Frækorn - 15.02.1900, Qupperneq 3

F R Æ K 0 R N.
27
og fyndum vér ekki til þeirrar miklu
ábyrgðar, sem i þessu efni hvilir á öllum
kriatnum mönnum, þá hefðum vér án efa
dregið oss í hlé frá því að taka til máls
á prenti móti þessum kenningum um heil-
aga ritningu. Þe.gar samvizkan býður að
tala, þá er eigi tilhlýðilegt að þegja.
Jr’essi verður afsökun vor með að senda
þessar línur frá oss og um leið rneðmæli
með þeim til allra þeirra, sem þær kunna
að koma fyrir sjónir.
Efni þetta er svo stórmerkilegt og
einnig svo áríðandi, að það sæmir hverj-
um þeim, sem um það ræðir, að tala með
hógværð og stillingu, og vonum vér, ef svo
kynni að verða, að orð vor kæmi einhverj-
um til að rita um það framvegis, að það
mætti verða í bróðurlegum og kristilegum
anda.
Vísindin, „mentaðir guðfræðingar" og biblían.
Eitt af aðalumræðuefnum V. lj. frá því
í fyrra hefir verið spurningin um, hvort
biblían væri áreiðanleg eða ekki. Blaðið
hefir notað hvert tækifæri til aðkennales-
endum sínum, að í biblíunni væri ekki ein-
göngu guðs orð ; margt í henni væri manna
orð og það jafnvel mjög svo óáreiðanlegt;
i biblíunni væri missögli og þversagnir;
sem sönnun þessa hefir þá ýmislegt verið
upp talið, sem er álitið að vera slíkur óá-
reiðanlegleiki.*
* Greinir þær, sem sérstaklega er átt
við, eru þær sem hafa staðið í blaðinu
undir fyrirsögnunum: „Smápistlar um al-
varleg efniil, „Pversagnir og missöglii heil-
agri ritningu“, og nú á þessu ári grein,
þýdd úr norsku („Hvernig ég ]ít á ritning-
una“).
Það fyrsta, sem er athugavert við þess-
argreinir, er það, hvernig ritstj. V.lj. reynir
að greiða þeim götu til alþýðu. Það stend-
ur auðsjáanlega ljóst fyrir honum, að kenn-
ingin um, að trúarbók allrar kristninnar
væri óáreiðanleg, muni hneyksla marga
smælingja. Hvort hann hafi minst orða
Jesú Krists um að hneyksla þá, skal hér
ekki dæmt um. Hann huggar sig við, að
þessi kenning sín muni varla hneyksla
„nokkurn mentaðan guðfræðing“, en þykist
láta sér það í léttu rúmi liggja, er „margir
lítt mentaðir menn á vorum dögum“ álíta
slíka kenningu hættulega.
.Tá. því skal fylblega játað, að „margir“
eru þeir „lítt mentaðir menn“, semhjartan-
lega hafna þessu, „margir“ eru þeir sann-
trúaðir menn, þrátt fyrir alla afneitunina,
sem trúa hinum skýlausu orðum frelsarans,
að ritningin getur eigi raskast“
(Jóh. 10, 85). En þess ber að gæta, að
„timburmannssonurinn11 Jesús of Nazareth
var ekki heldur „mentaður guðfræðingur“
í þeirri guðfræði, sem útilokar guðs orð.
Hann stendur að öllu leyti með þeim
mönnum „ómentuðum11, er trúa allri" ritn-
ingunni sem orði guðs lifanda.
Hins vegar þurfum vér ekki að fallast
á það, að þessi ritningarafneitunarvilla sé
svo almenn hjá „mentuðum guðfræðing-
um“, sem höf. vill gefa í skyn. Ég hefi
mér til mikillar gleði hitt á „margan ment-
aðan guðfræðing“, sem trúir liinu sama,
sem hinn hámentaði Páll postuli trúði
forðum: að „öll ritningin sé innblásin af
guði og nytsöm til lærdóms, til sannfær-
ingar gegn mótmælum, til leiðréttingar, til
mentunar í réttlæti, svo guðs maður sé
alger og til alls góðs verks hæfilegur.“ (2.
Tim. 3. 16. 17.)