Frækorn - 31.01.1905, Blaðsíða 9

FRÆKORN
17
veg,„ en samt sem áður var honum
léttara um hjartað en langa tíð áður.
»Nú er úti um áhyggjurnar,« hugs-
aði hann;» eg mun ekki lengur verða
ónáðaður af mönnum, sem slá mér
gullhamra -og otela frá mér bæði
leynt og ljóst. Eg þarf ekki framar
að fara til dómaranna til þess að gera
réttarkröfur eða greiða skuldir. Eg vil
ekki framar lifa sem höfðingi, en eg
vil heldur ekki oftar drekka mig fullan.
‘ Alt þetta er búið, horfið eins og
vondur draumur. Blessaði auðurinn
barst mér í skaut, án þess eg snerti
hendi minni til að eignast hann. En
guði sé lof, þótt eg hafi ekki unnið
fyrir peningunum, þá hef jeg þó að
minsta kosti eytt þeim.«
»Svei< sagði hann og fór svo frá
Rostof.
Fótgangandi ogallslaus fór hann aft-
ur til heimkynna sinna og lifði á leiðinni
af því, sem góðir menn gáfu honum.
Pá er heim kom, byrjaði hann aftur
á hinu fyrra starfi sínu, sem ferjumaður.
Ogupp frá þessu lifðihann einsogífyrri
daga. Nú er hann orðinn gamall.
Allir þekkja Timofeitsch ogöllum þykir
vænt um hann. Hann er ánægður
með hlutskifti sitt og biður guð ekki
framar um auðæfi.
GLEÐIN MÍN.
Ef eg gœti einhvern glatt,
dnœgður eg lifað gœti;
ef eS gœti einhvern satt
aumingjan, sem vantar œti,
burt úr heimi héldi’ eg glaður. --
Himnariki’ er betri staður.
Quðin.

VONARGEISLAR.
Af mér hrynur harma-ís og klaki
og hiyir sólargeislar orna baki,
brjósti, hug og hjarta,
en hel og myrkrið svarta
flýr í burt með fljótu vœngjataki.
Senn er komið vorið vonarbjarta,
sem vekur yl og lif í hverju hjarta;
blóm af veturblundi,
blossa í augu’ ú sprundi.
Alt vill fyrir sól og sumri skarta.
Vorsólinni vil jeg móti snúa,
vorsólin í hjarta mér skal búa,
hugga það og hressa,
hýra það og blessa.
Vik ú milli vina skal hún brúa!
Guðm.
Auðurinn, sem guð gefur
mönnunum.
Eftir Tolstoi.
Maður nokkur var óánægður og
möglaði gegn guði.
»Hinn góði guð,« sagðihann, »veitir
öðrum mönnum auð, en mér gefur
hann ekkert. Hvernig á eg, sem
ekkert á, að geta komið áfram Iífinu ?«
Gamall maður heyrði þessi orð
hans og sagði:
»Ert þú þá í sannleika svo fátækur,
sem þú heldur? Hefir guð ekki gefið
þér heilsu og krafta?«
»Jú, því get eg ekki borið á móti.
Eg er stoltur af heilsu minni og
kröftum.«
Gamli maðurinn tók í hægri hönd
hans og spurði:
>Viltu láta þessa hönd frá þér fyrir
3,000 kr. ?«
»Nei, það vildi eg sannarlega ekki!«
»Svo. En hina vinstri þá?«
»Nei, heldur. ekki!«
»Vildir þú ganga að því að verða
blindur fyrir 30,000 krónur?«
Nei, eg bið guð að varðveita mig
frá slíkri óhamingju, og ekki vildi eg
missa svo mikið sem annað augað
fyrir neitt verð, hvað þá bæði augunb.
• Parna sérð þú,« sagði gamli mað-
urinn, »hvílíkan auð guð hefir veitt
þér.«_________________'