Frækorn - 15.05.1905, Blaðsíða 2

78
FRÆKORN
Hvérsu gagnstætt skynseminni. — Kristindóm-
urinn lýsir þar á móti dauðanum sem bölvun
sökum syndarinnar og sem mannsins mesta,
„síðasta óvin". (Sjá Róm 5, 12. 1 Kor. 15,
26; Hebr. 2, 15. 16.) Kristur tók ei.inig þátt
í hrygð þeirra, sem syrgðu sína dauðu; hann
grét með þeim og huggaði þá, já hann upp-
vakti dauða. (Sjá Jóh. 11, 17-44.) Fæðing
mannsins er aftur á móti skoðuð sem gleðileg-
ur viðburður, enda líkir frelsarinn sjálfur henni
við þann dag, þegar hann at'tur muni sjá læri-
sveina sína, þeim til mikillar gleði (Jóh, 16,
21. 22). Það er undir sérstaklega ólánlegum
kringumstæðum, sem hægt er að álítá fæðing-
una óhamingju og dauðann hamingju.
E. J. Á.
Hvernig eigum vér að halda hvíldar-
daginn heilagan?
»Haldið heilaga mína hvíldardaga til merkis
um það sarrband, sem er á n-.illi mín og yðar
sem það skal þekkjast af, að eg, drottinn, er
yðar guð.« Esek. 20, 20.
»Ef þú varast að vanhelga hvíldardaginn, .
.. þá muntu gleðjast í drotni.« Es. 58, 13. 14.
Hvíldardagurinn er blessunarrík gjöf
frá vorum himneska föður; einungis
sá maður, sem sér þetta og viður-
kennir það í trú, getur haldið hann
réttilega. Sá maður, sem einungis af
skyldurækni heldur sabbatsdaginn heil-
agan, getur aldrei haft fulla blessun
af því. »Eg gaf þeim mína hvíldar-
daga«, segir drottinn. (Esek. 20, 12).
En þegar guð þó einnig hefir boðið
oss að halda þá helga, þá hefir hann
gert þetta í kærleika og með hliðsjón
til vorrar sönnu velferðar.
Látum oss því stuttlega virða fyrir
oss vilja hans viðvíkjandi hvíldardags-
helgihaldi voru.
Hvíldardagurinn, eins og allir aðrir
dagar, er í guðs orði talinn frá sólar-
lagi til sólarlags. Umhinn fyrsta dag,sem
biblían nefnir, lesum vér: jpávarð kvöld
og þá varð morgun hiinfyrsta dag.«
1. Mós. 1, 5. Kvöldið er talið fyrst,
þar á eftir morgun og hinn Ijósi partur
dagsins. Um einn af þeim dögum,
sem á tíma Gamla - testamentisins
voru skipaðir helgidagar, lesum vér:
»Frá aftni til aftans skuluð þér halda
þennan yðar hvíldardag.« 3. Mós. 23,
32. Og að þessi skilningur á byrjun
og enda hvíldardagsins var vanalegur
á dögum frelsarans, sést af Mark. 1,
21. 32. Eftir að hvíldardagurinn var
liðinn, þ. e. a. s. þegar »kvöldið var
komið og sól var runnin«, byrjuðu
menn attur störf sín.
Regar sagt er í guðs orði, að hvíld-
ardaginn á að halda »frá aftni til aft-
ans«, þá er það Ijóst, að allur dagur-
inn tr heilagur. Ekkert mannavald
hefir nokkurn rétt til þess að leyfa
mönnum að vinna hvorki mikið né
lítið á þeim degi, sem er skipaður
hvíldardagur. Einungis einn hefir
þetta veldi, og það er »konungur kon-
unganna« og »drottinn drotnanna«.
Hann hefir sagt, og hann hefir aldrei
tekið orð sín aftur: f*á (á hinum
sjöunda degi) skaltu ekkert verk vinna.«
2. Mós. 20, 10. »Sex daga skaltu
vinna, en hvílast á hinum sjöunda
degi; þá skaltu ekkert verk vinna,
hvort sem heldur er plæingartími eða
kornskera. 2. Mós. 34, 21; sbr. 2.
Mós. ló, 23.
Öl! ónauðsynleg verk ættu að leggj-
ast niður á sabbatsdeginum. AAenn
skulu vinna í sex daga, en sjöunda
daginn er hátíðishvíld, helguð drotni;
hver, sem vinnur á hvíldardeginum,
skal láta líf sitt.« 2. Mós. 31, 15. En
þótt guð ekki undir eins framkvæmi
hegninguna, þá vitum vér, að hún
samt muni verða framkvæmd, »því
hann hefir fastsett dag, á hverjutn
hann ætlar að dæma heimsbygðina
(ekki einungis Gyðinga, heldur alla
menn) með réttvísi af manni, sem
hann hefir þar til kjörið, og gaf öllum
fullvissu um það með því að reisa
hann frá dauðurn.* Postg. 17, 31.
Og þótt guð tali svo greinilega um,
hver afleiðingin verður af því að brjóta
hin réttvísu boð hans, þá er það þó
ekki hræðslan, sem ætti að leiða oss
til þess að vera honum hlýðnir. Hin
rétta hvöt, sem ætti að leiða oss til