Frækorn - 30.06.1909, Blaðsíða 2

102
FRÆKORN
Hrun Messína og Reggíó.
Niðurl.
Konungur Ítalíu og drotning hans
sýndu einstakt göfuglyndi, er þau
heimsóttu þessa óhappastaði.
Konungurinn braust þangað, sem
bærinn var verst útleikinn, og rann-
sakaði nákvæmlega smáatriði þessarar
feikna-eyðileggingar, er hin ægilegu
leikslok höfðu valdið. Með mestu
lífshættu tróðst hann milli múrveggj-
anna, er voru komnir að hruni
til þess að athuga alt. Menn
reyndu árangurslaust að fá hann
ofan af því að hætta lífi sínu, og
það er óhætt að segja, að nálægð
hans varð furðuverk, er færðimönn-
um nýtt hugrekki,er annars vilduhelst
flýja, Og uppörfaði liðsmennina og
aðra í starfi sínu að frelsa þá óham-
ingjusömu. Drotningin vann eins
ogsannur líknar-engill út á herskip-
inu; þangaðvoru þeir særðuog þjáðu
fluttir, eftir því sem þeim varð bjarg-
að úr rústunum. Hún hafði hlý-
legt hughreystingarorð til allra; sér-
staklega sýndi hún óttaslegnu smæl-
ingjunum, er fluttir voru út á skip-
ið, móðurlega viðkvænmi, reyndi
að fá þau til að vera eins og heima
hjá sér og gleyma sínum, er engin
von var um að sjá framar. Svo-
lítil telpa sagði drotningunni frá sorg
sinni; hún hafði mist brúðunasína.
Drotningin reyndi að hugga hana
og náði undir eins í efni og bjótil
tusku-brúðu. A handlækningastof-
unni hjálpaði drotningin ágætlega,
þar eð hún hefir kynt sér hjúkrutiar-
fræði. Pað kom fyrir einu sinni, er
nota þurfti handlækning við konu, og
drotningin átti að halda fætinum;
það stóð lengur á því en búist \ar
við; reyndi drotning að fá annan í
sinn stað og hvíla sig; en þegar sárs-
aukinn varð meiri, hljóðaði sjúkling-
urinn, svo drotningin yfirgaf ekki
verk sitt, fyr en lækningunni var af
Iokið. Öðru siuni hljóp móður-
sjúk kona, æðisgengin af hræðslu,
í ofboði ætlaði hún að fleyja sér í
sjóinn; drotning varpaði sér í veg
fyrir hana. Konan var vitstola og
lamdi drotningu heljarhögg á brjóst-
ið, svo hreinir blóðdropar sáust á
vörum hennar. Hún gaf því engan
gaum, heldur hélt áfram starfi sínu
að hlynna að þeim þjáðu og hugga
litlu börnin foreldralausu.
Jarðskjálfti er einhver átakanlegasta
reynsla, er yfirfellur mannkynið; því
þar birtist kraftur, verkandi á svo
leyndardómsfullan hátt, að maður
stendur uppi ráðalaus gagnvart valdi
eyðileggingarinnar. Við þvílík tæki-
færi verður hugprýði og vaskleikur
þýðingarlaus; því margir hugdjarfir
þrekmenn sofna síðasta blund undir
rústunum áður en þeir hafa fengið
tíma til að átta sig á því er skeði.
Og menn liggja með friðarsvip í
rúmum sínum; dauðinn hafði á einu
augabragði sett kalda iunsiglið sitt á
þá. Sumir féllu ofan af þriðja
óg fjórða lofti og dóu, en öðrum
lánaðist að bjarga sér úr rústunum,
Það 6r alsendis ómögulegt að lýsa
ástandinu. Fjöldi manna varð frávita.
Stundum varð einn einasti eftir af
fjölskyldunni. Alstaðar mæta manni
atburðir, sem ómögulegt er að lýsa.
Auðmenn og mikilsmetnir urðu í
einu vetfangi öreiga betlarar, öllu
sviftir. Ef rúm leyfði, mætti skýra
frá mörgum atburðutn, hversu fólk
frelsaðist dásamlega. Seinastadaginn,
sem eg var í Messina, sá eg þrjár
persónur, nefnilega tvær systur nál.
16 og 13 ára oj bróðir 11 ára dregin
út úr rústununi; þar höfðu þau
verið grafinn 1Q daga; þeim virtist
þó líða vel. Margt óvænt kemur
fyrir. Eldri stúlkan var falleg; hún
var enn þá ofurlítið rjóð í kinnum.
Þetta er ótrúlegt, en sjálfur, hef eg
séð það og veit, að það er satt. Rau
voru innibyrgð í einu herbergi niðri
í rústunum. Nokkuð af herberginu
féll inn og deyddi móðurina og ung-
barn, svo þau urðu allan þennan
langa tíma að vera saman með líkum
ástvina sinna. Reim hepnaðist að
finna smá-lampa og fáeinar eldspítur
og gátu þessvegna fundið nokkrar
fíkjur, ögn af lauk og víni. í næst-
um þrjár vikur höfðu þau viðhaldið
lífi sínu á þessu sparsamlega viður-
væri. Fyrst höfðu þau eytt víninu og
fíkjunum, ógþegar þeim varðbjargað,
voru þau byrjuð á lauknum, seinustu
eftirstöðunum. Drengnum hafði um
síðirtekistað rífa gat og stinga höfð-
intt út, svo hróp hans vöktu eftirtekt
hermaniianna. Annarstaðar sá eg
dyragætt,naumast svo stóra að maður
kæmist þar fyrir; þar itafði stúlka
verið lokuð inni 10 daga. Hún var
svo máitfarin, að frelsa varð líf hennar
með saltvatns-ídæling. Einsog venju-
lega á sér stað, sýndi jarðskjálftinn
hér töluverða dutlunga. Geðveikra-
hælið eyðilagðist, en sjúklingarnir
komust næstum allir af, en hérum-
bil allir læknar og aðstoðarmenn
dóu. Kirkja nokkur, er álitin var
ekki óhult og var því lokuð, stóð
nærri því óskemd, en allar aðrar
kirkjur féllu í rústir. Gömul kona
106 ára fanst lifandi undir rústunum,
en hún vildi ekki láta ónáða sig í
hvílurúmi sínu, þar eð hún kærði
sig ekki um að lifa, þegar hún hafði
mist alla sér nákomna. Hermaður
nokkur datt frá efsta lofti, í rúmi
sínu, alveg niður í kjallara, þar lá
hann framvegis alveg óskaddaður.
jarðskjálftinn gjörir sér engan
mannamun, heldur safnar öllum rík-
um og fátækum í sínar heljargreip-
ar sínar, Pessvegna er það eitt