Frækorn - 15.02.1900, Qupperneq 6

30
FRÆKORN.
sig, setti bollann frá sér, reisti sig
og sagði:
„ Þ ú skalt hafa þökk, Marteinn
Avdéjitsch, fyrir góðgerðirnar. Þú hefir
rnettað mig bæði á sál og likama."
„Þakka þéi sjálfum. Lit þú inn
til min oftar. Vertu alla tima vel-
kominn", sagði Marteinn.
Stepánitsch fór.
Marteinn skenkti á bollann það
sem eftir var af teinu, drakk það,
setti bollann frá sér, og fór ’að vinna
aftur, en það fór eins og áður: hann
varð að líta út á götuna, og var
stöðugt að hugsa nm, hvort Jesús
mundi ekki koma. Hann hugsaði
ekki um annað en orð og líf Jesú.
Svo gengu fyrst tveir hermenn
fram hjá glugganum, og því næst
húsbóndinn frá næsta húsi, ásamt
sveini nokkrum, sem hélt á körfu.
Siðan kom fátæk kona og staðnæmd-
ist við vegginn rétt hjá glugganum;
hún gekk i bómullarsokkum og lé-
iegum skóm. Marteinn sá, að skórnir
voru frá sveitaskóara; hann teygði sig
upp í gluggann, til að geta tekið
betur eftir konunni; hann hafði aldrei
séð hana áður. Hún var mjög fá-
tæklega klædd, og bar litið barn á
handleggnum. Hún sneri bakinu á
móti vindinum, og jeyndi af öllum
mætti að hlífa barninu fyrir kuldan-
um, en hún hafði lítið tii ’að klæða
það i. Föt hennar vorn þunn og slitin,
og ekki til vetrar-brúkunar. Marteinn
heyrði inn um gluggann hyernig barnið
grét, og hvernig konan reyndi að
hugga það; en það vildi ekki takast.
Hann stóð upp og gekk upp stigann.
„Komdu ningað, kona góð“, kall-
aði hann til hennar. Hún heyrði til
hans og kom. „Því stendurðu þarna
úti í kuldanum með barnið? komdu
heldur inn í stofu til mín. Það er
betra fyrir þig að vera með það inni
í hitanum."
Konan varð forviða að sjá þennan
gamla mann með skóara-svuntu og
gleraugu, sem bauð henni inn til sín.
Hún fór inn á eftir honum. Þegar
þau voru komin niður stigann og inn
í stofuna, sagði Marteinn: „Settu þig
hérna á rúmið við ofninn; þar get-
urðu ornað þér og geflð barninu að
sjúga".
„Það er engin mjólk í brjóstunum “,
sagði konan, „ég hef ekki smakkað
mat í alian dag.“
Marteinn hristi höfuðið, gekk að
skápnum og tók út skál, sem hann
setti á borðið; svo fór hann að lita
eftir matnum.
Súpan var búin, en grauturinn var
ekki alveg soðinn. Svo jós hann
skálina fulla af súpu, tók nokkrar
brauðsneiðar út úr skápnum, lagði
dúk á borðið og sagði: „Settu þig
nú niður og borðaðu þetta, kona góð,
ég skal líta eftir barninu á meðan.
Ég hefl átt barn sjálfur, svo ég get
verið fullgóð barnfóstra."
Konan settist við borðið, signdi
sig og fór svo að eta, en Marteinn
settist á rúmið með barnið. Hann
var þangað til aðgæla við það og kjassa