menn og margur maður,
sem vel kann að leggja ör á streng.
En örum er oft skotið í þá átt, er
sízt skyldi, og sá særður, sem bezt-
ur var bróðir í leik. Frækinn
maður oft látinn gjalda frækleika
síns. Foringinn hafður að skot-
spæni í stað þess, að honum