Frækorn - 15.05.1905, Blaðsíða 5

FRÆKORN
81
Það ersern blærinn hvísli: „Quð er góður."
Sem daggvot blóm eg horfa vil í hæðir
og hreinum tárum gráta, eins og barn.
'Að vísu er mitt hjarta katt sem hjarn;
en himinsól guðs ástar ísinn bræðir.
Eg bænaraugum lít mót himni hreinum,
og heilög gleði fyllir mína önd.
í drotni sæll eg dey, þó mannleg hönd
ei hjúkri mér, né hlúi’að mínum beinum.
Nú vil eg kveðja blíða blómadalinn,
mitl brotna líkamshreysi' og jarðarlíf.
Ur næturinnar dimma dróma’ eg svíf,
í morgunroðans heiða himinsalinn."
Á litla þorpið þétt við hafið bláa
hinn fríði morgunvindur andar blítt.
t>ar skamt fyr’ ofan fjallið gnæfir frítt,
svo tignarlegt við himinfestíng háa.
í árdagskyrð má heyra kluknahljóminn.
Menn höfðu fundið gamlan drykkjumann,
sem átti’ að jarða. Enginn syrgði hann;
og enginn grét þann dag — nema döggvot
blómin.
S. Sveinsson.
------------------
Hinn trúi smaladrengur.
Gerharð hafði þann starfa á hendi að
gæta fjár; hann var viðfeldinn og góður
drengur, en mjög fátækur.
Einn dag, sem oftar, hélt hann hjörð
sinni á beit í nánd við allmikinn skóg.
Hann sér, að maður kemur fram úr
skóginum. Það er veiðimaður. Hann
kemur til Gerharðs og spyr:
»Hvað er langt til næsta bæjar«?
»Tvær mílur, herra minn,« svaraði Ger-
harð, »en vegurinn er örmjór og óglögg-
ur fjárstígur.«
Veiðimaðurinn rendi auga til hins hlykkj-
ótta vegar og sagði:
»Drengur minn, eg er bæði svangur
og þyrstur; eg viltist frá félögum mínum
í skóginum. Yfirgefðu féð og fylgdu
mér til bæja, því eg er ókunnur þessum
vegi, og mun eg þér vel Iauna.«
»Eg get ekki yfirgefið féð« svaraði
Gerharð, það mun renna inn í skóginn,
þar sem hætt er við, að úlfar eða ræn-
ingjar grandi því.«
»Hvað er um það?« spurði veiðimað-
urinn, »þú átt ekki féð, og þó ein eða
fleiri kindur týnist, mundi það ekki verða
tilfinnanlegur skaði fyrir húsbónda þinn,
en þér skal eg borga meiri upphæð, en
hann borgar þér fyrir heilt ár.«
»Eg get ekki farið, herra minn« svar-
aði Gerharð mjög einbeittur. »Hús-
bóndi minn borgar mér fyrir tímann og
felur mér á hendur að gæta fjárins; ef eg
nú seldi tímann, sem eg á ekki, og féð
skyldi fyrir þá sök týnast, væri það hið
sama sem eg hefði stolið því.«
»Jæja«,sagði veiðimaðurinn, »viltuþáfela
mér áhendurað vera hjá kindunum, meðan
þú fer til borgarinnar og sækir mér mat
og fylgdarmann? Fénu skal vera óhætt
í gæzlu minni.«
Drengurinn hristi höfuðið og svaraði:
»Kindurnar þekkja ekki yðar raust og—«
hér hikaði hann.
»Nú hvað? Getur þú ekki reitt þig á
mig«, spurði veiðim. »Virðist þér að eg
muni vera óráðvandur maður.«
»Herra, minn« svaraði drengurinn, »þér
leitist við að koma mér til þess að vera
ótrúr í starfi mínu, og brjóta það loforð,
sem eg gaf húsbónda mínum; hvernig
get eg þá ímyndað mér, að þér haldið
loforð yðar við mig?«
Veiðimaðurinn hló, því hann fann svo
mikinn sannleika í svörum drengsins.
»Eg sé« sagði hann, »að þú ert trúr
og dyggur drengur, og mun slíkt mér
lengi í minni loða. Vísaðu mér á rétta
götu og ætla eg sjálfur að freista, hvort
eg get ekki haldið henni.«
Gerharð bað nú hinn svanga veiðimann
að fá sér mat úr nestiskörfu sinni, þótt
matarföngin væru fátækleg. Hann þygg-
ur það, og snæðir með góðri lyst.
I sama bili kemur alt veiðifélagið, sem
veiðimaðurinn hafði skilist frá, fram úr
skóginum, og sá Gerharð nú, sér til mestu
undrunar, að þessi veiðimaður var eng-
inn annar en hertoginn sem átti alt hér-
aðið þar umhverfis. Hertoginn fann svo
mikla geðþekkni í ráðvendni drengsins að
hann, litlu seinna, tók hann til sín og
útvegaði honum mentun á sinn kostnað.
Gerharð litli varð síðar mikill og góð-
kunnur maður, og var ávalt ráðvandur og
hreinskilinn í orðum og athöfnum til
dauðans. J. J. þýddi.