Frækorn - 13.10.1904, Blaðsíða 11

r R .1' K 0 R N:.
171’
»Þú flýr frá biblíunni, eins og djöf-
ullinn frá krossinum.« Arið 1520
skrifaði Lúther til páfans og vonaðist
eftir, að hann sæi, að mál sitt
væri rétt. En svarið var að eins bann-
færing páfans, dags. 15, júní; í öllum
kirkjum átti Lúther að úthrópast sem
»bölvaður villutrúarmaður,« er væri
dæmdur réttlaus og dauðasekur.
Það var morguninn hinn 20. des.
árið 1520, að Lúther festi upp aug-
lýsingu á hurð háskólans um það, að
hann ætlaði að brenna lögbók páfans
og bannfæringar-bréf hans við Elster-
hlið, ásamt ritum Ecks.
Fjöldi manna, bæði leikmanna og
lærðra, safnaðistsamanáhinum ákveðna
stað, kveikti þar eld, og var svo áður
nefndu ritum kastað á bálið. Lúther
tók bannfæringarbréfið, hélt því á loft
og sagði:
»Af því að þú hefir svívirt drottins
heilaga, þá svívirði þig og eyði hinn
eilífi eldur«.
Frá þessum degi reiknast eiginlega
aðskilnaður Lúthers frá kaþólsku kirkj-
unni, og frá þessum degi fylgdi sigur
sigri og Ijós sannleikans glæddist bet-
ur og betur fyrir starf siðbótarmann-
anna. Fylgi við stefnu Lúthers óx
dag frá degi, og ríkisdagarnir í Speier
og Agsborg 1529 og 1530 sýndu, hví-
líku veldi sannleikurinn náði á Þýzka-
landi. — — —
Svo fór eg að skoða hið gamla Agúst-
ína klaustur, þar sem Lúther bjó með
familíu sinni fyrir hálfri fjórðu öld.
Eg hafði búist við að sjá alt eyði-
lagt af tönn tímans, en því hefir verið
haldið prýðilega við, og er að mestu
leyti óbreytt enn.
Daglega stofart er stórog ljós, hærra
til loftsins, en maður skyldi ætla, og
allur frágangurinn mun betri, en ráð
er gerandi fyrir.
í stofunni stendur stórt borð, sem-
Lúther hefir notað, og við gluggana
eru fastir bekkir eða stólar, sem Lúther
og fjölskylda hans hafa notað. En
skrautlegt virðist það ekki hafa verið',
húsið, þar sem hinn mikli siðbót'a-
maður lifði.-
í sama húsi sá eg líka fyrirlestrar-
sal Lúthers, sem enn oft notast til
guðrækilegra samkoma.
Eg fór frá hinum miklu minnum í
Wittenberg með þakklæti til guðs fyrir
starf siðbótarinnar og með ósk um,
að sá andi, er leiddi Lúther og sarm
verkamenn hans, mætti fá að leiða
trúaða menn vorra tíma.
(Niðurl. næst.)
Xueðja til Js/ands.
Hans Reynolds.
Þú foldin kœra, faldin snjó,
sem fœtur þvœr í íshafssjó,
sem Norðmenn námu fyr!
í sveitum þínum Saga skin,
en syngja’ um Noreg börnin þín,
og iala sömu tungu enn,
sem tignir landnámsmenn.
Og sonur Noregs sömu leið
um sjóinn fer, sem Ingólfsskeið,
að nema land á ný:
hans œskulöngun œ það var
með œskukappi að berjast þar,
og tengja aftur þjóð við þjóð,
því þar er sama blóð.
Hin aldna hölda og hersa fold
þer hneigir, Snorra fósturmold!
hún man þin manndómsár.
Og móðurþeia þýðan ber
til þín, sem fyr, i brjósti sér,
og til þin elur aldurtrygð
hver einstök Noregs bygð.
Þítt lið á verði löngum var,
en lœgri hlut þó alloft bar,
er útlent vald réðst á.
En, ísafold! eg þakka þér
alt þetta, sem þú geymdir mér.
Und fálkamerkið fylktu her
og frelsi og rétt þinn ver!
B.J.þýddi.
Kvœði þetta hefir áður komið i Frœkorn-
um á frummálinu, samanber V, 17—18.