Frækorn - 27.09.1906, Blaðsíða 2

298
FRÆKORN
óhjákvæmilegt skilyrði fyrir því, að geta :
dæmt rétt.
Hvað á þá að segja um dagdómana, '
sem menn svo oft leyfa sér að fella hver
um annan — og ekki aðeins um verk
manna, heldur um mennina sjálfa? Hve
afar-oft vantar þar ekki þekkingu um það
eða þá, sem menn leyfa sér að dæma
hinum hörðustu dómum?
Veiztu, maður, hvað vörnunum líður? i
Og hianstu eftir því, að það, sem ger-
ist inn ; jósts hjá þeim, sem þú dæmir,
það getur þú aldrei þekt til hlítar?
Hverjar erú skoðanir mannsins á gjörð- :
um hans sjálfs ? Veiztu, hverjar eru
hvatirnar til verkanna sem þú dæmir?
Svo lengi sem þú hefir eigi þekt þetta ;
til botns, ertu ónýtur dómari og bezt að
þú gjörir sem minst að því að dæma.
En í stað þess að dæma, áttu að sýna
umburðarlyndi við meðbræður þína,
og ti! þess muntu finna margar góðar
og gildar ástæður.
Pegar vér tölum um andleg máleTni |
og afskifti manna af þeim, er umburðar-
lyndið ekki síður sjálfsagt.
Sambandi mannsins við hinn eilífa guð
er fyrst og fremst þannig varið, að eng-
inn hefir rétt til að þrengja sér á milli
hans og guðs. Milli mannsins og skap-
ara hans iiggia þeir leyniþræðir, sem eru
öðrum óviðkomandi. „Einn er meðal-
gangarinn milli guðs og manna< ,. Jesús
Kristur.
Ekkerí er þvf sjálfsagðara en trúar- !
bragðafreisi. Rað er meðfæddur rétíur í
hvers og eins manns. »Efeinhver heyr-
ir mín orð og trúir þeirn ekki, þá dæmj
eg hann samt ekki- , segir Jesús Kristur.
Oll lög, sem meina mönnum fult og
ótaktnarkað trúarfrelsi, er ;tví himin-hróp-
andi ranglæti, gjörræði bæði gagnvarí
manninum og skapara hans.
Sannur kristindómur er og hefir ætíð
verið umburðarlyndur. Hér skal egtaka
fram eitt dæmi: Jóhannes, lærisveinn
Jesú, sagði við eitt tækifæri við meistara !
sinn:
»Vér sáum mann nokkurn, sem í þínu
nafni rak út djöfla, og vér bönnuðum
honurn það, þar hann ekki var í fylgd |
með oss.« Lúk. 9, 49.
En Jesús svarar:
Bannið það ekki, því sá, sem ekki
er móti yðúr, hann er með yður.«
Út frá þessu sjónarmiði ætíu allir hinir
kristnu trúflokkar að geta synt hvor öðr-
um íult umburðarlyndi. Sannkristnum
manni er það að eins gleðiefni, að sem
ílestir starfa að því að leiða sáiir til drott-
íns, og hinar ýmsu trúarbragðaskoðanir
ættu ekki að geta gert kristna menn að
óvinum. Vér skiljum allir „að eins að
nokkru teyti“, og þess vegna ættum vér
að umbera skoðanamuninn, og það, sem
gerir menn að guðs börnum, er ekki
það, að þeir allir skoði alla hluti á sama
háít, eða játi margbrotnar trúarjátningar;
bví að það er að eins ein trú, sem gild-
ir hjá guði, og það er trúin á jesúm
Krist,- Ef. 4, 5. Pgb. 13, 16.
Kirkjurnar eru margar. En engin ein-
asta er »hin sáluhjálplega kirkja <. Frels-
arinn er ekki einhver kirkja, heldur er
hann Jesús Kristur sjálfur. »Meðal manna
gefst ekki nokkur annar undir himnin-
um, fyrir hvers fulltingi oss sé ætlað
hólpnum að verða_.« Pgb. 4, 12.
Rá skulnm vér snúa oss að því að at-
mga stúttlega, hvaða ástæðu þeir trú-
flokkar, sem hér starfa-, geta haft ti! þess
að sýna hve'" öðrurn umburðarlyndi.
Framh.
Innblástur ritningarinnar.
Óhrekjii.ilesar sannanir fyrir bví, að bibl-
ían er guðs orð.
Eftir séra 0. A. Johnson, fyrverandi
háskóiakennara í College View,
Nebraska, U. S. A.
Frh.
Spádómarnir.
Nú hef eg sagt yður það, áður en
það kemur fram,, svo þér trúið því
þegar það kemur fram. Jóh. 14, 29.
! biblíunni finnast margir spádóm-
ar sem hafa uppfylst bókstaflega, og
iæst með þvi óræk sönnun fyrir
guðlegum innblástri ritningarinnar,