Frækorn - 18.01.1905, Side 4

4
FRÆKORN
atvik daglegs lífs, sem minst sýnist
um vert; »lög Krists« gjöra það engu
síður, því að Kristur hefir fullkomnað
Móse-lög, en ekki numið þau úr
gildi (Matt. 5, 17); og það þýðir meðal
annars þetta: Kristur hefir ekki leyst
sambandið milli lögmálsins og hinna
einstöku atvika mannlegs lífs, heldur
hefir hann fullkomnað þetta samband,
svo að engin lífskjör kristins manns
lenda út fyrir vébönd guðs vilja. Vilji
guðs verður í öllum hlutum.
í þessu er fólgin áminning til vor
um það, að vér skulum alt af spyrja
um guðs vilja og fylgja honum; en
eg vil ekki taka það fram hér, að það
er líka undursamlega sæl hvíld fólgin
í þeirri fullvissu, að guð lætur sinn
skýlausan viljaverða einmitt í því sem
eg hefi fyrir stafni nú sem stendur.
Því hversu oft getur ekki litið svo út
fyrir augum vorum, að vér sitjum eins
og í kreppu og séum rígbundnir, svo
að alt fer út um þúfur, hvað sem vér
svo áformum eða gjörum; þá er söm
hugarfró í þvi að vita, að í þessu til-
felli er fólgið eitthvað alveg ákveðið,
sem guð vill að eg skuli gjöra; og ef
eg gjöri það, þá fellur alt í ljúfa löð.
____________ Frh.
fleiri ákvæði í gamla testamentinu eru ekki
lengur í gildi, mun hvorki stafur eða titill
falla af siðferðislögmálinu, hinum tíu boðorð-
um drottins, og má fullvel kalla þau »Krists
lög«.
í heild sinni tekið er það oss mikið
gleðiefni, hversu þráðbeint höf. fylgir kenn-
ingu guðs orðs viðvíkjandi afst. kristins
manns til lögmálsins; og er ekki óþarft að
leiða athygli manna að því, þar sem tímarit-
ið »Verði Ijós« fyrir fáum árum kenndi af-
dráttarlaust að tíu boðorð drottins væru úr
gildi numin þannig að samband Iögmálsins
og hinna einstöku atvika mannlegs lífs væri
leyst. Útg.
Rödd úr gröfinni.
Abijah Powers hélt að ómögulegt
væri að þekkja sig, þegar hann fór
inn í litla veitingahúsið. Rúm 20 ár
voru síðan, að hann yfirgaf bæinn,
baldinn oggjálífur drengur, sem hljóp,
frá góðum föður og ástríkri móður.
af því að hann fyrirleit hið góða, en
elskaði hið illa, og vildi fara sinna
ferða. í mörg ár hafði hann lifað
sem flækingur. Svo vaknaði hjá hon-
um löngun til æfintýra, þegar hann
heyrði frásagnirnar um hinn mikla
ríkdóm í Klondyke. Hann gekk í eitt
fyrsta félagið, í hinni glæfraíegu eftir-
sókn eftir gullinu, og hamingjan fylgdi
honum í fyllri mæli, en hann hafði
nokkru sinni dreymt um. —
Nú var hann kominn til baka, eins
í huga og áður, en með milliónarík-
dóm; og það var eins og eitthvað
þvingaði hann til að heimsækja þorp-
ið, þar sem hann hafði dregið hinn
fyrsta andardrátt.
Hann vissi ekkert um það, hvort
foreldrar sínir væru lífs eða liðnir. Að
öllum líkindum voru þeir dánir. í
þeirri von og án þess að nokkur segði
honum það, fór hann beina leið út í
kirkjugarð, og þangað sem forfeður
hans í þrjá liðu höfðu verið grafnir.
Jú, — hér voru komnir þrír nýir
legsteinar frá því að hann hafði komið
þangað síðast. Pað barðist hjá honum
einhver óljós tilfinning, er hann sá
það. Hann beygði sig til að lesa graf-
letrið á fyrsta steininum. Pað var
minning föður hans. »Dáinn 1884 —
»Sælir eru þeir sem deyja i guði«.
Hann — sveið i hjartað, þegar hann
las dagsetninguna. Faðir hans hafði
dáið einu ári eftir að einka-sonurinn
hafði hlaupið í burtu! Og móðir hans