Frækorn - 04.01.1906, Síða 2

2
FRÆKORN
himinsælu Paradísar; engin kuldanepja
raskaði anganblíðu andrúmsloftsins,
enginn stormur eða hvirfilbylur sund-
urbraut hin frjófsömu aldintré; engin
eiturslanga rauf fuglsins ljúfu söng-
gleði; ekkertglefsandi dýr reif saklaust
lambið á hol; alstaðar ríkti himnesk-
ur unaður og friður. Sérhver skepna
lofaði guð eftir þeirri gáfu sem hann
hafði gefið henni. En æðstur og full-
komnastur af öllum guðs skepnum á
jörðunni var þó maðurinn. Adam,
sem varfullkominn að líkamsbyggingu
og hafði hreina lund, bar í sér hæfi-
leika til að elska guð yfir alla hluti
fram, og til að njóta æðstrar sælu í
stöðugu samfélagi við guð.
Hví átti syndin að raska þessari
sælu tilveru? Hví áttí Edens dýrð að
líða burt sem draumur? Sú umhugs-
un angrar hjartavort; en virkilegleik-
inn liggur fyrir framan oss; fullsælan
er horfin; syndin innleidd og með
henni öll sú bitra armæða og sorg,
sem nú fyllir jörðina.
En guð hefir heitið að endurreisa
alt þetta; hvílík sæluvon! hvílíkur
fagnaðarboðskapur! Hann hefir gef-
ið sinn eingetinn son til lausnargjalds
fyrir marga. Og Jesús mun ávinna
oss sæluvistina á ný með blóði sínu.
Hann mun leiða oss aftur inn í ald-
ingarðinn fríða í Eden, og veita oss
aðgang að lífsins tré. Jesús mun
yngja upp jörðina aftur og koma henni
í hennar fyrra sæluástand. Pví gleðst
mitt hjarta í trúnni, og minn andi
fagnar. já, minn líkami hvílist óhult,
er Jesús safnar saman sínum heilögu
fyrir guðs augliti, þar sem að er gnótt
fagnaðar og sælu, við hans hægri
hönd eilíflega. Sálm. 16, 7 — 11. Pá
mun sá nýi himinn og nýjajörð fyll-
ast af dýrð drottins og vegsemd.
Sérhver skepna mun lofa og veg-
sama guð.
jj ?»Pá heyrði eg hverja skepnu á himni
og jörðu og undir jörðunni, og alt
það sem í sjónum er, undirtaka og
segja: þeim, sem á hásætinu situr, og
lambinu séu þakkir og heiður, dýrð
og kraftur um aldir alda.« Opinb. 5,
13.
Þetta;guðs_orð getur eigi brugðist.
Pað er enn eigi fram komið, því enn
þá gefast margar þúsundir manna,
sem fyrirlíta guð og hæða hann. Eigi
getur það heldur nokkru sinni upp-
fylst ef að hegning óguðlegra er ei-
líft kvalalíf, því þá mundi meiri hluti
manna án afláts fyrirlíta guð og hæða
hann. En eftir vitnisburði guðs orðs
tortýni eldurinn þeim óguðlegu. Opinb.
20, 9. Pá geta orð Péturs uppfylst:
»En eftir hans fyrirheiti væntum vér
nýs himins og nýrrar jarðar, þar sem
réttlætið muni búa.« 2. Pét. 3, 13.
Lýður drottins stynur undir núver-
andi þrengingum, en hann þreyir með
biðlund og lifandi von eftir hinni fyr-
irheitnu endurreisn, takandi undirmeð
Davíð: »Ó! að syndarar yrðu af-
máðir af jörðunni, og þeir óguðiegu
ei væru til. Mín sála, lofa þú drott-
inn! halelúja!< Sálm. 104, 35.
Mœða og dauði mun ekki framar
til veta.
»Hann (guð) mun þerra hvert tár
af þeirra augum, og dauðinn mun
ekki framar til vera; hvorki harmur
né vein, né mæða mun framar til vera,
ví hið fyrra er farið.« Opinb. 21, 4.
etta er samræmi við það, sem Páll
segir: að dauðinn verði afmáóur, 1.
Kor. 15, 26. Og stundin, þegar þetta
uppfyllist, er táknuð með orðunum:
»því sá fyrri himinn og sú fyrri jörð
var horfin.« Petta er tilgreint sem á-
stæða fyrir því, hvers vegna mæða
og dauði sé ekki framar til. Samhljóða
þessu er Esajas: »Pví sjá, eg (drott-
inn) skapa nýjan himin og nýja jörð;
hins fyrverandi skal ekki framar minst
verða, og það skal engum í hug koma.«
Es. 65, 17. Sú gamla jörð verður
fyrst að bráðna, og þeir hlutir — og
þar til teljast óguðlegir —, sem á henni
eru, uppbrenna, áður en dauði og
harmur, vem og mæða taka enda.
Par sem hér er sagt, að sorg og
mæða muni enda taka, þá er það ekki
einskorðað við hina guðhræddu og
bústað þeirra, heldur á það við um
alla guðs sköpun, því hið fyrra er
berlega tilgreint eins og hið síðara.
Pað er talað eins um gamla jörð sem
tiýja, gamalt sem nýtt. Pessi sann-
indi eru kröftuglega staðfest í guðs