Frækorn - 26.08.1904, Qupperneq 12

140
FRÆ KO RN.
Náttúrufegurð Noregs er ekkert nýtt,
og hvert ár fara fjölda margir ferða-
menn þangað og fara hugfangnir
heim aftur.
Kristjanía er ekki eins stór bær og
Kaupmannahöfn, og er, ef til vill, held-
ur ekki svo skrautleg. En nokkur hús
eru þar fallegri og skrautlegri en í
Höfn; t. d. hús, sem eru úr póleruð-
um marmara, 5 og 6 lofta há; og um
bæinn í heild sinni verður maður að
segja, að hann virðist snotrari og
hreinlegri. Húsin eru oftar þvegin
að utan en í Höfn, ef það þá nokk-
urn tíma er gert þar. Hús, sem hafa
verið máluð, verða auðvitað óhrein
að utan af ryki og sóti; og stórbæ-
irnir eru alment mjög svo óhreinir
í þessu tilliti. Kristjanía er að mínu
áliti skárst, hvað það snertir. Þar sér
maður mjög svo oft málara vera að
þvo húsin án þess að mála aftur.
Þetta sumar var mjög svo þurt í
Noregi, og rýrir það uppskeruna vafa-
laust að miklum mun.
Það var verið að heyja, meðan eg
dvaldi þar.
Þegar eg kom til Svíaríkis, var kom-
ið að uppskeru rúgsins. Svíaríki er,
eins og Danmörk, mikið kornland, og
það var fallegt að sjá hinar stóru
flatneskjur með rúgi meir en mann-
hæðar háu, meðan sláttuvélarnar fóru
yfir þær og skáru og bundu bindini.
Og eg mintist litlu nöpru vísunnar
eftir Stgr. Th. um ísland: »í ey þeirri
eigi vex rúgur« o. s. frv. Já, því er
nú ver; en þó vex fleira á íslandi en
það, sem skáldið nefnir, fleira, sem
er meira um vert en það, sem hann
segir »sprettur þar vel.«
Stokkhólmur er ef til vill fegursti höf-
uðstaðurinn á Norðurlöndum; það,
sem gerir hann fegri en hina stórbæ-
ina er, að hann liggur að mestu leyti
á eyjum. Annars var eg óheppinn
með veðrið, er eg var í Stokk-
hólmi; þá daga, er eg dvaldi þar,
rigndi stöðugt, svo eg fór ekki eins
víða og eg ella hefði gjört.
í Kaupmannahöfn, Kristjaníu ogjön-
köping sat eg á ársþingum s. d. að-
ventista. Margt var þar að sjá og
heyra, sem hafði góð áhrif ámig; en það
sem mest gagntók mig var hinn sjálfs-
fórnandi kærleikur til starfsins, sem
þessi flokkur rekur svo að segja al-
staðar nú orðið. Afarmikið fé leggja
félagsmenn fram, viljugir og glaðir, í
þarfir guðs ríkis. Það er sannfæring-
in um nálægð endurkomu drottins,
er þannig kemur þeim til að starfa.
Frh.
-oo^s> ••
Tíðarandinn
Hvert sem litið er í heiminum á þessum
tíma, mætum vér sama þunglyndinu, sama
kviða, ótta og óró fyrir því sem framtíðin
muni færa með sér. Tví að samviska mann-
kynsins er sjúk; menn hafa leitað gæfunnar
en ekki friðarins, fáfengilegs heiðurs, en ekki
samfélags við guð. Og uppskeran reynist
svik. Og meira að segja: Ein þjóðrísmóti
annari, almennur ótti gagntekur hugi manna
og stríð og fréttir um stríð metta tíðarand-
ann. Hvergi er sönn ánægja, friður, von eða
hvíld. Tað er eins og þungar dunur í fjarska
það eru ógnandi ský, þungt loft og ógurlegt
stríð alstaðar.
Tá fer hugsunin til manns þjáninganna
(Jesú Krists), og nemur j>ar staðar. Þar er
ró, þar er hvíld handa hinum þreyttu. Heim-
urinn andvarpar og kvíðir, en hann, sem hef-
ur gefið líf sitt til friðþægingar, hann einn
stendur uppréttur í friðsælli ró og segir:
»Komið til mín allir þér sem erfiðið og þunga
eruð hlaðnir, eg vil gefa yður hvíld.«
Endurlífgun, svölun, heílbrigði, rí, — það
er það, sem Jesús Kristur býður. Að halla
höfði sínu að brjósti hans, að Ieita hvíldar
í faðmi hans, það er frelsandi trú. Og hann