Frækorn - 13.10.1904, Blaðsíða 7

FRÆK
»Lítið kveður að því«, svaraði aðals-
maðurinn.
»Jú, víst er svo; eg skil það betur
en þér. Hafið þér orðið fyrir ástvina-
missir?« spurði læknirinn. »Ekki nú
í hin- síðustu þrjú ár«, svaraði aðals-
maðurinn. »Hafið þér þá orðið fyrir
rýrð á áliti yðar og virðingu, meðal
landa yðar?«
»Nei, öldungis ekki«
Læknirinn stóð hugsi, litla Stund, en
sagði síðan: »Eg verð að fá að vita,
hvað það er, sem liggur yður svo
þungt á hjarta; eg þarf að vita það
með ljósri vissu.« Loks svaraði hinn
ungi maður: »Faðir minn var trúleys-
ingi og einnig afi minnr og eg hefi
farið á mis við kristilegt uppeldi; en
nú hin síðustu þrjú ár hafa þessi orð
ávalt hljómað fyrir eyrum mér: Ei-
lífðin, eilífðin, hvar mun eg lenda?«
>Nú, jæja«, svaraði læknirinn, »þér
hafið leitað hjálpar á skökkum stað,
í þessu efni, þar sem eg er.«
»Er þá engin von fyrir mig?« spurði
hinn ungi maður. »Pegar eg er á gangi
á daginn, og þegar eg er í rúmi mínu
á nóttunum, hljóma þessi orð sifelt fyr-
ir mér: Eilífðin, eilífðin, hvar mun eg
lenda? Segið mér, hvort engin von
sé fyrir mig?«
»Fáið yður sæti«, mælti læknirinn,
»og verið rólegur. Fyrir nokkurum ár-
um var eg einnig vantrúaður, og kvað
svo mjög að því, að eg trúði ekki einu-
sinni, að nokkúr guð væri til. Pá kom
fyrir mig hið sama, sem þér nú talið
um.«
Hann tók nú biblíu sína og fletti
upp hjá Es. í Ó3. kap., og las þar þessi
orð: »Vegna vorra misgjörða var hann
særður og fyrir vorra synda sakir
lemstraður; hegningin lá á honum, svo
vér hefðum frið, og fyrir hans benjar
urðum vér heilbrigðir.« Og svo las
hann kapítulann allan fyrir hann.
Þegar hann hafði lokið við að lesa,
sagði hinn ungi maður: »Trúið þér
því, án minsta efa, að hann af fúsum
vilja hafi stigið niður af himnum og
liðið þjáningar og dauða oss til frels-
is?«
O R N. 167
»Já, eg trúi því,« svaraði læknirinn,
»og þetta var einmitt það, sem brá
upp fyrir mér Ijósi sannleikans, og
eyddi því vantrúar- ogvillu-myrkri, sem
eg var staddur í.« Svo veik hann við
máli sínu, og fór að tala við hann um
Jesú og frelsið í honum, og þá sælu,
sem guðs barni er búin, bæði hér og
annars heims, og fór um leið frarn á,
hvort þeir ættu ekki að krjúpa niður
og biðja til drottins. Og gjörðu þeir
það.
Þegar eg nú var þar 1867, hafði
læknirinn í Lundúnum einmitt fengið
bréf frá hinum unga aðalsmanni, og
gat hann þess í bréfi sínu, að spurn-
ingin um, hvar hann yrði í eilífðinni,.
væri leidd til lykta, og stæði hún sér
ekki framar fyrir hugskotssjónum.
Kæru vinir, spurningin um eilífðina
og hvar dvalarstaður vor þá verður,
þrengir sér inn hjá sérhverjum af oss.
Vér dveljum aðeins stutta stund á jörð-
unni. Lífið leikur á veikum þræði, sem
brátt getur slitnað. Petta er, ef til vill
hin síðasta prédikun, sem eg hef tæki-
færi að halda, og að eg í nótt stigi
inn í eilífðina.
Segið fyrir guðs náð, að þér viljið
lifa eilíflega á himnum.
J. J. þýddi.
Krossinn
Vitringur nokkur var eitt sinn að
útskýra fyrir barni þýðingu krossins
með tveim tréspítum, annari lengri, en
hinni styttri. »Sjáðu nú til, barnið
mitt«, sagði vitringurinn. »Þessi lengri
spíta er guðs vilji, og hin styttri þinn
vilji. Leggir þú nú þinn vilja í sömu
átt eins og guðs vilja, verður það
enginn kross, en ef þú aftur á móti
leggur vilja þinn þvert yfir guðs vilja,
verður það kross.«