Frækorn - 01.10.1901, Síða 5

F R Æ K 0 R N.
149
sérlega mikið á gáfum hjá honum;
í skólanum var hann ekki iðnari en
almennt gjörist, og sýndi heldur ekkí
neinn sérstakan bókiegan áhuga.
Hann lærði hermennsku og varð
herforingi. Pví næst var hann í þrjú
ár við háskólann í Kasan og las lög-
fræði.
Þegar hann var myndugur, hætti
hann að iæra og tók við hinum
mikla fasteignararfi, lifði eins og rúss-
neskir stórmenn eru vanir, í svakki
og svalli, og lét þræla sína þjóna und-
ir sig. Þannig liðu mörg ár.
Arið 1851 fór hann með bróður
sínum til Kaukasus og tókst herþjón-
ustu á hendur Hér reit hann hinar
fyrstu bækur sínar, „Kósakkarnir" og
„Æska og unglingsár".
„Eg byrjaði að rita bækar að eins
til þess að ávinna mér peninga og
hrós“, reit hann sjálfur í „Skrifta-
máli“ sínu, „og eg ritaði eins og eg
lifði“. „Eg náði tilgangi mínum, eg
fékk lof og ávann mér peninga".
Hann var með í Krim-stríðinu, en
fór að leiðast hermennskan og hætti
við hana; fórheim til ættstöðva sinna
í Tula; þar byrjaði hann aftur að
rita.
Árið 1872 giftist hann Sophiu
Behrs, dóttur þýzks Gyðings, sem
hafði tekið hina grísk-kaþólsku trú.
Hjónaband þetta vakti mikið hneyksli
meðal ættingja Tolstoys, en hefur
samt verið farsælt. Kona hans met-
ur hann míkils og setur sig aldrei á
móti skoðunum hans.
Þær skáldsögur, sem Tolstoy ritaði á
hinum fyrstu hjónabandsárum sínum,
gjörðu hann stórfrægan; hann græddi
einnig stórfé á þeim, og það lagði
hann í jarðeignir.
Þegar börnin uxu upp, vildi frú
Tolstoy flytja til Moskow vegna
manntunar barnanna, en Tolstoy var
það móti skapi; en lét þó tilleiðast.
Pegar á herþjónustuárum sínum
byrjaði hjá honum sú mikla andlega
breyting, sem seinna meir hefur haft
svo afarmikla þýðingu fyrir líf hans.
Hann átti allt, sem maður getur ósk-
að sér, var hraustur og heilsugóður,
var auðugur að fé, átti hús og heim-
ili, skemmtileg börn, konu, sem hann
elskaði, og þess utan viðurkenndur
sem skáld um allan hinn tnenntaða
heim. En samt var hann ekki sæll
með sjálfum sér.
Og hvernig stóð á því? Hann var
íarinn að hugsa um líf sitt, og því
meira sem hann hugsaði um það,
því aumara og gagnslausara virtist
honum líf sitt vera. Til hvers lifði
hann? Hvaða mark og mið setti
hann sér? og hvert mundi það leiða?
Hann byrjaði að efast um kenn-
ingar heimspekinganna og vísinda-
mannanna. Ekki var það víst, að
þeir væru vísari en almenningur,
þegar alls var gætt. Hann fór að
sjá sig um hönd og hugleiða ástand