Frækorn - 18.01.1905, Blaðsíða 7

FRÆKORN
7
Um ungbarnaskírnina
hefir innra trúboðið hér nýlegagefið
út smárit 11 ára gamalt, eftir norskan
prest. Er það víst tilgangurinn, að
það rit eigi að vera vörn gegn »Fræk.«,
sem hafa sýnt fram á biblíulegan og
sögulegan sannleika viðvíkjandi skírn-
inni, Um bæklinginn skal eigi fjölyrt.
Pess er engin þörf.
Astæður eins og þær, að »hefði
Jesú ætlast til þess, að ungbörn væri
ekki skírð, þá hefðt hann hlotið að
segja það greinilega,« — eru vonandi
of léttvægar í augum flestra manna,
til þess að sé takandi mark á þeim.
Um barnaskírnina gilda: »Bættu engu
við hans (drottins) orð, svo hann hegni
þér ekki.« Orðskv. 30,6. Jesússegir:
í Jóh. 15, 14: »Pér eruð mínir vinir,
ef þér gerið það, sem eg hefboð-
ið yður«, ekki segir hann: ef þér
gerið það, sem eg hef ekki bannað,
eins og prestur vill láta vera.
Prestur blandar saman ungbarna-
skírn og umskurn ogeinsgamla sátt-
málanum og kristinni kirkju. Um-
skurnin í gamla sáttmálanum var ekki
táknmynd upp á barnaskírn né aðra
skírn, því að orðið segir: »Pað er
ekki umskurn, sem er opinberleg á
holdinu, heldur umskurn hjartans
í anda.« Róm. 2, 28, 29.
Um nýja sáttmálann er það að at-
huga, að engin ytri athöfn getur gert
oss að meðlimum hans, heldur það,
að drottinn skrifi sitt lögmál í hjörtu
vor og fyrirgefi oss syndir vorar,
eins og sagt er í Heb. 8, 8 — 12.
Prestur gefur í skyn, að eins og
allir (karlmenn) urðu hluttakandi í
gamla sáttmálannm fyrir umskurnina,
þannig eiga öll börn fyrir skírnina að
gerast með henni limir nýja sáttmálans.
En hér fer alt út um þúfur hjá presti
vegna þess, að drottinn segir berum
orðum, að nýi sáttmálinn er »ekki
líkur« hinum gamla (Heb. 8, 9.) Og
nýi sáttmálinn er einmitt ólíkur hinum
gamla í því,aðþaðeru ekki heilarþjóðir,
sem gerast meðlimir hans á ytri hátt,
heldur einstaklingar, sem einn fyrir
einn gefa sig drotni á vald í lifandi
trú.
Prestur kemuríritinu með allgóða
viðurkenningu út af einu því, sem
barnaskírnarmenn annars færa sem
vörn fyrir barnaskírninni, sem sé orðið
um að Jesús blessaði ungbörnin.
Prestur játar hér berlega, að Jesú
skírði ekki börnin, er hann lagði
hendur yfir þau. Slík játning er
góðra gjalda verð, og hún er sann-
leikanum samkvæm.
Að öðru leyti er gersamlega óþarft
að eyðaorðum að framsetningu prests-
ins.
Öll rök vantar í ritkorn hans, og
rökin eru það þó, sem rnenn spyrja
um í þessu máli eins og öðrum.
Bænavika.
Pað er nýtt á íslandi, en gamalt í
öðrum löndum, að verja hinni fyrstu
viku ársins til bænasamkoma, þar sem
allir evangeliskir trúflokkar taka þátt
hver með öðrum í að biðja fyrir
kristilegri starfsemi úti um heiminn
og heima fyrir.
Pað er félag, sem nefnist »FIið evan-
geliska Bandalag«, er hefir gengist
fyrir slíkum árlegum bænavikum síðan
árið 1846.
Hér á landi var byrjað þetta ár með
bænaviku eitthvað svipaðri þeim, sem
»Bandalagið< gengst fyrir.
Fundir voru haldnir hér í Rvík í
Melsteðshúsi á hverju kveldi 1, —7. þ.
m., að því er virðist helzt undir for-
ustu þeirra séra Fr. Friðríkssonar
og cand. theol. Ástv. Gíslasonar.
Samkomurnar voru vel sóttar og
mörgum mönnum til uppbyggingar,
og er það mjög gleðilegt. En eitt
vantaði átakanlega í þessari bænaviku,
sem sé almenna hluttöku þeirra krist-
inna trúflokka sem hér eru; þvf að
aðallega voru þessar samkomur innri-
missiónar-samkomur. Fríkirkjan tók
t. d. engan þátt í samkomunum. Og
um aðra trúflokka hér, t. a. m. Hjálp-
ræðisherinn og Siöundadags-aðvent-
istana, er sama að segja, enda munu